Miraculum: Nowi Bohaterowie

22

Narrator

Piątek. Przez wielu uczniów gimnazjum Françoise Dupont wyczekiwany dzień szkolnej imprezy lub karnawału, jak kto woli. Niektórym te pięć dni minęło, można by powiedzieć, miraculowo. Na przykład Marinette Dupain-Cheng, której w końcu udało się zaprosić Adriena do kina. Niektórym jednak te dni nie minęły tak kolorowo. Daisy Gray, pomimo swojego niezadowolenia, musiała ulec ojcu i zgodzić się na pozowanie na sesjach zdjęciowych. A co u naszych braci Agreste? Sam Gabriel zmienił się i pozwolił na spotkania z przyjaciółmi swojemu synowi. A Luke, no cóż u niego nic się nie zmieniło. Dalej odwiedza Daisy i można powiedzieć, że ich związek rozkwita, bądź też nie. (Hłe hłe 😏- aut)

Piątka przyjaciół spotkała się na dziedzińcu, gdzie rozmawiała o dzisiejszym karnawale. Zajęcia zostały odwołane, ale niektórzy uczniowie, w tym nasza paczka przyjaciół, przyszli by pomóc przy dekoracjach.

-Za kogo się przebierzecie?- zapytała mulatka.- Ja chciałam się przebrać za Biedronkę, ale Nino stwierdził, że ładniej będę wyglądać w stroju Czarnego Kota, więc ja będę Kotem, a on Biedronką.- wszyscy wybuchnęli śmiechem.

-Ja też się przebieram za Czarnego Kota, Alya/ Ja też się przebieram za Biedronkę, Nino.- powiedział blondyn razem z granatowłosą. Spojrzeli na siebie i po raz kolejny parsknęli śmiechem.

-A ty Daisy?- zapytał zielonooki.

-Co ja?- do tej pory nieobecna dziewczyna "ocknęła się".

-Za co się przebierasz?

-Za Cheetah.

Ich rozmowę przerwał dzwonek.

***

-Adrien, podasz mi błękitną wstążkę?- zapytała fiołkowooka. Przez coraz częstsze spędzanie czasu z chłopakiem, przestała się jąkać i przestawiać wyrazy, mogła z nim normalnie rozmawiać. Natomiast sam blondyn zaczął czuć do niej coś więcej niż tylko przyjaźń, ale jeszcze sam nie wiedział, czy to coś na poważnie, w końcu ciągle kochał Biedronkę.

-Tak, trzymaj.- podał jej wstążkę w kolorze błękitu z widocznym brokatem.

-Dzięki.- uśmiechnęła się, a chłopak wrócił do dmuchania balonów i zaprzątania głowy swoimi myślami.

***

-Dziękuję wam kochani za pomoc.- powiedziała panna Bustier.

-Nie ma za co.- odpowiedzieli chórem i wyszli ze szkoły, do której mieli wrócić kilka godzin później.

Pożegnali się i rozeszli się w swoje strony w dobrych humorach. No może, nie każdy w takim dobrym.

Daisy Gray szła ze wzrokiem w chodniku. Wolnym krokiem co chwilę spoglądała przed siebie, by na nikogo nie wpaść, jednak jej oczy i tak w większości skandowały jej czarne Vans'y. Ludzie dość ciekawscy mogli dostrzec, że po jej policzkach ciekły łzy. Nie mogła sobie wybaczyć tego co wczoraj zrobiła. Tego co powiedziała.

-O co chodzi, księżniczko?- zapytał, a ja nie odpowiedziałam.- Co się stało?- podszedł do mnie i złapał za ramię.

-Nic się nie stało, zostaw mnie.

-Przestań, powiedź o co chodzi.- złapał za mój podbródek i podniósł tak, bym spojrzała w jego czyste, błękitne oczy, które we tym momencie patrzyły na moje usta. Zaczął się powoli zbliżać, by po chwili złożyć na nich pocałunek.

Natychmiast go od siebie odepchnęłam.

-Wynoś się! Już!- pokazałam na drzwi balkonowe. Widziałam, że nie wiedział o co chodzi.- Wyjdź stąd! Nie chcę cię widzieć!

Tylko to chodziło jej po głowie. Nie mogła pochamować łez.

-Witaj Wolfie*, jestem Władca Ciem.- przed jej oczyma pojawiła się maska motyla i głos w głowie.

*Wolfie - szczerze, to coś mi się ubzdurało, że wolfie to po angielsku wilczek, ale sprawdziłam na tłumaczu i tak nie było, ale po mimo tego dałam to w książce, więc WEDŁUG MNIE WOLFIE TO PO ANG. WILCZEK.

Jak wam się podoba i jak myślicie, co się stanie z Daisy? Następny rozdział z perspektywy bohatera, czy narratora trzecioosobowego?

Bayo!