Αχ αυτά τα μάτια σου

Part 4

"Ουφ, Ευχαριστώ πολύ ρε" του λεω και του σκάω ενα μεγάλο και γλυκό χαμόγελο.

"Σιγά το πράγμα" λεει και μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

Τότε ξαφνικά τραβάει το χέρι του απο την μέση μου..

ΟΧΙΙΙΙΙΙ..

"Εεε.." ξεκινάω να λεω κάπως ενοχλημένη αλλα δεν συνέχισα.

"Τι έγινε;" ρωτάει και μπορώ να διακρίνω το πονηρό χαμόγελο απο τα χείλη του.

"Τίποτα αστο." Του λεω και συνεχίζουμε να περπατάμε.

Περπατούσαμε για αρκετή ώρα, και μιλούσαμε αλλα εγω δεν άκουγα τα μισά απο οσα μου έλεγε γιατί δεν μπορούσα ακόμα να χωνέψω αυτό που μόλις έγινε.

"Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα" μου λεει σε κάποια στιγμή.

"Εεε.. τι;" λεω και χαμογελάω πλατιά.

"Πιστεύω οτι ο κάθε ένας θα ήθελε να κάνει παρέα με ενα τόσο ομορφ.. με εσένα." Λεει κάπως αμήχανα.

"Σε ευχαριστωω" του λεω και χαμογελάω ακομα περισσότερο.

Γιατί όμως έκανε την διόρθωση; Δεν μπορούσε να συνεχίσει κανονικά την πρότασή του!!

"Και εσύ είσαι απο τα καλύτερα παιδιά που εχω γνωρίσει." Του λεω και τον κοιτάζω βαθιά στα μάτια.

Σε αυτά τα καστανά μάτια που γαντζονεσαι όταν τα κοιτάς.

"Σε ευχαριστώ πολύ" λεει και μου κλείνει το ματι.

Αααχ σβήνω, λιώνω, απόψε τελειώνω!

Έπειτα επικρατεί μια αμήχανη σιωπή..

"Αχ δεν θέλω καθόλου να παω σχολείο, αύριο και μεθαύριο, και ολη την χρονιά." γκρινιάζω με λίγο νάζι.

"Είσαι να φύγουμε από εδώ, και να παμε κάπου πολυ μακριά." Λεει γελώντας.

Μαζί σου και στην κόλαση..

Σκέφτηκα.

"Θα σε περιμένω αύριο πρωι πρωί να έρθεις να με πάρεις να φύγουμε απο εδώ." Λεω και γελάω μαζι του.

Αυτός συνεχίζει να χαμογελάει και να κοιτάζει το πάτωμα, κουνώντας νευρικά τα πόδια του.

(...)

Εχει βραδιάσει και τότε παίρνουμε τον δρόμο προς το σπίτι μου.

Μπήκαμε απο κατι στενά και περπατούσαμε δίπλα δίπλα όπου σε κάποιες στιγμές, τα χέρια μας ακουμπούσαν, κατά λάθος.