တခါတေလေတာ့လည္း နီးလြန္းလို႕မျမင္တဲ့အရာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာရွိတတ္တယ္မဟုတ္လား…..
အတိအက်ႀကီး အနီးဆံုးမွာထားၿပီးမွ ဘယ္လိုုရွာရွာမေတြ႕ႏိုင္တာမ်ိဳး……
ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး မ်က္စိေမွာက္ေနခဲ့ဖူးတယ္……
______________________________________________________________________________________
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရင္းမွာ ခုန္ေပါက္ေတာ့မတတ္ အသံစံုျမည္ေနရတဲ့ နာရီကေလး….. အၿမဲတမ္းလက္သီးနဲ႕ထုခ်ေနက်ေပမယ့္…ဒီေန႕ေတာ့ သာသာယာယာေလးပဲ လက္ဝါးနဲ႕အုပ္လို႕ ပိတ္လိုက္တယ္
မျပင္းလွေသးတဲ့ေနေရာင္ႏုႏုေတြနဲ႕မနက္ခင္းက အခုမွပြင့္ကာစ ပန္းတစ္ပြင့္လိုပဲ ႏုဖတ္လတ္ဆတ္ၿပီးေမႊးလို႕ပ်ံ႕လို႕…
ေျပာခ်င္တာက ထူးထူးျခားျခားလွေနတယ္ဆိုတာပဲ….
ကၽြန္ေတာ့္အာရံုေတြကပဲ အေကာင္းျမင္ဝါဒီဆန္လြန္းေနသလား….
ဒါမွမဟုတ္… အခုမွပူပူေႏြးေႏြးရထားတဲ့ ရည္းစားနဲ႕ခ်ိန္းေတြ႕ရမယ့္မနက္တိုင္းက ဒီလိုပဲလွတတ္သလား…
“ဝွါး…”
စိတ္ရွိလက္ရွိသမ္းေဝရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ၿပီး အေၾကာဆန္႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထထိုင္လိုက္တယ္….
အိပ္ယာေပၚကေျခခ်ခ်ခ်င္း ေျခေထာက္ေအာက္မွာခံေနတဲ့ေပ်ာ့စိစိ အထိအေတြ႕…..
ဘာလဲ…. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရံုငါးပါးလံုးမွာ ပီတိေတြဘယ္ေလာက္ဖံုးလႊမ္း ဖံုးလႊမ္း….တိမ္ေတြေပၚမွာလမ္းေလ်ွာက္ေနရသလိုပဲဆိုတာကို လက္ေတြ႕ခံစားရေလာက္တဲ့ထိေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး…
ဒါမွမဟုတ္….ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္ခင္ ကတီပါေကာ္ေဇာေတြဘာေတြမ်ား လာခင္းက်င္းသြားၾကေရာ့သလား…
“အား…”
ဘာလဲဟ..ေကာ္ေဇာကေအာ္တယ္?
“ Chan….Chan….အား…အဲ့ဒါငါ့ဗိုက္…”
ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကားငံု႕ၾကည့္လိုက္မိတယ္…….
ေခါင္းေမႊးစုတ္ဖြား… ေျခေထာက္ကလန္ကလားေတြ…
