Ludus Patriarum (on pause)

17.

Penelopé 13:00 19 januari 2234
We hebben besloten om drie dagen op de berg te overnachten en als de tijgers dan nog steeds weg zijn terug te keren naar het vliegtuig. Als de tijgers terugkomen trekken we verder. Connor en ik klimmen achter Dana aan de berg op, zeurend voor pauze. "Kom op, jongens. Doorzetten!" Ze lijkt net op mijn Gym docent, dat is geen compliment. "Dana! Ik stop NU met klimmen." Roep ik naar haar. "Prima, blijf maar achter, ik hoop dat je van de berg afflikkert, dan heb ik weer minder om met me mee te slepen!" Schreeuwt ze terug zonder om te kijken. "Ik stop ook." Eindelijk steunt Connor me eens een keer. We gaan naast elkaar op een rots zitten en ik pak een banaan uit mijn tas. Dana klautert vrolijk door.

We zijn uitgerust, dus het is tijd om door te klimmen. Eenmaal boven aangekomen is Dana nergens te bekennen, maar dat boeit me niet. Wat me wel boeit is de mooie turkooizen kratermeer, meteen ga ik op de dichtstbijzijnde rots zitten en pak mijn bikini uit mijn koffer. "Kan je je even omdraaien Connor?" "Tuurlijk." Snel kleed ik me om, Connor heeft ook z'n zwembroek aangetrokken. Het is nog steeds niet verkeerd om hem in zijn zwembroek te zien. Ik plons het meertje in en Connor volgt. "Waar denk jij dat Dana is?" Vraagt hij. "I don't know, waarschijnlijk zit ze ergens chagrijnig op een steen voor zich uit te staren. Waar denk jij dat Teddy is?" "Teddy?! Ik was hem vergeten na de vlucht naar het vrachtruim, de laatste keer dat ik hem gezien heb is toen de tijgers mijn kamer binnen vielen. We moeten terug!" Ik had hem niet zo van streek moeten. "Sorry, ik dacht dat je wel zou weten waar hij was." Connor sprint het water uit naar de rand van de berg. "Wacht op mij!" Schreeuw ik en snel achter hem aan.

Na onze klautertocht naar beneden ben ik er al weer helemaal klaar mee, maar Connor lijkt nog tiptop in orde en sprint in één rechte lijn naar het vliegtuig. Uit-ge-put ben ik, "Ga jij maar vast verder. Ik wacht hier wel even op je!" Schreeuw ik naar hem. Starend naar de 'il mon vros tos bayamos' grafsteen, vraag ik me af wat het betekend. Misschien is het wel zo simpel als Dana zegt, maar iets zegt me dat er meer achter zit. En dat klopt boven op de berg om precies te zijn. Effe een dom woordgrapje hoor... Maar serieus, het moet iets betekenen. Ik graaf diep in mijn geheugen op zoek naar een taal die hier op lijkt. Ik probeer het vanaf een ander perspectief te bekijken en loop er dichterbij. Onder op de steen achter de takken van de doornstruik die om de steen heen groeit, valt me iets anders op. Er staat iets gekerfd, het lijkt veel jonger dan de tekst erboven en het staat in vreemde tekens
(plaatje wordt nog geplaatst)
Het lijkt er veel sneller en minder zorgvuldig in gekerfd te zijn. Bijna agressief. "Penny!" Hoor ik plotseling, ik kijk om. Het is Connor, met Teddy in zijn handen, gelukkig.

Beste lezers,
Toppie dat jullie blijven lezen, ga vooral zo door. Dit hoofdstuk is niet immens lang, maar ff een tussen hoofdstukje.
Marty20048