Αχ αυτά τα μάτια σου

Part 2

Αφού μας έδωσαν το πρόγραμμα της εβδομάδας βγήκαμε έξω.

Εγω, με τον Δημήτρη και την Ναταλία κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα του προαυλίου.

"Θα παμε για καφέ;" ρωτάει η Ναταλία.

"Ναι ρε να παμ.." λεω αλλα με διακόπτει μια γνωστή φωνή πίσω απο την πλάτη μου.

"Να σου πω φυτό.."

Ακουω και γυρνάω με ενα δολοφονικό βλέμμα αφου ξέρω απο ποιόν προέρχεται.

Ο Μάριος με αλλα δύο τσιράκια.
Τον Πάνο και τον Θανάση.

"Συμβαίνει κάτι;" λεω ειρωνικά σηκώνοντας το φρύδι μου.

Γυρνάω και συναντάω ενα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του.

"Άλλαξες βλέπω.." λεει και με κοιτάζει απο πανω μέχρι κάτω.

"Υπάρχει πρόβλημα;" ρωτάω σταυρονωντας τα χέρια μου κατω απο το στήθος μου.

"Δεν ξέρω, μπορεί να υπάρξει στην συνέχεια" λέει πλησιάζοντας με.

Συνεχίζω να τον κoιταζω με ενα δολοφονικό βλέμμα γεμάτο μίσος.

Δεν μπορώ να πιστέψω πόση κακία μπορεί να καταβάλει έναν άνθρωπο.

Αλλα τι περιμένεις;

Ενα κακομαθημένο πλουσιοπαιδο είναι.

"Μάριε κάτσε καλά.. Αυτά δεν περνάνε σε εμένα.." του λεω και τον πλησιάζω ακόμα περισσότερο.

Οι φίλοι του έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Φαίνεται πως νόμιζαν οτι θα ήμουν πάλι το θύμα τους όπως πέρισυ.

Flashback

Χτύπησε το κουδούνι για να σχολασουμε.

Μαζεύω τα πράγματά μου, παίρνω το απουσιολογιο και κατευθύνομαι προς το γραφείο του καθηγητή για να το αφήσω.

(...)

Βγαίνω στο προαύλιο και πηγαίνω προς την πόρτα για να πάω σπίτι.

Ξεκινάω να περπατάω και βλέπω σε κάποια στιγμή να με πλησιάζει ο Μάριος και τα τσιράκια του.

Ωχχ.. οχι πάλι

Κάνω πως δεν τους είδα και επιταχύνω το βήμα μου.

"Που πας φυτό;" φωνάζει μια φωνή αλλα προσπαθώ να μην δώσω σημασία.

"Σου μιλάω!" Λεει αλλα δεν ανταποκρίνομαι.