ZOMBİ ÇAĞI

50. BÖLÜM YENI RICHARD

Gözümü inanılmaz bir baş ağrısı içinde açtım. Kafam sanki patlamış gibi ağrıyordu.
Yattığım yerden kalkmaya çalıştım, ama yatağa bağlanmış halde olduğumu farkettim.
Başımda sargı vardı, anlaşılan beni bayıltan o üç kişi beni kendi yerlerine getirip ilgilenmişlerdi benimle.
Ses çıkarmadım Oakes den öğrendiklerimi uygulamaya başladım.
Önce etrafımı inceledim,

bi çeşit çadır dı burası, bi oda kadardı sadece, bağlandığım yerden nasıl kurtulurum diye düşünmeye başladım,

ama sağlam şekilde bağlamışlardı.
Kurtulmanın imkanı yoktu.
Neler olabilir diye düşünürken, bi anda ormanda bana dediklerini hatırladım.

Bi anda gözlerim doldu içimde inanilmaz bi acı hissettim, büyük bir karanlık çöktü sanki kalbime.
Dediklerine inanmak istemiyordum.
Bunu kendi gözümle görmeliydim.
O an anladım artık değiştiğimi,
artık eski Richard olmayacaktı.

Icimi aşık olduğum kişiyi koruyamama hissi artık beni farklı bir bireye çevirmeye başladı.
Bunu hissede biliyordum.
Sinir öfke acımasızlık hisleri sardı her yanımı.
Gerekirse bütün zombileri teker teker temizleyip Irem'in dönüştüğünü gözümle görmeden inanmayacaktım.
En azından böyle yaşayabilirdim.
Ilk önce burdan kurtulmalıydım.
Seslendim..

(Richard) Heey kimse yokmu. Nerdeyim ben, sesimi duyan yokmu!

Içeri iki kişi girdi, birisi ormanda karşılaştığım Quentin di, diğerini ilk defa görüyordum.

(Quentin) Bizimki uyanmış şef.

(Şef) Öncelikle yaşadığın rahatsız durum için özür dilerim. Ama arkadaşlarımın o an için yapacak başka seçenekleri yokmuş, sen bağırınca etkisiz hale getirmişler.

Bu adam anlatırken ben düşünüyordum, çok fazla kibar birisiydi konuşması felan çok düzgündü,
şef dedikleri adam buranın başkanı, reisi gibi bişeydi sanırım,
onu tanımaya çalışıyordum.

(Şef) Arkadaşlarım hikayeni anlattı bana, üzücü bir durum, ilk olarak sormak istediğim bişey var. Bizim için tehlike içeriyor musun?

(Richard) Hayır, madem hikayemi biliyorsun, ya bana yardım edin, yada bırakın yoluma gideyim.

Ben hayır deyince, Quentin beni çözmeye başladı.

(Şef) Gitmekte özgürsün, yardımımızı, istiyorsan yardım edebiliriz.

Anlamadığım şey neden bana bukadar çabuk güvenip çözmüşlerdi, ya çok salaklardı, ya çok yeteneklilerdi.
Saniyeler içinde kafamda bir çok senaryo geçmeye başladı,
aklıma en çok yatan bu gurup başka insanlarla karşılaşmadılar.
Diğer yaşayanların hayatta kalmak için başka insanları öldürdüklerinden haberleri yoktu.
Kendilerine çok fazla güveniyorlardı.
Çadırdan dışarı çıktık beraber,
etrafıma baktım,
ortalama on onüç kişi kadar kişilerdi.

Beni etraftakilerle tanıştırıyorlardı.
Hepside erkek di kadın yoktu bu ekipte,
Sadece Emma kadındı.
Hepside iri yapılı,
kendilerine güvenen insanlara benziyorlardı.
Ormanın içine kurulmuş bir kamp düzeni vardı burda.
Anlattıkları kadarıyla hepsi önceki hayatlarında kampçı, dövüş sporu ile ilgilenen, dağcı hep bu tarz işlerle uğraşan kişilerdi.

Bir saat kadar vakit geçirdim onlarla, hepside gerçekten etkili kişilerdi, hayatta kalmak için güçlü bir grup.
Bende hayat hikayemi anlattım onlara, başımdan geçenleri.

Aradan geçen zamandan sonra arkadaşlarıma bakmak için yardım istedim şeflerinden.
Bana ellerinde olduğu kadar silah vermeyi teklif ettiler,
ellerinde patlayıcı hiçbir silah yoktu, kılıç ok gibi eski ve sessiz silahlar vardı.
Gideceğim yere kadar götürebileceklerini söyledi.

Ama bulundukları yeri çok iyi bildiklerinden ve temizlediklerinden ötürü çevreden fazla uzaklaşmayacaklarını söylediler.
Buda bişeydi bu yaptıkları bile bir minnet sebebiydi.

Ama yeni Richard bundan şüphelenmeye başladı.
Bu iyiliğin altında birşeyler olmalıydı.
Bir sebep!
Yaptıkları yardıma karşı hiç birşey hissetmiyordum, sadece boş bir şüphe vardı.

Farkettim ki, bir an önce Irem i bulmalıydım.
Bulmalıydım ki tekrar içimde insanlık adına hislerin yeşermesini sağlamalıydım.

Hissediyordum, aksi takdirde içimde ne insanlık, ne vicdan, ne de sevgi kalmayacaktı.
Zaman kaybetmeden yola çıktık hemen,
Quentin ve Emma nın benimle gelmesini istedi Şef, ben az olmazmıyız demeye kalmadan, Şef sözümü kesti.

(Şef) Gereğinden fazla bile, merak etme sen!

Üç kişi Irem'i ve Audrina'yı bıraktığımız yere doğru gitmeye başladık.