TOMBOY [Girl×Girl] Completed

~20~(FINAL)

  İki kız da olanlar karşısında umutsuz hissediyordu. Adını bilmedikleri çocuğun ne yapacağını bilmemelerinin dışında kalan birsürü sorun onları çıkmaza sürüklemeye devam ediyordu. Gülşen iki gün sonra sınava girecekti ve hayatını büyük ölçüde değiştirecek olan bu sınavın varlığı onu Merve'den uzaklaştırmaya yetiyordu. Belki başka bir zamanda, başka bir yerde, başka bir şekilde olsaydı farklı olabilirdi diye düşündü. Küçüğünün sıkıntılarının farkındaydı. Onun masumluğunu çok geçmeden ona geri vermek niyetindeydi. Hayat küçük olana adil davranmamıştı. İlişkilerinin bir kişi tarafından bile görünmesi Gülşen'i bu kadar etkileyip rahatsız ederken nasıl olur da herkesin bilmesini kabul edebilirdi?

  Çözüm bulmak kolaydı ama artık hiçbir şey istemiyordu. Belki on yıl sonra biriyle evlenip sisteme ayak uydurmaya zorluyordu ailesi onu. Kabul etmeyi ne kadar istemese de Merve'ye de bunu yapmayı uygun görmüyordu. Birbirlerini belki çok seviyorlardı ama vazgeçmek bir gereklilikti. İşler büyümeden kapanmalıydı. Daha önlerinde farklı kişilerle, farklı biçimde tamamlayacakları büyük bir yol vardı. Hem kim Gülşen'i severdi ki zaten? O, yalnızlıktan zevk alan lezbiyen bir geri zekalının tekiydi kendince. Onu bu konumdan farkında bile olmadan çıkarmaya başlayan Merve'yi eliyle itmesi komikti.

  Yapılacak şey hayata devam etmekti. Bunu için bazı şeylere son vermesi gerektiğinin farkındaydı. Bu yüzden miniğinin yerini yeni öğrendiği evine adımladı. Kıyafetine hiç özen göstermemişti çünkü hiçbir şey yapacak hâli yoktu. O çocuğun yapacakları da Merve'nin ne kadar kırılacağı da umrunda değildi. Tek istediği biraz rahatlamak ve şu salak sınavı atlatıp ailesinin yüz karası olmaktan kurtulmaktı.

  Kapı çok bekletilmeden açıldığında Merve'ye çok benzeyen ve onun annesi olduğunu tahmin ettiği kadının ağlayarak ona bakması beklediği bir şey değildi. Elinde günlüğe benzer bir şey bulunan kadın bitmiş gözüküyordu, darp edilmişe benziyordu. Ona kızını sorduğunda duygudan arınmış gözlerini ona dikip:

"Sen kimsin?" Dedi. Ne olduğunu anlamayan bitmiş kız gecikmeden cevapladı.

"Ben Gülşen. Merve'nin ablası sayılırım sınava girmeden önce bana uğra demişti. Onun için gelmiştim içeri gelebilir miyim lütfen?"

  Kadın beyninin kaynadığını hissetti. Bu kızının elinden düşürmediği günlükteki kızdan başkası değildi. En azından onun canını kurtarmalıydı.

"Sen, sen O'sun. Beni dinle kızım. Git buradan. Hiçbir şey bilme. Sadece git. O öldü. Canını kurtar, al bunu ve git."

Kapı bir anda yüzüne kapanınca elindeki kanla kaplı günlükle kalmıştı. Kalbi karşı koyulamaz bir şekilde atıyordu. Merve'nin bir günlüğünün olduğundan haberi yoktu aslında bu kan onun muydu? Kim, ne zaman, nasıl... Hiçbir şey anlamıyordu. Tek bildiği bu taze kanın sahibinin içerde, yine içerdeki biri tarafından öldürüldüğüydü. Ne yazmıştı da bu olmuştu? İçerdeki kadın ne yapacaktı? Bilinmezliklerle beraber canını kurtarmak adına koşarak yola attı kendini ve Bam!

   Kırmızı arabanın sahibi etrafını saran kalabalıkla beraber gerilirken arabanın kapısını açıp çarptığı genç kıza baktı. Kucağında ne olursa olsun sıkı sıkıya tuttuğu günlükle beraber gözü açık bir şekilde ona bakıyordu.

~~~

   Mahkemede kravat taktığı için indirim alan adam; kızının edepsizliği, başı boşluğunu bahane göstererek indirim alan adam... Bunlar iki hayatı bitirenlerin sonlarıydı fakat bitenlere, bitirilenlere ne olmuştu?

  Merve ve Gülşen oracıkta ölmüş, küçüğün annesi de dayanamayıp kalp krizi geçirmişti. Günlükse sanki özel bir şey değilmişçesine televizyonlarda sergilenmiş, ülkenin ilgisini çekmişti. Homofobikler baş göstermişti. Bu küçük sayılabikecek olay ülkede büyük sarsıntı ortaya çıkarmıştı. Fakat kaybedenler hep belliydi. Bu tür insanlar mutlu olmayı hak etmezlerdi. Ezilmeyi kabul etmelilerdi. Aksi bir durumda ellerinde olabilecek tek ödül sevgilileriyle karışmış kanları ve yan yana olan mezarları olabilirdi. Burası Türkiye idi. Adalet ve mutluluk aramak aptallara göreydi. İyi insanlar çok daha uzakta, kedilerini beslemekteydiler. Birlikte...

  Merhaba! Hiç mutlu değilim bu yüzden hayal dünyasından çıkıp gerçekleri paylaşayım dedim. Hepinize teşekkürler. Bitti.