Ludus Patriarum (on pause)

21.

Penelopé 12:15 20 januari 2234
Ik ben nu al ruim twee uur alleen aan het lopen. Ik vind het niet leuk. Het is saai, niemand om mee te praten. Niet dat Dana net terug praatte, het enige geluid dat ik haar heb horen maken is: mmmh. Maar toch.

Net als ik op het punt sta om aan mijn weg terug te beginnen, die drie kwartier zouden toch niet veel uitmaken, hoor ik iets ritselen in de bosjes links van mij. Ik sta doodstil en luister naar hoe het geluid dichterbij komt. Het lijkt nu nog maar een paar meter van mij verwijderd te zijn. BOEM. Er knalt iets tegen mij op en ik val hard met mijn hoofd op de grond. Dat wat tegen mij op knalde belandt boven op me. Ik open me ogen en zie Connor haastig opkrabbelen. "Kom op!" Zegt hij, lichtelijk in paniek. "Ze komen! Sta op!" Hij pakt mijn hand en helpt me overeind. Dan sleept hij me mee het bos in.

"Wat is—" ik word onderbroken door een tak die in mijn gezicht zwiept. "Aan de hand?" Vervolg ik hijgend, terwijl we over het voetspoor terug naar de berg rennen. "Tijgers." Zegt hij kortaf. Dat had ik kunnen raden. Het is een goede reden om nog harder te gaan rennen. Ik sprint Connor voorbij en hij begint ook harder te rennen, zodat we weer naast elkaar rennen. Het geritsel achter ons lijkt op ons in te halen. "Ik wist niet dat jij zo snel kon rennen." Zegt Connor. "Wel als het om tijgers gaat." We rennen een stuk in stilte door en ik krijg een constante steek in mijn maag. Het geritsel lijkt af te nemen. Connor en ik beginnen langzamer te rennen en uiteindelijk te lopen. "Wat is er gebeurt?" Vraag ik. Het blijft een tijdje stil, maar dan begint Connor te vertellen.

"Ik werd na het fruit zoeken aangevallen door een stelletje tijgers. Ze sleepte me mee de jungle in. Toen ik bijkwam was ik in een soort van tijgerbijeenkomst, een open plek waar zich zo ongeveer vijftig hadden verzamelt. Ik deed een tijdje alsof ik nog onderbewustzijn was, omdat ik door de beesten in de gaten werd gehouden. Maar toen er ook maar een kleine kans was om te ontsnappen, ben ik begonnen te rennen. Een minuut later hoorde ik pas de tijgers grommen, ze waren erachter gekomen dat ik weg was en ze zette de achtervolging in. Zo rende ik een paar minuten tot ik tegen jou opbotste. De rest weet je al."

Beste lezers,
Hier is nog een hoofdstuk, zoals beloofd. Ik denk dat ik in de vakantie vaker zal uploaden, maar dat merken jullie vanzelf.
Marty20048