Je was van mij

9. Rondleiding

- Demian -

Na een dag mocht Xander de ziekenboeg al verlaten. Hoewel ik ook genoeg aangesterkt was, moest ik blijven. De ziekenboeg werd in mijn geval ook gezien als een gevangenis, omdat ze niet wisten wat ze met mij aan moesten. Nu ik alles gezien had, en wist was ik een gevaar om alles door te vertellen, waardoor hun leven nu in gevaar kwam.

Nu Xander weg was, voelde ik mij eenzaam hier. Soms kwam de prinses die blijkbaar Melissa heette op bezoek, maar die bezoekjes duurden nooit lang, want ze moest alweer weg voor werk, training enzoverder. Op een dag nam ze me mee naar de eetzaal, zodanig dat ik toch eens de kamer kon verlaten. Alleen was dit een hel. Drie kwart van het volk staarde me aan als een indringer. Om eerlijk te zijn, ze keken niet alleen zo naar mij, maar ook naar haar. Doordat ze voelde hoe ongemakkelijk ik mij hierbij voelde, keerden we al snel terug.

Zo werd me week gevuld. Slapen - eten -vervelen en af en toe eens een bezoekje van de prinses. Alleen was vandaag anders. Vandaag stond de prinses niet aan mijn deur maar Xander. Haastig deed ik een buiging, want hij was nog steeds de prins, maar hij zei al snel: "je hoeft niet te buigen voor mij, want je bent mijn volk niet." Ik wist niet of ik me op dat moment beledigd moest voelen of niet. "Ah kijk niet zo bedrukt, niet alles is slecht bedoeld hoor," nam hij zijn woorden een beetje terug toen hij de emoties in mijn gezicht zag veranderen. Nadat het een poosje stil was geweest, waarbij we beide naar alles in de kamer keken, behalve naar elkaar nam hij weer het woord door te zeggen: "heb je eigenlijk al een rondleiding gehad?" Toen ik hem verbaasd aankeek en mijn hoofd schudde deed hij teken dat ik hem maar moest volgen.

Toen hij merkte dat ik dat laatste niet deed vroeg hij verbaast: "waarom volg je niet?" Het duurde niet lang voordat hij zijn antwoord al kreeg: "ze haten mij," toen ik deze woorden uitgesproken had, veranderde zijn mimiek naar begrijpend en ging hij op mijn bed zitten. Waar ik gedurende het gesprek nog steeds niet afgekomen was. "Ze haten je niet, ze wantrouwen je. Dat is een heel groot verschil. Al heel ons leven leerden we dat jullie niet te vertrouwen zijn en weten we amper iets van jullie. Ik weet zelf je naam niets eens," eindigde hij zijn soort van geruststelling. "Demian," gaf ik hem enkel als antwoord. Niet begrijpend keek hij me aan toen ik dit zei. "Dat is mijn naam," probeerde ik hem wat verduidelijking te geven. "Ooh! Aangenaam Demian, ik ben Xander!" Het duurde dan ook niet lang meer tot dat we beide moesten lachen met de manier waarop we bezig waren. "Maar wat ik bedoel, het komt in orde. Ik zal bij je blijven. Beloofd." Ik geloofde zijn woorden, en volgde hem.

De hele wandeling was zo verschrikkelijk anders dan dat ik hem met Melissa deed. In plaats van de haat, zag ik nu sympathie in de ogen. Hoewel deze enkel gericht was naar Xander en ik vooral genegeerd werd. Het was een begin.

Toen ik langzaam aan mijn weg begon kwijt te geraken aan de vele ruimtes dat er bestonden, werden we tegengehouden door een klein tenger meisje met een schattig gezichtje. "Broer! Ik mag mee gaan winkel met Lena!" Uit blijheid stond ze bijna te stuiteren in de gang. Spontaan ontstond er een glimlach op mijn gezicht. Het maar half beseffen van alle moeilijkheden in de wereld zorgde ervoor dat ze in zo zalig onschuldige wereld leven. Dat gewoon een winkelbezoekje gigantisch leuk was. Spontaan ging ik op me hurkje voor haar zitten. "waar ga je naartoe?" Ze gaf me een antwoord, alleen was het niet wat iedereen verwacht had: "jouw vleugels zijn zo mooi, mag ik ze aanraken?" zei ze terwijl ze met grote ogen vol met kinderlijke verwondering mijn vleugels aanstaarde. "Het spijt me van mijn zusje, bied je excuses aan Liv!" zei Xander meteen op haar reactie. Maar toen ik Liv haar oogjes met tranen zag vollopen door het gesnauw van Xander zei ik al snel: "het is in orde, doe maar," terwijl ik even rond mij keek zodat ik plaats had om mijn vleugels die door de goeie zorg genezen waren te kunnen spreiden. Door het rumoer waren er ondertussen nog meer mensen bij gekomen, want ik hoorde verschillende kreten toen mijn vleugels zich uitstrekte. Heel voorzichtig strekte ze haar handje uit en streelde over men vleugels. Doordat mijn vleugels overgevoelig zijn voelde ik iedere aanraking van haar door heel mijn lichaam.

Niemand had verwacht dat ze daarna in mijn armen zou springen om me een knuffel te geven en te fluisteren: "ik ben niet bang van je. Je bent lief!"

Zachtjes werd ze door Xander van me weggetrokken omdat het nu echt wel tijd werd voor de winkel, en ze mij wat ruimte moest geven.

Toen ze het woordje winkel hoorde begon ze spontaan weer vrolijk te springen, en sleurde ze Lena mee naar de uitgang. Zeker wetend dat haar tripje naar de winkel leuk ging zijn.

Alleen was dit niet zo.