Je was van mij

23. Gelijk

~ Demian ~

"Laat mij eerst uitspreken voor je begint te praten," begon Xan zijn verhaal toen mijn vader al even weg was, en het staren ongemakkelijk begon te worden.

"Je had gelijk daarjuist, hoe ik me gedragen heb kon niet door de beugel. Ik ben zo bezig met mijn gevoelens dat ik geen rekening heb gehouden met de jouwe. Ik voel vanalles voor je, wat ik nooit had mogen voelen. Ik had nooit verwacht dat ik iets voor een jongen zou voelen, op de manier die ik nu voel. En ik haatte het, ik wou het niet, en ik kwetste je hierdoor. Alleen je lijdt al genoeg pijn omdat vader je niet accepteert. Het is niet eerlijk van mij je dit kwalijk te nemen, terwijl je enkel mijn leven wou redden. In jouw plaats ging ik hetzelfde gedaan hebben. We zijn beiden impulsief het is nu eenmaal onze slechte kant. Het ding is toen ik daarjuist bezig zag met Finn werd ik stikjaloers, al van toen ik je binnen zag komen. Je hoefde daar echt je versiertrucs niet voor te tonen. Ik was jaloers omdat hij normaal kon omgaan met je, en ik niet. Dat is wat ik nu wil, wat de toekomst ons ook brengt. Ik wil kunnen omgaan met je. We zien wel hoe die zielsverwantschap werkt, maar deze keer vinden we het samen uit," eindigde hij zijn monoloog.

Net toen ik wou antwoorden hoe blij ik was dit te horen, begon ik me raar te voelen in mijn lichaam. Ik voelde spijt? Waarom voelde ik zelf spijt?

Toen ik Xander verbaast aanstaarde, niet wetend wat me overkwam zei ik: "je vergeeft me," en glimlachte voorzichtig. Nog steeds niet mee met het verhaal stelde ik de vraag luidop die in mijn hoofd spookte: "wat gebeurd er?" Nu ook ik je aanvaard heb, is onze band volledig. As we erop focussen kunnen we elkaars gevoelens waarnemen, als ze zeer sterk is zal deze vermengen met die van jezelf. Als de andere pijn heeft, zal je die ook voelen," verklaarde hij wat er met mij gebeurde.

Ik was zo dankbaar voor wat hij zei, om eindelijk aanvaard te worden door iemand dat ik om één of andere reden hem rond de hals vloog. Het eerste moment nam ik het mezelf meteen kwalijk dat ik het weer verpestte, omdat hij direct versteende, maar al snel voelde ik het verslappen, en liet hij zijn kin op mijn schouder rusten. Het duurde even tot we elkaar losten.

"Alles oké tussen ons?" fluisterde Xan kwetsbaar. "Ja! Waarom zou het niet goed zijn? Ik heb zo hard uitgekeken naar dit moment, waarop je deze woorden zou uitspreken," zei ik totaal verbaasd van zijn reactie, en de kwetsbaarheid die onder zijn harde masker hangt. Dat hij dit toont aan mij toont aan hoe hard hij me vertrouwd. "Ik heb geen idee, ik had het gevoel dat dit het verkeerde moment ging zijn." zei hij nog steeds voorzichtig.

Alleen was het hij niet die op een verkeerd moment kwam. Voor me ogen zag ik Xan de blik krijgen die hij altijd krijgt wanneer hij een mentaal gesprek voert. Wat alleen kan betekenen dat Melissa contact zocht.