Je was van mij

4. Ziekenboeg

- Xander -

Een grote houten tak had de vleugel van de knappe jongeman doorboord. De jongen had duidelijk al teveel bloedverlies gehad, en ik begon steeds meer te twijfelen of we ons eigenlijk zorgen moesten maken over hem. Een grote kans op overleving had hij niet, zelf niet met onze hulp. Met zijn sterfte zou meteen ons probleem met hem opgelost zijn.

"Xan! Ga je nog helpen of ga je daar gewoon blijven staan!" schreeuwde Mel kwaad naar me toen ik een minuut later de situatie nog stond op te nemen.

"Ik denk dat het geen goed idee is om hem te redden Mel. Je weet wat moeder er van zou zeggen," zei ik terwijl ik haar een realistische kijk op de situatie probeerde bij te brengen.

"Xan, waarom focus je je altijd zoveel op wat mama zou zeggen! Binnenkort is ze er niet meer! Dan moeten we onze eigen beslissingen nemen, en daar starten we vandaag mee!" riep ze mij kwaad toe terwijl ze nog steeds het bloeden probeerde te stelpen.

Aan de diepe ademhaling naast me te horen, wist ik dat ik niet de enige was die vond dat ze over de grens ging. Hoewel we alles kunnen genezen, kunnen ook wij ouderdom niet vermijden, en zien we steeds meer dat magere Hein binnenkort bij mijn moeder passeren. Alleen is dat nu nog niet aan de orde, en haar wetten tellen nog steeds. Kwaad kijk ik men zus aan. Hoewel ik weet dat ze dit zegt uit paniek doen de woorden me iets. Het feit dat we onze moeder binnenkort verliezen doet gewoon pijn.

"Ah Xan! Ik meende het niet zo, maar hij heeft mijn leven gered. Zonder hem was ik dood. Ik kan hem nu niet laten doodgaan. Ik zou het mezelf nooit vergeven," zei ze terwijl ze bedroefd naar de jongen keek. In haar ogen zag ik dat ze begon te beseffen dat zijn leven nog maar aan een zijden draadje hing. De vleugels is voor de beschermers één van hun belangrijkste lichaamsdeel, beschadig je ze op deze manier, overleven ze het meestal niet. Aan het bloedverlies te zien, was er al veel te veel tijd tussen gegaan. Zelf voor helers was dit teveel en zat er een kans in dat dit ons leven zou kosten. Helers hebben een limiet aan hun krachten, maar kunnen wel hun krachten samen met een heler verdubbelen. Zodat er ook dubbel zoveel kracht was. Mocht ze haar zielsverwant vinden worden deze krachten door zijn aanraking verdrie-of zelf vervierdubbeld. Wegens dat haar zielsverwant nog ergens verweg in een groep van de beschermers zit, ben ik de enige persoon met wie ze kan combineren.

"Je vraagt mij mijn leven te riskeren Mel," antwoordde ik lichtjes verbaast over het feit dat ze het risico wilde nemen voor iemand die ze niet kende. "Ik riskeer de mijne ook, maar ik kan en wil het aan niemand anders vragen. Wij twee samen hebben koninklijk bloed, en hebben samen de meeste genezingskracht. Wij twee samen zijn de enige die hem nog een kans kunnen geven op overleving. Alstublieft, ik vraag je nooit iets. Ik zou het niet doen als het niet belangrijk voor mij was," ondertussen liepen er al verscheidene tranen over haar wangen. 

"Lucas trek de stok eruit!" beval ik mijn beste vriend terwijl ik mijn hand op de wonde legde en met mijn andere hand Melissa haar hand vastnam. De persoon die direct contact maakt met de persoon heeft de meeste kans op sterven, omdat het meer energie vraagt voor diegene. Wegens dat ik door de eerstgeborene te zijn meer energie heb, en mijn prinses moet beschermen. Had ik weinig de keus.

Na Mel nog eens kwaad aangekeken te hebben, en van haar een dankbare glimlach terug te geven hebben, gaf ik Lucas het teken de stok uit de vleugel te halen.

Omdat we de tijd niet hadden om hem te verdoven, klonk er een schreeuw die door merg en been ging toen de stok in één vloeiende beweging uit de overgevoelige vleugel werd gehaald.

Met volledig gesloten ogen concentreerde ik mij aan de ene kant om het energie uit Melissa te halen en aan de andere kant deze doorgeven aan de jongeman totdat ik volledig in trance kwam en het gewoon via automatische piloot verder ging en ik niets meer kon tegenhouden.

Nu was het pas een kwestie van leven of dood voor ons alle drie, en heel langzaam voelde ik me wegglijden in een diep en zwart dal.