Stories Untold |TomRiddle|

04. Lord Voldemort

•Tom Marvolo Riddle'ın Bakış Açısı • 1944

Okulun ilk gününün getirdiği karmaşayı ve insanlardaki gereksiz heyecanı düz bir ifadeyle izliyordum. İzleyen sadece ben değildim. Canlılar olduğu kadar Hogwarts hayaletleri de buradaydı. Kanlı Baron'un hayaletine acıma ve iğrenme ile baktım. İnsanlar ölüyken bile acınası olmayı nasıl başarıyorlardı.

Slytherin'e seçilen birinci sınıflar alkışlarla karşılanıyordu. Seçmen şapkanın görevi bitecek gibi değildi. Bakışlarımı kitabıma çevirdim. Şu kaosu izlemekten daha önemli işlerim vardı.

"Tom"

Abraxas Malfoy'un bana ismimle hitap etmesi zaten taşmakta olan sabrımı zorlamıştı. Bakışlarımı kitaptan kaldırıp doğrudan gözlerine yönelttim. Gözlerimle öldürebilme yeteneğine sahip olsaydım Malfoy'un cesedi çoktan karşımda yatıyor olurdu. Kaşlarımı kaldırıp sorgularcasına bakmaya devam ettim.

Ellerini huzursuzca ovuşturdu ve benden gözlerini kaçırdı, "Lordum" yutkunarak devam etti "Hogwarts'a yeni bir kız gelmiş. Bizim yaşımızda..."

Kaşlarım hafifçe çatılmıştı. Böyle bir şeyle ilk defa karşılaşıyordum. Seçmen şapkaya döndüğümde küçük bir çocuğun değil de genç kızın başında olduğunu gördüm. Bu alışılmadık durum aynı zamanda komik de görünüyordu. Birkaç Grryffindor kıza gülüyordu, herkesin ilgi odağı olmuştu.

"SLYTHERIN!"

Kız oturduğu yerden kalkarak yüzünde hafif bir gülümsemeyle bizim masamıza doğru geldi. Ben ve takipçilerim hariç herkes onu alkışlıyordu. Kızın gözleri benimle buluştuğunda onu okumaya çalıştım. Zihnine girmeye ne kadar uğraştıysam da Occlumency bu yabancının üstünde işe yaramamıştı. Yavaşça onu alkışlamaya başladım. Avery, Malfoy, Rosier, Nott, Dolohov, Lestrange ve diğerleri de bana katılmışlardı.

"Size katılabilir miyim?" dedi sakin bir sesle, başımı onaylarcasına salladım ve kız Louis Avery'nin yanına oturdu.

Slytherin masasındaki bütün gözler bize çevrilmişti. Bundan rahatsız olduğumu belirtmek amacıyla etrafa uyarıcı bakışlarımı gönderdim.

"Ben Tom Riddle." Diğerleri de kendilerini tanıtmaya başlamışlardı. Gözümü kızdan ayırmıyordum. Şuanda hepimiz hakkında bir şeyler düşünüyor olmalıydı ki duyduğu her isimle yüz ifadesi değişiyordu. İfadesiz kalmaya çalışsa da göz kenarlarının kırışması, dudağının kıvrılması onu ele veriyordu. Yoğunlaşarak Occlumency ile zihnine girmeyi yeniden denedim. Rüyadayken bir anda boşluğa düşme hissi gibiydi. Düşüşün sonu asla görülmüyordu.

Denemem başarısız olurken kızın bakışları birden bana yöneldi, "Hepinizle tanıştığıma memnun oldum. Ben Hypatia Goldstein."

Öfkem yükseliyordu. Occlumency'i engelleyebilen bir öğrenciyle karşılaşmak beni şaşırtmıştı. Eski ve zor bir sanattı. Yüzümü buruşturdum keyifsizlikle.

Avery heyecanlı görünüyordu, gözlerimi devirdim, "Hypatia, eskiden hangi okuldaydın?"

"Neden buraya geldin?" diye ekledi Evan Nott sorgularcasına.

"Ilvermorny." Herkesle göz teması kurmaya çalışıyordu. Nott'a döndü, "Londra'ya taşınınca okuldan ayrılmak zorunda kaldım."

Bu uzun göz temaslarında beni huzursuz eden bir şey vardı. Goldstein yalan söylüyordu. Yemekler önümüzde belirdiğinde müdür Dippett'in sesi duyuldu, "Yemeğin tadını çıkartın."

~~~

Slytherin ortak odasındaydık, 'arkadaşlar' ile ateşin karşında oturuyorduk. Odadaki tek ses alevin çıtırtıları ve parmaklarımın koltuk kenarına vurma sesiydi. Boş oturmak rahatsız edici olmaya başlamıştı.

"Avery."

Dalgalı kahverengi saçları alnına dökülen çocuk soluk yeşil gözlerini ovuşturarak hızla koltuğunda doğruldu. Ona onaylamaz bakışlarımı sundum. Takipçilerimin uyuşuk ve rezalet görünüşleri beni her zaman rahatsız etmişti.

"Evet, lordum?"

Dudağımın kenarında küçük bir gülüş belirdi, "Senden Goldstein'a yaklaşmanı istiyorum. Onunla yakınlık kur. Dostluğunu güçlendir." Dostluk kelimesi midemi bulandırmıştı. Gözlerimi tekrar alevlere çevirdim, "Davranışlarını iyi incele ve her gün bana rapor ver."

Abraxas da yerinde doğruldu, "Kıza güvenmiyor musun?"

"Değişik biri." dedi Theodore Rosier.

Ayağa kalktım ve sorularını cevapsız bırakarak yatakhane kısmına doğru yola koyuldum.