Je was van mij

6. Wakker

- Demian -

Een paar minuten eerder

Concentreer je op de pijn was het enige dat door me hoofd schoot terwijl ik uit alle macht probeerde wakker te worden uit welke toestand ik dan ook zat.

Hoe meer ik mij concentreerde op de pijn in mijn vleugel. Hoe meer ik het gevoel had weer grip te krijgen op mijn eigen lichaam.

Langzaam slaagde ik erin mijn beide ogen te open, en kon ik de kamer waarin ik me bevond analyseren. Het was pas toen dat ik besefte dat ik deze kamer nog nooit gezien had. Ik probeerde uit alle macht om mij te herinneren wat er gebeurd was, maar kwam niet verder dan dat ik een meisje beschermd had tegen een demon, en hierdoor een stok in mijn vleugel kreeg.

Het instinct dat ik al honderden keren heb moeten gebruiken in onveilige en onbekende situaties nam controle over mijn lichaam en liet me recht springen uit mijn bed. Het instinct had geen rekening gehouden met het infuus in mijn arm waardoor hij er meteen volledig uitgetrokken werd. Alleen de pijn van dat was niets ter vergelijking met de pijn in mijn vleugel. Iedere kleine beweging die hij maakte zorgde voor een pijn die door heel mijn lichaam straalde, maar ik wist dat ik nu ging moeten doorbijten en verkennen waar ik was.

Toen ik meer en meer begon te focussen op alles wat rond mij was, merkte ik pas op dat ik niet de enige in de kamer was. Zo stil mogelijk - wat zeer moeilijk ging want iedere stap dat ik dichter naar het bed liet mijn veugel bewegen waardoor ik snakte naar adem. Iets dat zeer duidelijk hoorbaak is een muistille kamer - Na een eeuweheid, maar in werkelijkheid  maar een paar seconden kon ik de jongen bekijken. Flarden van herinneringen vlogen terug voor mijn ogen. De discussie om me te redden, en dat de jongen zijn leven in gevaar bracht. Het begon mijmeer en meer duidelijk te worden dat hij hier zo lag doordat hij mij redde.

Hoewel het veel moeite koste hurkte ik voorzichtig bij de jongen neer en nam zijn bleke en koude hand in de mijne, en gaf voorzichtig een kneepje ter bemoediging. Met twijfeling liet ik daarna mijn stem die ik al dagen niet gebruikt had klinken: "wordt alstublieft wakker. Ik weet dat ik mijn leven aan je te danken heb, en ik sta bij u in de schuld. Geef me alstublieft een kans om deze schuld kwijt te geraken, want anders vergeef ik het mezelf nooit."

"Je bent wakker!" zei een stem verrast achter me. Uit schrik verloor ik mijn evenwicht van de hurkstand en vloog recht op mijn gewonde vleugel. Wat een pijnlijke kreet en wazigheid voor mijn ogen veroorzaakte. "Gaat het?" vroeg ze terwijl ze ongerust aangesneld kwam en daarna mij voorzichtig ondersteunde in het terug recht komen. Het duurde een tijdje voor ik weer wat kon zeggen: "hij heeft men leven gered hé?" vroeg ik terwijl mijn focus alweer ging naar de jongen in het bed in plaats van mijn vleugel.

"Ja," was het enige antwoord dat ik terugkreeg. Al snel kon ik uitvinden hoe dit kwam, de tranen stonden immers duidelijk in haar ogen. "Dan sta ik bij hem in een levensschuld," zei ik terwijl ik nog steeds naar hem staarde. "Levensschuld?" zei ze met een blik in haar ogen die zoveel emoties uitte, niet alleen onbegrip, maar ook pijn, verdriet, angst, schuld en nog zoveel meer. "Ik redde jouw leven, jij de mijne dus staan we gelijk. Hij redde mij, en nu moet ik wachten tot er ooit een gelegenheid aanbied dat hij de schuld terug kan innen," legde ik kalm uit.

"Je bloedt," zei ze onverwachts toen er paar minuten stilte gevallen waren, omdat we elk diep in onze eigen gedachten verzonken waren. "Klopt," zei ik want die wonde interesseerde mij niet. Ik had al veel ergere dingen meegemaakt dan dat. "Geef me je arm," zei ze terwijl ze haar hand uitstak naar mij. Ze moest de angst in mijn ogen gezien hebben, want ze zei: "vertrouw me," en dat is ook wat ik deed terwijl alles in men instinct zei nu weg te springen en weg te rennen. Ze legde haar andere hand op de plaats van de kleine bloeding en sloot haar ogen. Nog steeds niet begrijpend wat ze aan het doen was bleef ik haar bestuderen. Niet veel later voelde ik kleine tintelingen in mijn onderarm, maar ik plaats van hem weg te trekken bleef ik mijn arm in haar hand rusten totdat ze mijn arm lichtjes liet vallen. Door de kleine shock waren mijn vleugels weer bewogen wat voor een pijnlijke kreun zorgde.

"Hoe deed je dat?" vroeg ik meteen toen ik weer wat op adem gekomen was. "Wij kunnen mensen genezen, maar dat is niet zo belangrijk op dit moment. Belangrijker is dat je geen pijn hebt. Is het in orde dat ik je vleugel verbind? Zodanig dat hij niet hele tijd meer losfladderdt?" stelde ze kort voor.

Vleugels zijn voor engelen hun kostbaarste bezit, waardoor er ook twijfeling optrad om een vreemde er aan te laten komen. Toen het stil bleef, keek ze me eerst bedenkend aan voordat ze zei: "ik kwam er al aan, verzorgde hem, en heb er niets slechts mee gedaan. Mocht ik dat willen, had ik dat al gedaan. Vertrouw me," zei ze aarzelend. Voor de tweede keer die dag negeerde ik mijn volledige instinct en knikte kort dat ze toestemming had.

Met vaardige handen begon ze vleugel af te binden, wat voor vele pijnlijke kreunen zorgde. Alleen was dat niet wat gedurende de hele zorg mij bezig hield. Maar wel het feit dat haar aanrakingen zo vertrouwd aanvoelde, mijn pijn stilde en mij rustig maakte.

Zo rustig dat ik na de verzorging meteen in bed kroop en in een woelige slaap viel die al snel onderbroken werd door gekreun naast mij.