Je was van mij

27. Afspraak

- Demian -

Hoofdschuddend keek ik mijn zelfverkozen zielsverwant aan: "ik wil je even niet zien Xan," zei ik voordat ik hem alleen wou achterlaten.

Al snel voelde ik een hand zich rond mijn bovenarm sluiten. "Je wilt me niet zien," fluisterde Xander arrogant in men oor, wetend welk effect dit geeft op me lichaam.

De gelukzalige tintelingen die door men lichaam vloeiden negerend, draaide ik me een halve draai om: "ja, ik heb vandaag een kant gezien van je dat niet door de beugel kan Xan. Ik voel voor je zus zo goed als hetzelfde als voor jou. Je beseft niet dat ik nu haar verdriet voel door me stromen. Heb je daar überhaupt aan gedacht? Ik heb denk ik gewoon even de tijd nodig om alles te verwerken," voorzichtig trok ik me los uit greep, terwijl ik ondertussen een vlaag van schuldgevoel door mij heen voelde stromen. Waarvan ik weet dat het maar van één iemand kon komen.

Liefst van al draaide ik mij om, en gaf hem een knuffel. Zei dat ik hem vergaf, maar ik wist dat dit nu niet kon. Met spijt in me hart liep ik door naar mijn kamer, en liet ik hem achter met al zijn schuldgevoelens.

Nog steeds vind ik raar wat het zielsverwantschap met je doet, nog voor ze op mijn kamerdeur kon kloppen, deed ik de deur voor haar open: "hoe wist je dat er iemand stond?" vroeg Mel verbaast. " ik voelde het," antwoordde ik simpel. "Ik vind het nog altijd een raar iets. Ik had altijd geleerd dat ik hem nooit zou ontmoeten. Nu ik hem ontmoet heb, heeft iemand anders hem van mij afgenomen," zei ze. "Kijk Mel, zet je anders even neer, en dan kunnen we deze keer rustig praten.

Wetend dat ze me wel zou volgen, liep ik naar men bed en zette me in  kleermakerszit in het midden ervan. Ik klopte eens naast me ter teken dat ze er bij moest komen zitten.

Toen ze dat na kort aarzelen gedaan had, begon in mijn verhaal: "toen ik je zei dat ik ons een kans wou geven meende ik dat. Als ik eerlijk ben, dat meen ik nu nog steeds. Ik voel nog steeds dingen voor je. Zelfs nu ik Xander heb. Alles is nu gewoon zo ingewikkeld geworden. Ik weet dat ik jullie beiden pijn doe momenteel. Alleen, als ik bloedeerlijk ben zou ik het meteen terug doen. Geen haar op me hoofd denkt eraan om Xander verloren te hebben op die dag. Ik denk dat jij in het diepste van je hart dit ook denkt. Dus ik denk dat we een manier gaan moeten vinden hoe we met elkaar kunnen omgaan.

Heel misschien is het een idee dat we eens op een date gaan? Elkaar eens leren kennen op een normale manier? Zonder dat mijn leven ervan afhangt. Ik een gevangene ben enzoverder. Wat denk je ervan?" Hoopvol keek ik haar aan. Ik had al een hele poos aan dit plan gewerkt. Het kon gewoon niet dat ik Xander alle kansen gaf, en haar hierdoor teniet doe in alles. Ze was mijn ware zielsverwant, er was dus een reden waarom er van bovenaf gekozen is geweest om ons te binden.

"Ja, dat zou ik heel leuk vinden," zei ze met een voorzichtige glimlach, niet wetend wat er haar allemaal te wachten ging staan. "en, ik begrijp het allemaal, of toch ik probeer het te begrijpen. De gedachte om mijn grote broer, mijn steun en toeverlaat te zijn verloren toen we nog ruzie hadden, kan ik gewoon niet bij. Ik ben dankbaar voor wat je gedaan hebt Demian," terwijl ze haar hart bloot legde, nam ze mijn beide handen tussen haar handen, en voelde ik de o zo bekende tintelingen door mijn lichaam stromen. "Hoe Xander deed is niet in orde, maar daar kan jij helemaal niets aan doen. Het spijt me dat ik dit niet eerder besefte. Dus morgen? Zeven uur 's avonds?" polste ze bij mij.

"Afgesproken! Ik zorg dat er eten is," verzegelde ik de afspraak.