Je was van mij

29. Innerlijk gesprek

~ Melissa ~

Nog een halfuur, en dan is het zover. Dan ga ik op date met Demian. Nog steeds wist ik niet wat ik er moest van verwachten. Alleen al het feit dat hij het voorgesteld had, zorgde ervoor dat ik straalde van geluk.

Gedurende de periode dat hij en ik gescheiden waren van elkaar, zonder ook maar een manier om contact te houden met elkaar waren de hel geweest voor mij.

Moeder ging dagelijks meer en meer achteruit, en op die momenten had ik hem gewoon nodig. Een persoon waar ik volledig mezelf kon zijn. Die ik vertrouwde en mij weer kon doen lachen. Geen mensen waarbij ik moest zorgen dat ik mijn kwetsbare kant nooit toonde. Daarom beval mijn moeder mij om op bezoek te gaan bij hem, en dat is ook wat ik deed.

Xander was altijd goed geweest in gevoelens verbergen. Van kleins af aan had hij een soort masker opgezet die zijn ware gevoelens konden afschermen. Enkel bij Lucas en mij ontdooide dit masker soms een heel klein beetje.

Toen hier arriveerde zag ik hun twee bezig. Het was al jaren geleden dat ik Xander zo gelukkig zag, en gezien had dat er van het masker enkel nog maar schilfers te vinden waren. Ze waren voor elkaar bestemd, dat wist ik, maar het doet mij niet minder pijn te weten dat ik het risico had om zowel mijn broer als mijn echte zielsverwant kwijt te geraken, omdat ik gewoon probeer zelf gelukkig te zijn.

Ik weet dat Demian mij het geluk wel probeert toe te wensen. Dat hij daarom de moeite doet om tijd vrij te maken voor me. Alleen Xander, die stelt me teleur.

- Klop, klop -

Verbrak een bekend geluid mijn dagdromen. Snel keek ik op de klok. De tijd kon nog niet over zijn. Ik moest nog helemaal uitstippelen hoe de date in zijn werk ging gaan! Wat ik moest zeggen! Doen? Mijn haar zat nog niet goed!

Toch deed ik de deur open, want ik wist gewoon dat het Demian was. Het was
ook wat erg om hem nog een halfuur te laten staan.

"Je ziet er prachtig uit Mel," zei hij met een brede glimlach. Ik wou meteen hetzelfde antwoorden, maar deed het niet, want anders ging dat maar raar zijn. Alhoewel de waarheid mag gezegd worden. "Gaat het?" vroeg hij wat ongerust nadat ik na een minuut een innerlijke conversatie gevoerd te hebben nog steeds muisstil was doordat ik maar niet kon beslissen wat ik ging antwoorden. "Ja, sorry. Ik was even ver weg met mijn gedachten," probeerde ik de ongemakkelijke situatie te redden.

"Geen probleem, gebeurd mij zo vaak," stelde hij mij meteen gerust. "Kom," zei hij terwijl hij mijn hand vastnam zodanig dat hij me naar de plaats kon brengen waar het etentje zou plaats vinden. Meteen schoten de bekende lichamelijke tintelingen door ons lichaam. "Zullen we ooit stoppen met dit te voelen?" vroeg hij terwijl we door de gangen wandelden. "Het zal verminderen, maar je zal je altijd goed voelen wanneer je zielsverwant je aanraakt. Ze kunnen je troosten, je geborgen doen voelen enzoverder. Dat verdwijnt nooit. "Gelukkig," zei hij terwijl hij mijn hand nog iets vaster beetnam.