Je was van mij

2. Beschermer

- Melissa -

Met een grote knal werd ik op de grond gesmeten. Verbaasd keek ik om mij heen, door de knal op de grond had ik een zeurende hoofdpijn opgelopen. Het duurde even voordat ik mij terug kon focussen op wat er allemaal rond mij gebeurd.

Na een paar seconden geluisterd te hebben kon ik een gevecht lokaliseren op de plaats waar ik paar minuten geleden stond. Alles in mijn hersenen zei: "ga weg! Vlucht," maar mijn instinct zei mij naar de plaats te gaan. Inwendig voerde ik een korte discussie waar ik de voor- en nadelen afwoog. Mijn hersenen wonnen het, maar ik volgde mijn instinct.

Nadat ik mij zo voorzichtig mogelijk achter een grafzerk verstopt had, kon ik eindelijk zien wat er gebeurde voor mij. Ik zag iets wat ik alleen nog maar gehoord had in de legenden die werden doorverteld van generatie tot generatie. Namelijk een jongeman met vleugels, en in tegenstelling tot de demon die ondertussen ook zijn ware vorm aangenomen had met pikzwarte vleugels, gaf de andere persoon enkel een gevoel van goedheid af. Een beschermer concludeerde ik.

De beschermer leek aan de winnende hand, en dit bleef zo totdat de demon zo goed als levenloos op de grond viel. Voorzichtig liet de beschermer zijn ogen zoekend over de grafzerken gaan totdat  hij mij ineengedoken tussen de grafzerken vond. Langzaamaan ontmoetten zijn felblauwe ogen de mijne.

"Pas op!" schreeuwde ik naar de jongen toen ik in mijn ooghoek de demon een stok zag smijten, maar ik was te laat. De stok doorboorde de tere vleugel van de jongeman waardoor hij hevig bloedend neerviel op de grond. De demon sloot ondertussen zijn ogen voorgoed.

Het deed me niets de demon te zien sterven, maar ik knielde wel neer bij de jongeman. Een innerlijke strijd werd er weer gevoerd tussen trouw voor mijn clan, en het leven te redden van mijn redder.

Ik wist dat ik een zeer grote fout maakte toen ik de jongeman vastnam zodat ik hem mee kon sleuren naar de auto. Hopend dat ik zijn vleugel niet verder zou beschadigen.

Met de auto reden we richting de woonst van mijn clan, want ik had hun hulp nodig om hem te redden. Ik had immers niet genoeg kracht om dit zelf te doen, zonder hierbij ook (hopelijk) tijdelijk het loodje te leggen.