Αχ αυτά τα μάτια σου

Part 17

2 μέρες αργότερα.

Βρίσκομαι ακόμα σε αυτό το δωμάτιο.

Το αγόρι δεν εχει σταματήσει τις επισκέψεις αλλα εχει γίνει πιο μαλακός τώρα.

Μου μιλάει, δεν ξέρω τι τον έκανε να αλλάξει.

Ξαφνικά ακούω τα κλειδιά απο την πόρτα.

Ήταν αυτός.

Μπαίνει μέσα και κλείνει την πόρτα.

Κρατάει στα χέρια του βαμβάκι και ένα μπουκαλάκι.

Πριν μπω σε σκέψεις, καταλαβαίνω οτι αυτό το μπουκαλάκι ήταν betadin.

Μισό, τι;

Οι πληγές στο πρόσωπο μου αιμορραγούν ακόμη..

Φανταστείτε πόσο πολυ με χτύπησε ο ηλίθιος..

Με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι.

Δεν κουνιέμαι καθόλου.

Τον παρατηρώ που βάζει betadin στο βαμβάκι.

"Έλα πιο κοντά." Λεει και μου κάνει νόημα να τον πλησιάσω.

Στην αρχή τον κοιτάζω παραξενεμενα αλλα στην συνέχεια υπακούω και τον πλησιάζω.

Έρχεται και αυτός πιο κοντά μου με αποτέλεσμα τα σώματά μας να απέχουν λίγα χιλιοστά μεταξύ τους.

Σε κάποια στιγμή με κοιτάζει και τοποθετεί μια τούφα απο τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

Εχω το βλέμμα μου στραμμένο προς τα κάτω και αποφεύγω να τον κοιτάξω τα μάτια.

Με μια κίνηση τοποθετώ το χέρι του στο πηγούνι μου και σηκώνει ελαφρά το κεφάλι μου με αποτέλεσμα να συναντηθούν τα βλέμματά μας.

Με απαλές κινήσεις τοποθετεί το βαμβάκι σε στην πληγή μου και ξεκινάει να την καθαρίζει.

Νιώθω αρκετά αμήχανα.

Πριν λίγες μέρες μου συμπεριφερόταν χάλια και τώρα;

Επικρατεί μια άβολη σιωπή.

"Σε πονάω;" μου λέει σπάζοντας την σιωπή.

"Άλλος με πόνεσε.." λεω και το βλέμμα του χαμηλώνει.

"Δεν φταις εσύ ρε φιλε.." λεει και κόβει ενα κομματι απο το βαμβάκι.

"Το ξέρω αλλα.." λεω αλλα κομπιαζω.

Ξεφυσαει χωρις να γυρίσει καθόλου το κεφάλι του.

"Πως σε λενε;" τον ρωτάω χωρίς να το πολυ σκεφτώ. Δεν είμαι σίγουρη οτι θα πάρω απάντηση.