Je was van mij

8. Vertrouwen

- Demian -

Een lange tijd nadat de dokters al uit de kamer waren. Ging de deur nogmaals open, en kwam het meisje uit de deuropening. Toen ze mij zag zitten twijfelde ze niet lang voordat ze zich naast mij liet neer ploffen. "Hij slaapt weer. Doordat hij zolang in een coma gelegen had, was ontwaken zeer moeilijk. Met pijn en verwarring als gevolg. Gelukkig is hij nu weer stabiel. Bedankt dat je mij kwam waarschuwen, en sorry voor dat gedoe met John," het speet haar niet enkel, maar ze was ook beschaamd over hij zich gedragen had. 

"Het is al oké, sorry als het onbeleefd is om te vragen, maar hoe komt het dat hij je bewaker is terwijl hij niets van respect heeft naar u toe," probeerde ik voorzichtig. Ik weet al van kleins en af aan hoe het is om op te groeien in een koninklijke familie, maar onze hiërarchie is totaal anders. Bij ons hadden ze respect voor mijn vader, en daarbij ook voor mij. Ik kon er echt niet bij dat ze zoiets toeliet. Een persoon die dit bij mij zou durven zou een paar dagen tot weken zijn positie verliezen. Alleen leek het me niet wijselijk om dit te zeggen, want als ze wisten dat ik een prins was, hadden ze één van de belangrijkste personen van onze hele groep en wie weet wat er dan met mij zal gebeuren. Aan de haat waarmee de meeste mij aankijken te zien, waarschijnlijk niets goed.

"Xander was een zeer goeie kroonprins, was geliefd door iedereen, en iedereen wist dat hij binnekort een geweldige koning ging worden. Toen mijn krachten zich twee jaar geleden manifesteerden werd ik de kroonprinses, de ware om precies te zijn. Niet iedereen geloofd in deze verhaaltjes, maar het is de wet. John is één van die personen dat er niet in geloofd, en wegens dat mensen niet van veranderingen houden, word ik door velen niet volledig aanvaard.

"Dat moet echt moeilijk zijn voor je soms, hoe reageert Xander hierop?" vroeg ik voorzichtig. "Hij staat volledig achter me, maar kan weinig doen aan wat het volk denkt.

Zonder dat ik het wilde ontsnapte er een vluchtige geeuw uit mijn mond. "Ik hou je te lang op. Je hebt je rust nodig. Ik spreek je morgen wel," zei ze terwijl ze opstond. "Mag ik daar dan nog slapen?" vroeg ik aangezien het feit dat hij nu wakker was. "Ja, je mag blijven slapen daar, als ik je niet vertrouwde had ik je daar nooit laten slapen. Ik weet niet hoe het precies zit, maar ik heb het gevoel dat je volledig betrouwbaar bent. Misschien naïef, maar ik kan er niet aan doen" zei ze waarna ze terug keerde naar haar slaapkamer.

Het voelde voor mij niet raar wat ze zei, want ik voelde het ook.

Toen ik eindelijk weer in mijn bed kroop, viel ik meteen weer in slaap. Dit gedoe had mij te veel energie gekost.

"Wakker?" hoorde ik een stem vragen toen ik nog maar drie seconden mijn ogen open gedaan had, en nog aan het beseffen was waar ik was.

"Half?" zei ik nog half dolend van de slaap. De lach van de andere persoon weerklonk door heel de kamer. "Ik hoop dat je wakker bent, want je moet me uitleggen wat er gebeurd is," zei de persoon nog steeds lachend.

Gebeurd? Oh wacht! Xander! Meteen werd ik klaarwakker. Ik kon hem eindelijk bedanken. "Wat er gebeurd is? Je hebt me leven gered en hiervoor wil ik je bedanken. Hierdoor sta ik bij je in een levensschuld," zei ik plechtig. Alleen zorgde dat voor die jongen ervoor dat hij weer in de lach schoot. "Het is oké hoor, we zijn geboren met het doel om jullie te genezen," zei de jongen vriendelijk.

"Het is traditie bij ons, dus je geraakt nog niet van me af," zei ik wat geïrriteerd, beledigd door het feit dat hij onze tradities niet respecteert, en omdat het lijkt dat hij mij nu gewoon kwijt wilt. "Oké, oké, gaf de jongen zich over. Ik zal je een seintje geven wanneer je mijn leven kan redden," zei hij terwijl hij met zijn ogen rolde.

"Je zei dat je gemaakt bent om ons te genezen, wat bedoel je daar mee? Wie zijn jullie?" eindelijk ging ik misschien wat antwoorden hebben op alle vragen die nu in mijn hoofd spookten.

"Lang geleden waren we één volk," begon hij zijn verhaal. "We werkten samen, jullie beschermden ons tegen demonen, en wij genazen jullie wonden. Alleen begonnen jullie te profiteren, waardoor velen van ons stierven. Zelfs bij zielsverwanten, die zo'n ongelooflijke sterke band hebben met elkaar, die van elkaar houden, en elkaar versterken zorgde de zielsverwant van de heler ervoor dat zijn wederhelft zijn krachten zo uitgeput waren dat hij stierf. Dus verlieten we jullie.

"Zielsverwanten?" vroeg ik achter verduidelijking toen ik de puzzel in mijn hoofd wat in elkaar probeerde te passen. "Ja, een band dat hogerop geschapen wordt. Iedereen heeft een zielsverwant. Altijd een heler en een beschermer. Het is alsof je gewoon volledig bij elkaar past, jullie versterken elkaar in alle manieren. Het is zeldzaam dat je hem kan vinden," ging hij verder met zijn uitleg.

"Hoe vind je hem dan? En is dat voor altijd? Kun je dat niet kiezen dan?" stelde ik meteen een heleboel vragen, wat hem deed lachen. Soms gebeurd het dat een heler iets moet doen, dat zodanig veel kracht vraagt dat ze het niet alleen kan. Als je dan toevallig je zielsverwant in de buurt hebt, zal die zich heel sterk aangetrokken worden om zijn energie te bundelen met die van jou. Wat ervoor zorgt dat je kracht maal drie of vier wordt. Wat met een andere heler maar het dubbele is.

Het is dus zeer zeldzaam dat zoiets gebeurd. Het is kwestie van op de juiste plaats, en op het juiste moment er te zijn. Om op je andere vraag te beantwoorden, het is soort van voor altijd ja. Je kan elkaars gevoelens voelen, zal elkaar missen wanneer diegene niet in de buurt is, elkaars gedachten horen, maar dat laatste kunnen helers die een sterke band hebben met elkaar sowieso al. Je kan er ook voor kiezen je zielsverwant te verstoten, maar dat doet verschrikkelijk pijn, want het is letterlijk een stukje van je ziel dat je kwijt bent. Nu nog je laatste vraag. Ja, je kan dat kiezen, maar dat is een zeer gevaarlijke keuze in verband met het permanente. Vroeger werd het amper tot nooit gedaan, want als hogeraf merkte dat er een verkeerde keuze gemaakt werd, sterven jullie beiden" eindigde hij heel zijn uitleg

"Hoe doe je dat dan," vroeg ik terwijl ik met zoveel aandacht luisterde naar wat hij zei. Een wereld begon open te gaan voor me, een wereld waarvan ik niet wist dat hij bestond.

"Bijna hetzelfde als het accepteren van je zielsverwant. Je zegt ik accepteer de persoon als mijn zielsverwant. Je gebruikt bij beide je volledige naam. Bij de zelfgekozen komt hierbij dat het geaccepteerd word door hogeraf, wat zelden gebeurd, wat dus dan lijdt tot de dood. Je hebt hier wel het geluk dat slechts één het echt moet willen,"

"Ja is een geluk te noemen," zei ik aarzelend. "Maar hoe gaat het met je?" zei ik om van onderwerp te veranderen. Al de informatie dat ik gekregen had zorgde ervoor dat ik een hoofdpijn creëerde.

Wie zou mijn zielsverwant zijn? Zou ik haar ooit vinden? Waarom is hij zo open over dit?