Αχ αυτά τα μάτια σου

Part 9

"Μαλακα.. δεν ξέρω τι κάνατε.. αλλα ενα σας λεω.. μπλέξαμε.."

"Τι; τι εννοείς ρε;"

"Αυτό που άκουσες μαλακα.. τι στο διάολο κάνατε;" λεω και τραβάω τα μαλλιά μου.

"Τίποτα δεν κάναμε.. πας καλα; Πήγαμε στο σπίτι αλλα δεν ήταν κάνεις εκεί.. Ήταν κλειδωμένα.. άλλη μέρα θα το κάνουμε."

"Μισο μισό.. δηλαδη λες οτι δεν πήγατε στο σπίτι της;" Λεω ενώ φεύγει ενα βάρος απο πάνω μου.

"Πήγαμε αλλα ήταν κλειδωμένα.. θα ξανα πάμε αύριο." Λέει αλλα τον διακόπτω κατευθείαν.

"Όχι οχι.. δεν θα ξανα πάτε.. Τέλος με αυτή την ιστορία.. παμε για άλλη. Έτσι και αλλιώς τοσα φυτά υπάρχουν στο σχολείο."

"Ναι όμως σαν την Αθηνά, καμία.." Λεει αλλα τον ξανα διακόπτω..

"Όπα ρε σου γυάλισε το γκομενάκι;" λεω αλλα απο μεσα μου έβραζα..

"Εμενα όχι. Με εσένα τι γίνεται;" λεει.

"Πας καλα ρε; Σιγά να μην μου αρέσει αυτή.. εγω εχω οποία θέλω, να δεις μια μερα θα έρθει αυτή απο μόνη της να μου κάτσει." Λεω απότομα και τερματίζω την κλήση.

Ξεκινάω να περπατάω και το μόνο που μου έρχεται ξανα και ξανά στο μυαλό είναι τα χείλη της.

Οχι δεν είναι δυνατόν..

Εμενα μονο με ερωτεύονται.

Εγω δεν ερωτεύομαι.

Αυτά είναι για τους φλωρους..

Αθηνάς POV

Φτάσαμε στο νοσοκομείο.

Είχα ηρεμήσει μπορώ να πω, μιας και ο Ζάχος είχε τυλιγμένο το χέρι του, γύρω μου.

Φτασαμε στον διαδρομο όπου περιμέναμε και χθες.

Με έχει φάει η αγωνία μου..

Κάθομαι σε μια από τις καρέκλες και κουνάω νευρικά το πόδι μου.

Ο Ζάχος στέκεται απέναντι και λίγο πιο πέρα, ακουμπισμένος σε εναν τοίχο.

Μου ρίχνει μερικές κλεφτές ματιές ανα χρονικά διαστήματα αλλα δεν δινω σημασία.