Her masal "Biri varmış,biri yokmuş" ile başlar ama benim masalım öyle başlamadı.Benim masalım doğum günümde Annemin ve Babam'ın öldürülmesi ile başladı ve ben o adamın oğlu ile evlenmek zorunda kaldım.
O zaman seni,benim varoluşla değil de yok oluş...
Yere çöktüm. Kapıyı açmamla Su Jong teyzenin sesi evi inletmişti ,Kai onun yanına koştu. Annem geldi o an aklıma. O da intar ettiği gün herkeze çok iyi davranmıştı. Hiç olmadığı kadar hem de.
Kai:Kahretsin Sehun birşey yap.SEHUN!
Gelip bana sert bir tokat attı.
Kai:KENDİNE GEL ARTIK.
O Tokat gerçekten de beni kendime getirmişti. Buz olmuş ellerim çözüldü sanki,yanına koştum. Gözleri açıktı. Yaşla dolup taşan o gözler bana bakıyordu. Bileklerini kesmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne yapıcağımı bilmiyordum.
Sehun:NE YAPTIN SEN?!(gözleri dolar)
Irene: Kurtu-ldun benden.Sana bu evden çıkacağım demiştim. Dirim değil belki ama ölüm çıkacak.
Sehun:(bağırır)İzin vermiyorum!!!
Su Jong bileklerini hızla sarmıştı hastahaneye yetişmeliydik. Kucağıma aldığımda Kai önden gitti arabayı çalıştırmak için.
Arabaya koyduğumda ben onunla beraber arkada oturup başını dizlerime yerleştirdim. Kai de arabayı kullanıyordu.
Sehun:D-dayan tamam mı? yetştireceğim.
Irene:İstemiyorum.
Sehun:Konuşma!!!! konuşma yorma kendini.
Irene:Ben(derin nefes alır)ailemi çok özledim. Benim onlardan başka kimsem yok. Onların yanına gitmek istiyorum.
Sehun:Sana izin vermiyorum dedim!!!Gidemezsi!!!! Olmaz!!!!! Hayır kapama gözlerini bana bak!!!!! Bak bana. Aaaaaaağğh Kai acele et!!!!
Kai:Tamam geldik az kaldı.
Irene:Çok uykum var.
Sehun:Hayır Irene bak bana.Bana bak.Şimdi uyuyamazsın.
