Sırların Esiri

~Bana güven veren hep yanımda olan bana hep iyi gelir.~

Yapamam deyince yüzü düştü Dilanın.Ben onun yerinde olsam kendimden bunu beklerdim.O kadar kaçırılmasına yardım etmişim,ne derse desin haklı olabilirdi.
"Polise vermediğime dua etsin."
Yok bu kadar da acımasız olamam.Onu bırakıp yetimhaneye falan gidebilirim ama polise falanda gitmem olmaz.
"Çok safsın çok,amacı belli olmayan insanlar için kaçırılmana yardım etti ve daha hiçbirşey bitmiş değil."
Hep mantıklı konuşuyor bu.Bu kadar saf olan birinden nasıl mantıklı cümleler çıkıyor ki.

"Hiçbirşey bitmiş değil."
Daha bir iki saat oldu kaçalı.Takip eden kimse yoktu ama peşimizi bırakacaklarını sanmıyorum,özelliklede Dilayı.O kadar bunlara yardım etmiş yanlarında durmuş.Kaçmasına göz yumamazlar.
Daha kötüsü yakaladıklarında nasıl davranacaklar?
Servet ustanın o kadar sakin yaklaşacağını sanmıyorum.Bir de şu kötü adam,neler yapar Allah bilir.

"Bırakıp gidecekmisin?"dedi Dila.
Gerçekten gidecek sanıyordu beni.Baya da üzülmüştü bu duruma.
Ben bile kendimden bekliyorum,onu yalnız başına bırakıp gidebilirim.
Susma hakkımı kullandım.Gideceğim desem daha çok üzülecek ama hayır diyesimde gelmiyor içimden.
"Gidersen gerçekten izin vereceğini mi sanıyorsun,tek başına bırakıp gidersen bi yalan uydurup tekrar kaçırılmana yardımcı olabilir."

Yapmaz herhalde,yapacak olsa baştan kaçmazdık.Ama kaçtık artık,onların yanına tek başına geri döndüğünde yaşatmazlar onu.
"Onlarıda kandırır seni kandırdığı gibi."
Bu aklımdan geçen,bana ait olmayan düşüncelerle oturduk sohbet ediyoruz resmen.Deli olduğumu düşünücem artık,bunu anca kafayı sıyırmış insanlar yapar.

En mantıklısı bi yer bulup sakin kafayla düşünmekti.Sokakta başı boş gezersek bulabilirler bizi.Gidip gitmeyeceğeme de o zaman karar verirdim.
"Off Dila,sen açtın bu belayı başımıza,şimdi kalacak yer bul!"diye sert konuştum biraz Dilaya.Ona karşı hep sakin davranmamalıydım.Sert konuşacağımki ara sıra,bidaha o hatayı yapmasın.

Bütün sorumluluğu onun üstüne attım.Benim yetimhaneden başka doğru dürüst bildiğim bir yer yoktu.
Ama o sürekli yer değiştirdiğinden vardır bildiği bir yer.
Telefonu çaldı Dilanın.
"İşte buldular bizi!"
Dudakları yana doğru kaydı,hafif gülümsedi,
"Yok yok korkma,bu telefondan haberleri yok."
İçime soğuk su döktü resmen,o derece rahatladım ama belli etmemem lazımdı.
"Yok canım ne korkması,sadece eee..."
"Tamam tamam,anladım."
Kimin aradığına baktı,bir annenin sanki evladı tarafından ilk defa anne denilmesi gibi sevinç oluştu suratında.

Takside arayıpta açmadığı kişiydi galiba.Bende az bişey de olsa sevindim aradığına.En azından kalacak yerimiz olacaktı.
Hemen açtı telefonu,bende o sırada etrafı kolaçan etmek için sağa sola gezindim.Bir yandan da Dilayı seyretmeyi unutmuyordum.
Baya bi konuştular.
"Ne bu canım,hasret gideriyorlar sanki."
Epey bi konuştuktan sonra telefonu kapattı.Telefonu açarkenki sevinç kaybolmuştu yüzünde.
Hemen yanına gittim büyük bi merakla.
"Ne oldu,bulabildinmi bi yer?"
Kaşlarını yukarıya kaldırarak,
"Maalesef,ama bulunca haber edecek."
Allah bilir ne zaman bulacak.Anlaşılan bu geceyi dışarıda geçireceğiz.
"Ohooo,dışarda kaldık desene."
Üzgün bir ifaydeyle başını salladı.

Artık dışarda bile olsa geceyi geçirecek bir yer bulsak iyi olacaktı.
Ama kimsenin göremeyeceği ve bulamayağı bir yer.Burda boş boş düşünürsek bi yere varamazdık.
"Gel bari dışarda bi yer arayalım."dedim Dilaya.
Ayağa kalktı,çantasını aldı eline.Çantada ne olduğunu hiçte merak etmedim,kıyafetleri falan vardır diye düşündüm.
Onun var ama benim üstümdekiler hariç hiç kıyafetim yok.
Sürekli bunlarla duracak halim yok ya.Elbet bulmam lazım bi yerden.

"Yetimhaneye git,ordan alırsın."
Ha oldu,beni kaçıranlardan kaçtım,buraya da kendime kıyafet almaya geldim diyeyim.Saçmalama,olurmu öyle şey.
"Bişeymi dedin?"
Bu içimdeki sesle konuşurken,dışarden farkedildiğimin hiç farkına varmamıştım.
Anlatsam kafayı yedim sanacak.
"Yok bişey."dedim Dilaya.
Yetimhaneden alamayacaksam başka nerden alacaktım ki?
Ama gidersem de bidaha gelmem ordan.Yani Dilayı tek bırakmış olacağım.
Para da yok mağazadan falan alsam.
"Herşeyin çözümünü buldun da sıra kıyafete mi geldi?"
Burda söylenecek en güzel şeyi bu kafamdaki ses söyledi.Doğru ya,daha kalacak yerimiz yokken ben neler düşünüyorum.