အိပ္ယာေပၚမွာတပတ္လွိမ့္လိုက္ရင္းအခန္းေထာင္ကိုအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ေနက်ဆိုဖာေပၚမွာသူရွိမေန...
အိပ္ယာကထသြားၿပီထင္ပါရဲ႕...အလုပ္သြားတဲ့ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နားတဲ့ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကအိပ္ယာကေစာေစာထတယ္
အနားကေငြဇာလႊာေခါင္းအံုးျဖဴကိုဆြဲဖက္ျပီးအိပ္ယာမွာလိွမ့္ေနရင္းက ေစာင္ေလးတစ္ထည္ေခါက္တင္ထားတဲ့ ဆိုဖာကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးခ်င္လာတယ္...
'' ဒီအခန္းထဲကိုေမႊ႕ရာတစ္တံုးထပ္သြင္းရမလား...ဒါမွမဟုတ္ ဟိုကဆက္တီေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရမလား...''
အဲ့ဒီလိုေမးမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုိေပေစာင္းေစာင္းနဲ႕ၾကည့္ၿပီး အခန္းေထာင့္နားက ဆက္တီေပၚကိုသူတက္သြားကတည္းက ဒီႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ဟာကၽြန္ေတာ့္အပိုင္ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ...
အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦးညအိပ္ယာခြဲေဝမႈပါပဲ...
သူ႕ရဲ႕အခန္းက သာမာန္မိသားစုတစ္ခုရဲ႕အိမ္တစ္လံုးစာေလာက္က်ယ္ပါတယ္...အခန္းထဲမွာတင္ ကုတင္ နံရံကပ္ TV စာအုပ္စင္ ဓာတ္ျပားဖြင့္စက္ေတာင္ရွိေနေသး...
အခန္းထဲထည့္ထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာကလည္း ကုတင္တစ္ခုစာနီးနီး သလြန္ေညာင္ေစာင္းတစ္ခုလို ေကြးေကာ့ေနတဲ့လက္တန္းနဲ႕ ႀကိဳက္သလိုလူးလြန္႕လို႕ေတာင္ျပဳတ္မက်ႏိုင္တဲ့အက်ယ္အဝန္းနဲ႕...
ဒါေပမယ့္လည္း သူ႕အိမ္ကိုလာ သူ႕အခန္းထဲေနၿပီး သူ႕ကိုကုတင္ေပၚမအိပ္ရေအာင္ေမာင္းခ်ထားတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္လြန္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတတ္ပါတယ္...
ဒီသူေဌးမိသားစုတစ္စုလံုးက ေနျမင့္တဲ့ထိမအိပ္ပဲ ေစာေစာထၾကတဲ့အက်င့္ရွိပါတယ္...ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းလိုက္လုပ္ပါလို႕ဘယ္သူကမွအတင္းအက်ပ္မခိုင္းေပမယ့္...
တစ္အိမ္လံုးႏိုးထေနတဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ အပ်င္းတစ္ေနတာမျဖစ္သင့္ဘူးေလ...
'' အာ. .မနက္စာစားၿပီးၿပီလား...ညီေလး ''
အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္စီးတပ္ဝတ္စံုျပည့္နဲ႕ လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးဆြဲထြက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကဆီးႀကိဳၿပံဳးျပတယ္...
