ZOMBİ ÇAĞI

48. BÖLÜM ZOR KARAR

Tek başıma ilerlemeye başladım.
Geldiğimiz yoldan geri dönemezdim, biz araçla çıktığımız andan itibaren diğer zombiler aracı takip etmeye başlamıştır.
Yolun kenarından ormanlık alana girdim, çok dikkatli bir şekilde ilerliyordum, yolum biraz uzundu, koşarak nefesimi tüketmek istemedim.
Hızlı bir şekilde ilerliyordum, yaklaşık onbeş yirmi dakka yürüdükten sonra zombi sesleri gelmeye başladı.
Ormanın içinden gidiyordum, ama yola yakındım, yolu kaybetmemek için.
Bi ağacın arkasına gizlendim, yoldan geçen zombilere bakıyordum.
Çok kalabalık bir sürü gidiyordu.
Dikkatli olmalıydım, biraz daha ormanın içine doğru girmeliydim.
Yoldan gecen zombiler, ormanada yayılmış olabilirlerdi.
Ormanın içinden ilerliyordum, biraz daha ilerledikten sonra bir hareketlilik farkettim.
Ne olduğunu bilmiyordum, kendimi tehlikeye atamazdım.
Hemen en yakınımda olan ağaca tırmandım, etrafı gözetliyordum.
Biraz bekledikten sonra, benden biraz uzakta bir geyik gördüm, gercekten muhteşem birşeydi, hiç geyik görmemiştim, ilk defa hemde böyle bi zamanda görmüştüm.
Hareketlilik oydu demek ki.
Yinede inmedim ağaçtan biraz daha beklemeliyim diye düşündüm.
Aradan beş dakka geçti, inmeye hazırlanırken, geyik bi anda benim olduğum tarafa doğru, koşmaya başladı.
Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken, bana doğru koşan geyik iyicene yaklaşıp, yere yıkıldı.
Aramızda yedi sekiz adım kaldı.
Okadar yaklaştı.
Ben dikkatle izliyordum, geyiğin üzerinde iki adet ok olduğunu farkettim.
Biri boynunda biri vücut bölgesinde.
Buda demek oluyordu ki, başkalarıda vardı.
Iki dakka beklemenin ardından, üç kişi belirdi.
Geyiğin yanına geldiler, tartışır gibi konuşuyorlardı.
Az kalsın geyiği kaçıracaklarını, şans eseri durduklarını, ilk defa bu kadar buyuk bi av yakaladıklarını felan konuşuyorlardı.
Ama çok dikkatsiz ce davranıyorlardı.
Etraftaki zombileri her an çekebileceklerini sanki umursamıyomuş gibiydiler.
Şakalaşıyorlar, konuşuyorlardı sürekli.
Geyiğin tamamını taşıyamayız, burda parçalayalım, alabildiğimizi alıp gidelim diye karar verdiler.
Onlar geyiği parcalarlar ken, ben acaba bana yardım ederlermi, yoksa kötü insanlar mı, onlara seslenmeli miyim?
Bunları düşünürken, zorda olsa, en sonunda sessiz kalmayı, onlar giderken takip etmeye karar verdim.
Etleri alıp kendi mekanlarına gideceklerdi.
Bi süre izlerim onları, iyi insanlara benziyorlarsa kendimi gösteririm, kötü insanlara benziyorlarsa, ses çıkarmadan ayrılırım diye karar verdim, ve onların işlerini bitirmelerini beklemeye başladım.