İMALAT HATASI

10.BÖLÜM

🏀10.Bölüm

Elçin'lerin evine geldiğimizde daha şoku atlatamamıştık. Elçin'nin annesi Nurgül teyze ağlamaktan gözleri küçülmüştü. Baran ve Çağrı'ya baktığımda ikisi de duvarın köşesine çökmüş kırmızı gözlerle Elçin'e bakıyorlardı. Elçin'nin bizi hatırlaması çok uzun sürecek gibiydi ama hiç de hatırlayamayabilirdi. Herkese en çokta bu koyuyordu.

"Neler olduğunu bana anlatacak mısınız?"

Elçin'nin sorduğu soruyla herkes birbirine kaçamak gözlerle bakmaya başladı. Kimsenin konuşmayacağını anladığımda boğazımı temizleyip konuşmaya başladım.

"Elçin biz hepimiz arkadaşız. Kafanı yere çarptın. Ve küçük bir hafıza kaybı geçiriyorsun. Biz hatırlaman için her şeyi yapcağız."

Elçin'nin kafası çok fazla karışmıştı ki bu çok normaldi. Bu olay bana olsa kırılmadık yer bırakmazdım. Ama en azından benim arkamda bir baba vardı arkadaşımın arkasında bir baba yoktu. Üniversitede okuyan bir ablası ve anneside hastanede kamu personeliydi. Babası ise borç batağında saf bir adamdı.

"Gidin buradan!"

Herkes Elçin'nin bağırmasıyla gitmeye başladı. Kapının önüne geldiğimizde kafamı Elçin'e çevirdim. Kafası karışmış acı gözlerle bize bakıyordu. Dayanamayıp hızla yanı ağlmaya başladım. Kendimizi toparlayıp kollarımı ondan çektim. Yalnız kalıp düşünmesi gerekiyordu. Oradan ayrıldığımızda herkes çok sessizdi. Eğer Elçin olsaydı böyle olmazdı. O eğlenceli biriydi hemen her şeye uyum sağlardı hiç bir şeyi umursamazdı ama çok duygusaldı bunu göstermeyi sevmiyordu. Onu ağlarken bile çok nadir görürdük o her şeyi içinde yaşamayı tercih ederdi. Düşüncelerimden sıyrıldığımda bizim evin kapısına geldiğimizi fark ettim. Kızlarla sıkıca sarılıp apartmana girdim. Anahtarla kapıyı açınca Demir kapının önünde beni bekliyordu. Hızla bana sarıldı. Onu kucağıma alıp salona girdim. Annem televizyondan Esra Erol'u izliyordu. Demir kucağımda onun yanına oturup ona sarılmaya başladım.

"Nazlım iyi misin?"

Artık kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Hıçkırıklarımla sarsılıyordum yaşlı gözlerimle hiç bir şey göremiyordum.

"Şşşşt ne oldu annecim hadi anlat annesinin gülü."

Gözlerimi kurulayıp hıçkırarak anlatmaya başladım.

"Elçin hafiza kaybı geçiriyor. Hiç bir şeyi hatırlamıyor."

"Yavrum benim üzülme deli Elçin o iyileşir annem benim."

Annem bana biraz daha sarıldıktan sonra uyumam için odama yolladı. Kendimi yatağa attığımda yorulduğumu daha yeni yeni hissediyordum. Laptopun ışğı yanıp sönmeye başladı. Kapağını kaldırdığımda tumblrdan yeni bir mesaj gelmişti. Kimin attığında baktığımda bilin-meyen00'dan gelmişti. Gözlerimi devirip mesaja girdiğimde gözlerime inanamadım.

'Akasya canını sıkma artık güzelim. Elçin iyileşecek turp gibi olacak. Eskisinden de iyi olacak. Sen güzel gönlünü yorma eğer yoracaksan ben senin yerine yorarım gönlümü. Zaten seni her gördüğümde yoruyor da neyse.'

Yüzümü yavaş yavaş tebessüm kaplıyordu. Bu mesajdan gerçekten etkilenmiştim. Parmaklarım kendiliğinden klavyede dolaşmaya başladı.

'Teşekkürler.'

Mesajı göndereli 5 saniye olmadan yeni bir mesaj geldi.

'Ne için güzelim?'

Gerçekten ben niye ona teşekkür etmiştimki. Yavaşça ona yazmaya başladım. Her ne kadar şu an yazmak istemesemde kalbim bana karşı çıkıyordu.