အမည္နာမတစ္ခုကလြဲရင္... ဘယ္မ်ိဳးပုညာဘယ္ဇာတိကပါလို႔မသိခဲ့ရတဲ့... ဘာအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္လို႕ ဘယ္ေဒသမွာေနထိုင္မွန္းမသိတဲ့...ယုတ္စြအဆံုး
( ကိုယ့္ကိုေတာ့သူဟာလိမ္ညာစဥ္းလဲရက္မွာမဟုတ္ပါဘူးလို႕ မ်က္စိမွိတ္ယံုတာကယံုတာတပိုင္းသာျဖစ္လ်က္)
ကိုယ္မသိႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ပိုင္သူဆိုင္သူရွိေနႏွင့္ၿပီးသားလားေတာင္မဆိုႏိုင္တဲ့ ... ေလနဲ႕အတူလြင့္လာတဲ့မိုးေျပးတစ္ၿပိဳက္လို ကိုယ့္ဘဝထဲဝင္ေရာက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္အေပၚ...
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားသမ်ွအသန္႕စင္ဆံုးျမတ္ႏိုးျခင္းေတြေပးအပ္မိတာေတာင္...အဲ့ဒီလူဆီကကိုယ္ျပန္ရလိုက္တဲ့အရာက...
ေငြမက္ဂုဏ္မက္စည္းစိမ္မက္ဆိုတဲ့စြပ္စြဲခ်က္တစ္ခုပဲတဲ့...
ဒါတင္မကေသး...
ဒါနဲ႕တင္မလံုေလာက္ႏိုင္ေသးပဲ...
နာက်င္ပင္ပန္းလွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနဲ႕...
ကိုယ္အနာတရျဖစ္မွာ ထိခိုက္မွာကိုေတာင္မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ပဲ သူ႕အတြက္ခ်ည့္သက္သက္အႏၲရာယ္ေတာထဲေျပးပစ္ခုန္ဝင္ခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုမွ...
သူ႕တစ္ေယာက္ထဲအတြက္သက္သက္ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကိုမွ သူ႕မွတ္ဥာဏ္သိစိတ္ထဲကေနေမ့ေလ်ာ့ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္တာကိုခံရတဲ့အခါ...
ကိုယ့္အတိတ္ကဘယ္လိုအကုသိုလ္အမႈမ်ိဴးကိုပဲက်ဴးလြန္မိခဲ့ဖူးလို႕ပါလိမ့္လိုဲ႕ရမ္းေရာ္ေနာင္တရရေတာ့မလိုလို......ကိုႀကီးရယ္လို႕ကိုယ္သည္းခိုက္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕အခ်စ္ဆိုတာကိုပဲ သံသယဝင္ရေတာ့မလိုလို...
ဒါေပမယ့္လည္း......
.
.
.
.
____________________________________
____________________________________
ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕ေျပးေနတဲ့ တိမ္ျဖဴေတြရယ္ မိုးကိုပဲထိေတာ့မေယာင္တေျဖာင့္ထဲထိုးတက္ႀကီးထြားေနတဲ့ ထင္းရူးပင္မတ္မတ္မားမားေတြရယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မနက္ခင္းေတြရဲ႕မရိုးႏိုင္တဲ့ပန္းခ်ီ...
