Je was van mij

5. Overleven?

- Xander -

"Kunnen we hem niet genezen? Dat moet toch lukken als wij onze krachten combineren?" hoorde ik mijn zus in de verte bijna smeken.

"Prinses, zoals je weet kunnen wij zoiets niet behelpen. Zijn energie is gewoon op en wie weet of hij er nog genoeg over heeft om er weer boven te komen. Je koos ervoor om hem daar te redden, en bracht hierbij je eigen broer in gevaar. Met alle respect maar wat verwacht je dan? Aan alle keuze hangen gevolgen aan vast," sprak Milos onze clandokter met alles behalve respect. Door de 'kracht' heeft ze veel mensen die achter haar staan, maar velen zijn ondanks de traditie nog steeds onbewust trouw aan mij.

"Komen ze in orde?" vroeg Lucas. Hij probeerde in te grijpen voordat er een ruzie ontstond tussen de kroonprinses en Milos. Hoewel ze er helemaal niets van kan, blijft ze hoger in rang. Het duurde even voordat Milos kon antwoordden met: "van Xander heb ik geen idee, ik hoop van wel maar het zal tijd vragen. Ik heb een vermoeden dat de beschermer een groter kans tot overleven heeft, en zijn vleugel weer de oude zal worden.

Het was pas toen Lucas aan mijn zus voorstelde om even tot rust te komen en wat uren slaap te vatten dat ik terug kon keren naar mijn veilig zwart gat.

Dagen gingen voorbij, en zelf in deze staat van bewustzijn voelde ik de ongerustheid drukken op mij. Ze begonnen stilaan de hoop te verliezen dat één van ons hun ogen nog zou openen. Infusen werden geprikt, sondevoeding werd opgestart, maar dit was enkel maar tegen de ondervoeding en uitdroging. Het gaf ons niet meer kans op overleving. Dit was iets wat ons lichaam zelf moest doen.

Elke dag ging hetzelfde, nieuwe infuuszaken werden gegeven, ongeruste woorden werden gesproken, en kleine ruzies in de clan begonnen te ontstaan omdat Melissa het leven van een heler in het gevaar had gebracht voor een beschermer.

Maar één dag begon anders. Ik voelde een korte handkneep in mijn rechterhand waarbij er een vreemde stem de woorden sprak: "wordt alstublieft wakker. Ik weet dat ik mijn leven aan je te danken hebt, en ik sta bij u in de schuld. Geef mij alstublieft de kans om deze schuld kwijt te geraken, want anders vergeef ik het mezelf nooit."

Ik wou heel graag doen wat de stem wou maar ik kon het niet. Ik wou terug knijpen, woorden uitspreken, mijn ogen openen, maar hij bleef de enige dat wakker was.

En ik diegene die in een coma bleef.