Je was van mij

11. Ontdekking

- Demian -

Tijdens het vliegen nam ik haar kleine polsje in mijn hand, en voelde haar pols langzaam aan zaken. Ik probeerde mijn vleugels nog sneller te laten bewegen, want ik kon haar echt niet laten sterven. Ze was de eerste persoon die me werkelijk aanvaardde, ook al was het omdat ze nog een kind was. Het betekende veel voor me.

Stilaan kwam de trainingsdeur in zicht en sloeg ik met een trap de houten de deur in. Door de klap van de deur die op de grond knetterde keek iedereen mij geschrokken aan. De angst veranderde al snel in bezorgdheid toen ik lande met het breekbare lichaam van het meisje en het voorzichtig op de trainingsgrond legde.

"Liv," fluisterde Melissa toen ze haar zusje zo zag liggen op de vloer, waarna ze snel naar haar toeliep zodat ze haar helende handen op het broze lichaampje kon leggen.  "Een demonenaanval," probeerde ik heel de situatie uit te leggen, toen er beschuldigend naar me gekeken werd. "Bedankt," zei Mel die nu begreep waarom ik haar zusje zo bij hun bracht. Hierna sloot ze haar ogen zodat ze zich kon concentreren op het helen.

Alleen hoe meer dat ze zich begon te concentreren op het helen. Hoe meer ik een soort drang voelde in mijn lichaam. Die drang is moeilijk te beschrijven, alsof het voorbestemd is dat dit gebeurde. Dat ik hier ben om te helpen. Bijna op automatische piloot ging ik naar het lichaampje, en knielde bij Melissa neer, waarna ik mijn handen op de hare legde.

Achter me hoorde ik luide verbaasde ademhalingen. Toen er licht uit onze handen kwam, maar beide schonken we er op dat moment geen aandacht aan, en bleven ons focussen op het helen.

Ondertussen was Xander ook in de trainingszaal toegekomen, om Mel te helpen, maar toen hij onze handen zag fluisterde hij verbaast: "zielsverwant," en daarmee liet hij spreekwoordelijk een bom vallen in de zaal. Overal begonnen er mensen te fluisteren, zodanig luid dat zowel Mel als ik me niet konden concentreren en uit onze 'trance' geraakte. Xander zag dit en riep met een stem die iedereen tot stilte deed verstommen: "iedereen buiten nu, anders hebben jullie straks een leven op jullie geweten."

Pas toen de rust terug begon te geraken, slaagde we erin ons weer te concentreren op de taak die voor ons lag.

Op het moment dat ik bijna ging opgeven, omdat ik niets meer van energie meer overhad, duwde Xander ons met een harde duw weg van het meisje. "Genoeg, of ik ga jullie ook mogen begraven," zei hij kwaad dat hij had moeten ingrijpen.

Nadat ik van de eerst schok bekomen was, kroop ik terug naar het meisje voor me. De eens zo open wonden, waren nu bijna niet meer zichtbaar. Voorzichtig stond ik op. "Waarom opent ze haar ogen niet?" vraag ik ongerust dat ze dan toch het leven gelaten had. "Ze heeft veel bloed verloren. Ze zal eerst verder moeten herstellen, maar ze zal er weer boven komen. Dankzij jou." Daarna werd er de tweede keer op een dag iets gedaan wat ik niet verwacht had. Hij nam me in een broederlijke knuffel en zei: "niet iedere beschermer mag ik over één kam scheren, vanaf nu ben je ook mijn volk," zei hij plechtig. Langzaam begonnen er tranen te vormen in mijn ogen, maar toen ik rond me keek, zodanig dat ik mezelf weer een houding kon geven. Merkte ik op dat het eerder buiten gestoken volk weer terug naar binnen gekomen waren, en dat ik niet de enigste was met vochtige ogen.

Langzaam aan viel me blik op Melissa.

Mijn zielsverwant.

Iets waarvan ik het bestaan niet van wist, maar nu al niet kan missen.