Je was van mij

32. Kwijt

~ Demian ~

"Waarom ben ik nog niet dood?" was het eerste wat ik bedacht nadat ik na een paar seconden nog steeds niets gevoeld had. Met een bang hartje deed ik mijn ogen open. Een muur bevond zich op nog geen centimeter van mijn gezicht.

Het is eerste dat in me opkwam was de vraag of Xander in orde was. "Xan? Waar ben je in godsnaam?" alleen kreeg ik niets van antwoord. Met een vlotte beweging nam ik mijn zwaard van de grond. Die om de één of andere reden daar terecht gekomen is en ging ik weg van de muur die mijn zicht belemmerde.

Zorgend dat ik op alles voorbereid was, keek ik rond in mijn omgeving. Alleen was hij nergens te bekennen. Plots kwam er in mijn gedachten, dat we nu een link ontwikkeld hadden. Alleen had ik geen flauw benul hoe ik deze moest gebruiken. Flarden van gesprekken tussen Xan en mij raasden door me hoofd. Denken aan hem. Dat moest me lukken. Mijn gedachten gaan nu al bijna constant naar hem.

Ik zette al mijn andere gedachten uit mijn hoofd, en concentreerde mij op Xan. De jongen die mijn hart gewonnen had op zo een korte tijd. De jongen die mij de gelukkigste man op aarde kon maken door enkel maar te lachen. Hoewel ik het al die tijd bleef ontkennen, diep van binnen wist ik altijd dat Xander de ware was voor me. Ik vind Melissa een top meid, alleen gaat onze band niet verder dan het verplichte zielsverwant ding en de gevoelens die hiermee gepaard gaan.

Met Xan deel ik gewoon zoveel meer. Ik weet het niet, ik denk dat hij gewoon de persoon was die altijd ontbrak in mijn leven. Hoe eerlijker ik werd naar mezelf, hoe sterker ik de band tussen ons voelde ontstaan. Tot ik gewoon wist dat hij me nu ging kunnen horen.

"Xander! Waar ben je? Ik ben doodongerust!"

Het duurde maar een paar seconden voor ik het antwoord kreeg die mijn hartslag weer op zijn normale tempo deed slaan.

"Geen zorgen, ik ben zo terug,"

Na nog geen minuut kon ik zijn nabijheid voelen, na een paar seconden zag ik hem eindelijk terug. "Ben je gek geworden?" riep ik naar hem toen hij op gehoorsafstand was van me. "Ik volgde de schieter, maar hij is ontsnapt," in zijn volledige lichaamstaal merkte ik hoe teleurgesteld hij was op zichzelf.

Als hij zo is, kan ik niet kwaad blijven op hem. "Hey, je kan er niets aan doen," ondertussen nam ik zijn hand vast, in de hoop dat ik hem zo kan troosten. "Het was een demon kind Dem, sinds wanneer worden er kinderen ingezet? Het enige dat ik altijd apprecieerde in hun, was dat ze kinderen er niet in betrokken totdat ze hun keuze hebben gemaakt," verwarring straalde uit zijn blik, die hij naar mij richtte. "Ik denk dat hij hun achtervolgde," probeerde ik alles te verklaren, maar eigenlijk had ik geen idee.

Een demon, word niet geboren als een demon. Ze zijn zoals ons. Ze eten gewoon voedsel in plaats van zich te voeden met angst en pijn. Wanneer ze volwassen worden, krijgen ze de keuze of ze verder leven als mens, of een demon worden. Het was zeldzaam dat iemand koos voor een leven als mens, want het kind werd dan meteen verstoten, en moest zich dan maar alleen zien te redden.

Nog steeds kon ik iets niet loslaten, waarom leefde ik nog? Vanwaar kwam die muur? De enige personen die er waren, waren Xan en de schieter. "Xan, jij hebt die muur gemaakt hé?" op dat moment viel het kwartje bij mij. Hij was sterker dan dat ik dacht.

"Je kan het niemand vertellen Dem weet je nog," zei hij vastbesloten. "Echt, Xan. Ooit ga je hun de waarheid moeten vertellen. Ik weet dat je je zus wilt beschermen en haar levensdoel niet wilt afpakken. Alleen jij bent de rechtmatige koning, niet zij," probeerde ik hem nogmaals te overtuigen. "Neen, er is een fout gebeurd. Het kan niet anders. Ik mocht nooit krachten gekregen hebben. Het is nog nooit gebeurd dat er twee mensen de kracht kregen. Alstublieft Demian, laat het los," hoe moeilijk het ook voor me was. Ik kon niet anders dan zijn wens te respecteren hoewel ik er totaal niet mee akkoord was. Als hij de ware koning is, zal alles wel weer op zijn plooien vallen.