'' သူတို႕အိမ္ႀကီးက...က်ယ္သေလာက္...လူလည္းမရွိဘူးကြာ...''
'' အင္း...''
'' ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့မ်ားလိုက္သမွ...အိမ္ေပၚမွာလုပ္ဖို႕လူကသက္သက္ အိမ္ေအာက္မွာလုပ္ဖို႕လူကသက္သက္...''
'' အိမ္ေအာက္မွာ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ...''
'' ၿခံအလုပ္ေလ...ၿခံထဲမွာကလည္းမ်ားလိုက္တဲ့အပင္ဆိုတာ...အပူပိုင္းဇံုကအပင္ေကာ အေအးပိုင္းဇံုကအပင္ေကာ...မွန္လံုအိမ္ေတြနဲ႕...အမိုးအကာေတြနဲ႕...ငါျဖင့္တခ်ိဳ႕ပန္းေတြအမ်ိဳးအစားေတာင္မသိဘူး...ပြင့္ေနတာျမင္ကာမွျမင္ေရာ...တစ္ပင္ထဲနဲ႕ ေဒၚလာေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့အပင္ေတာင္ပါတယ္တဲ့ ''
'' အင္း...မင္း Wu Yifan နဲ႕မေနႏိုင္ေတာ့လို႕ကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းရင္ ရွားပါးအပင္ေတြအေမြေတာင္းလာခဲ့...မ်ိဳးပြားၿပီးေရာင္းစားရေအာင္...''
'' တစ္အခ်က္...အဲ့ဒီအပင္ေတြကို ဂရုစိုက္ရတာ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးရတာထက္ဆိုးတယ္... ေစာင္ၿခံဳေပးရတာနဲ႕ေအးလာရင္ အပူေပးရတာနဲ႕...အခ်ိန္မွန္ေဆးေက်ြးရတာနဲ႕...အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႕ငါ့ကိုအလကားေပးေတာင္မယူႏိုင္ဘူး...ႏွစ္အခ်က္ ငါကိုႀကီးကိုဘယ္ေတာ့မွ မကြာရွင္းဘူး... ေသရင္ေတာင္သရဲအျဖစ္နဲ႕ကိုႀကီးနားမွာကပ္ေနမယ္...ဒါ့ေၾကာင့္မင္းရဲ႕အသံုးမက်တဲ့အစီအစဥ္ကိုေမ့လိုက္''
Norman ကတခိုးခိုးတခြိခြိရယ္တယ္...
'' လူေတြကေတာ့မ်ားတယ္ကြာ...မ်ားသေလာက္လည္းလူမရွိဘူး''
'' ငါနားမ်က္စိလည္သြားၿပီ . .''
'' လူေတြမ်ားေပမယ့္ အားလံုးကသူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနၾကတယ္...ငါ့အတြက္အေဖာ္ျဖစ္မယ့္လူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး...ငါစကားသြားေျပာရင္ေတာင္...ဟုတ္ကဲ့...မဟုတ္ပါဘူးနဲ႕ ေမးခြန္းကိုလိုရင္းတိုရွင္းေျဖၿပီးရင္ ဘယ္လိုအလာပသလာပမွထြက္မလာေတာ့ပဲ...ေခါင္းေတြငံု႕ၿပီး...ဘာမ်ားအျပစ္ရွာခံရမလဲလို႕ရင္တုန္ေနၾကတဲ့ပံုေတြနဲ႕ဆိုေတာ့...ငါ့မွာစိတ္ပ်က္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သာလုပ္ၾကပါေတာ့လို႕ လႊတ္လိုက္ရေတာ့တာခ်ည့္ပဲ...''
'' နားေအးတာေပါ့...''
'' သူတို႕မိသားစုကလည္း တအိမ္လံုးအလုပ္လုပ္တာကြာ... အိမ္မွာက သူေဌးကေတာ္ႀကီးပဲရွိတယ္...သူကလဲအခန္းထဲမွာပဲအေနမ်ားတာ...အခန္းထဲမေနလဲ...အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္...အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ အျပန္အလွန္ေျပာစရာဘာသာစကားငါ့မွညမရွိဘူး...တစ္ေန႕တစ္ေန႕ပ်င္းလြန္းလို႕လူကအရည္မေပ်ာ္ရံုတမယ္...ညေနခင္းသူျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ေလးကိုေစာင့္ၿပီး...ဘဝႀကီးကိုေရွ႕ဆက္ေနရတာ...''
