Αχ αυτά τα μάτια σου

Part 18

Αθηνάς POV

Πονάω πολύ.

Δεν εχει σταματήσει να με χτυπάει..

Νιώθω μουδιασμένα τα πλευρά μου απο τα απανωτά χτυπήματα του.

"Στ-σταματά.." ψιθυρίζω αλλα δεν με ακούει.

"Αυτό επειδή είσαι πουτανα." Λεει και μου δίνει μια μπουνιά στο σαγόνι μου.

Γαμωτο αυτο πόνεσε..

"Σταματα! Σε παρακαλώ.." λεω καθώς ανασαίνω κοφτά.

"Ετσι σε θέλω ρε. Να με παρακαλάς." Λεει και παίρνει φορα να μου δώσει αλλη μια κλωτσιά αλλα τον διακόπτει ο δυνατός ήχος της πόρτας που άνοιξε με δύναμη.

Η όραση μου έχει θολώσει και έτσι δεν μπορώ να διακρίνω τα πρόσωπά τους.

Όμως αυτα τα σωματότυπα τα ξέρω..

"Κάτω τα χέρια σου μπασταρδε!" Λέει μια γνωστή φωνή με πολύ αγριάδα.

Αμέσως ο Ζάχος πέφτει κάτω και εμφανίζεται απο πίσω του, αυτός που περίμενα τοσο καιρό..

Ο Μάριος.

Τον πλησιάζει και αρχίζει να του δείχνει απανωτές μπουνιές και κλωτσιές σε όλο του το σώμα.

Μπαίνουν και αλλα δυο άτομα στον "καβγα" και πλέων τον βλεπω στο πάτωμα να υποφέρει..

Αυτό θέλω.. να μετανιώσει για ότι έκανε.

Μένω στο πάτωμα στηριζόμενη στον τοίχο και αμέσως βλέπω την Αλεξάνδρα να τρέχει προς το μέρος μου.

Αμέσως τύλιξα τα χέρια μου γύρω της και ξέσπασα σε λυγμούς.

"Κοριτσάκι μου, τελείωσε.. ηρέμησε.. είσαι καλά τώρα." Λεει και μου χαϊδεύει την πλάτη με στοργή.

Κλαίω κανονικότατα και οι λυγμοί μου αντηχούν σε όλο το δωμάτιο.

Ξαφνικά βλέπω με την άκρη του ματιού μου, τον Μάριο να έρχεται προς το μέρος μου.

Οι άλλοι δύο συνεχίζουν να χτυπάνε τον Ζάχο με αποτέλεσμα να τον αφήσουν αναίσθητο.

Η Αλεξάνδρα ξεκολλάει απο πάνω μου και παίρνει σειρά ο Μάριος.

Αμέσως τυλίγω τα χέρια μου γύρω απο τον αυχένα του και αυτός με κλείνει στην αγκαλιά του.

Τώρα νιώθω προστασία...

"Αγάπη μου.. σ'αγαπάω.. αν πάθενες ότιδηποτε θα πέθαινα.. μην φοβάσαι, έχεις εμένα εδω.." λεει και η φωνή του είναι πιο γλυκιά απο πότε.

"Σ'αγαπάω Μάριε.." λεω και τα δάκρυα τρέχουν ανεξέλεγκτα απο τα μάτια μου.

"Ελα, ας φύγουμε απο εδώ.." λεει και κοιτάζει τον χώρο γύρω του.

Του γνεφω και με σηκώνει.

Τοποθετώ το χέρι μου γυρω απο τον αυχένα του και αυτός με κρατάει απο την μέση.

Βγαίνουμε εξω απο τι δωμάτιο αλλα δεν ήταν κανείς εκει.

Ουτε ο Γιώργος, ούτε ο άλλος.

"Δεν ήταν κανένας εδω έξω όταν ήρθατε;" ρωτάω τον Μάριο.

"Οχι, κανένας." Λεει.

"Πως με βρήκατε;" συνεχίζω.

"Θες να μιλήσουμε για αυτό τώρα η όταν θα είσαι καλύτερα;" απαντάει ο Μάριος.

Η αλήθεια είναι ότι Θέλω να ξεκουραστώ. Οπότε, μπορεί αυτό να περιμένει.

"Ναι, καλύτερα να ξεκουραστώ λιγάκι" είπα. "Αλλά πως να πάω στο σπίτι μου τώρα; Να μπω έτσι απλά μέσα στο σπίτι και να πω, γεια σου μαμά, με απήγαγαν."

"Όχι μωρό μου. Θα έρθεις στο σπίτι μου και θα μείνεις για όσο θέλεις μέχρι να νιώσεις έτοιμη." Λέει και με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του.

Τον αγαπάω όλο και περισσότερο αυτόν τον άνθρωπο.

Ayooo✌

Θυμήθηκα ότι έχω και wattpad yayyyy!

Βριστε όσο θέλετε🤣

Δεν έχω έμπνευση για το πώς να συνεχίσω την ιστορία✌😁

Αυταααα

Μπααιιι❣