BİLUN

B.4 | Ziyaret

Bölüm Şarkısı: Melike Şahin - Tutuşmuş Beraber

•

Zeminine şekilsiz taşlar döşenmiş dar bir sokakta yaşıyordu Nefes. Nadiren ışık girerdi kestirmedeki çıkışına. Karanlıkta önünden geçenlerin çoğu o çıkışı değil de uzun yolu seçerdi. Sessizlik sağır ederdi sokağın misafirlerini. O sabah, henüz aydınlanıyordu sokak. Nefes çarpık taşları Tahir'le koşarak geçerken, duvarların arasından sızan güneş hafif hafif kesiyordu tenlerini. Kesik nefeslerle durağa, oradan da okula vardıklarında, hala Tahir'in elini tuttuğunu fark edip geri çekildi, ellerini dizlerine yaslayarak soluklandı. İkisi de nefeslerini toplamaya çalışırken, fakülte dışında oturanların onlara diktiği şaşkın bakışları fark etmiyorlardı bile.

Sessiz sakin, adı bile çok kişi tarafından bilinmeyen Nefes, ve bir süredir konuşması bile hayli şaşırtıcıyken şimdi elinden tuttuğu, ona nazaran çok daha gürültücü, kavgalardan çıkamayan Tahir.. Beklenmedikti.

"Bayılma Nefes. " diye mırıldandı kendi kendine, dizlerindeki elleri titremeye başlarken. Gözlerini sıkıca kapattı, açtı.

"Ne? "

Varlığını hatırlamış gibi ona dönüp, geri doğruldu. Tahir'in omuzları da inip kalkıyordu.

"Yok bir şey. Geç kaldım. Gitti sınav. "

"Sana sorduk o kadar, değil mi? Saatini söylesen uyandırırdım ben. "

"Nasıl uyandırmayı düşünüyordun? "

"Camına taş atardım. "

Bir kez daha döndü Tahir'e.

"Ha camımı da buldun? "

Geciktiği için neredeyse ağlayacağı sınavını unutmuştu sanki bir anda. Aradan çok geçmeden, aklına gelen şeyle olduğu yerde kaldı.

"Bir dakika.. Sen odamın camından mı bahsediyordun? Sen odamı mı gördün? "

Eli gömleğini kavradığında, Tahir kendini elinden kurtarıp sırtından hafifçe iterek binaya yönlendirdi.

"Önce sınav. "

"Evin önünde bekleme konusunu konuşacağız seninle. " dedi ciddiyetle. Daha sonra kendini çekip uzaklaştı, fakülte binasına girdi. Sınavın olduğu sınıfa çıkıp arka sıralarda bir yere geçti. Neyse ki çok zaman kaybetmemişti. Önündeki sınav kağıdına göz atınca ağlamaklı oldu bir an. Okuduğu cümlelerde cevap hariç her şeyi buluyordu. Cevap yazmasını bekleyen boş alanlarda ise hayatına dahil olan yeni insanları..

Dersleri iyiydi. Ne zaman boş kalsa açıp bir şeyler çalışırdı. Tutunabileceği bir tek kendisi vardı. Hazırlanmamış olsa bile o an sınav kağıdını, en azından geçmesine yetecek kadar doldurabilirdi. Yapamadı. Aklında yalnızca isimler dönüyor, kaçmaya çalıştığı her bir yolu tıkıyordu.

Derin bir soluk verdi. Orada daha fazla kalmasının bir anlamı yoktu. Nasılsa hiçbir şey yapamayacaktı. Kalkıp kağıdı teslim etti. Gözetmen kağıt yığınının üstünde sadece isim yazan kağıdı görüp ona baksa da, fark etmemiş gibi yaptı ve ceketini çantasının arasına sıkıştırıp dışarı çıktı.