Chapter 16

230 3 0
                                    

A/N: Hey, I just wanna say this... I think 20 chapters lang po ito, actually, one-shot lang po kasi talaga to. Napahaba lang. Hahaha. Susubukan ko po'ng gumawa nang bagong storya na hahaba na po at hindi siya One-Shot story. And I just wanna say sorry sa lahat ng wrong typos o grammar ko. Harhar!

That's all folks! Thanky for reading this story. Happy reading guys.

XOXO =)

————————

“It suits you,” Ngiti ko kay Sara. “Wag mong tanggalin yan huh?” She nodded and smile. I know it wasn't FAKE. I smile when I stood up and go to my bed. Kilala ko si Sara, alam kong peke o totoo yung ngiti niya.

“Sara,” Tawag ko sa kanya pagkatapos kong mag shower at nahiga sa kama. Tumagilid siya at humarap siya sa akin habang nakahiga. She look at me na parang hinihintay lang yung sasabihin ko. “Thank you.”

“Para saan?”

“Because... 'coz you accept my gift for you.”

“Sayang kasi... kwentas na mawawala pa.” She joke and laugh. Oh god! How I missed that laugh.

“So...” I stopped. I'm shy. All those shitty I've done to her, nahihiya akong sabihin to... “We were okay now?” She didn't say anything until...

“I.... I really... I really don't know, Becca.” I sit and stare at her. I know, it's hard for her to forgive me that easily. She look away from me and stare at the ceilling. “But... maybe one day, one day, mapapatawad din kita. But not now.” Binalik niya yung tingin sa akin.

I nodded and smile, “I, understand Sara. I will wait that day comes.” The silent is attacking us. No one dare to speak. “Uhm... I, hmm.” I didn't know what should I say.

“May sasabihin ka? Let it all out. Baka mapanis yang laway mo.” Tawa niya na naman. Napapangiti na lang din ako dahil nadadala ako sa kanya.

“Uhm. I'm just happy to see you laughing again, Sara.”

“Namiss mo?” Shit. Kung alam mo lang kung gaano ko yan na mimiss Sara.

“Yeah.” We were in a silent moment again.

“Babe,” Sinusundo na siya nang boyfriend niya. Porque okay o nakapag-usap na ulit kami ni Sara ay titigil na ako kaka-hintay na mahalin niya. HINDI pa rin ako titigil hangga't hindi siya mapapasaakin. “Bye Becca.” I just nodded at pinagmasdan silang naglalakad palayo sa room namin.

“I love you Sara. I won't give up what ever happens.” I said. Sinara ko na ang pinto at humiga sa kama. What do I do? Its getting boring. Its so boring like hell.

Should I call her? No. It can't be. I need to stop comunicate to Kyla. Baka isipin niya pang gusto ko siya. Sara is enough for me. Siya lang, sapat na.

But FUCK! Who should I call? I'm fucking bored here. I hated staying here alone and without Sara's. Fuck. I don't know how it happens but I touched the screen of my phone and dialed Kyla's number.

“Hello?” She sound so happy when she said hello. “Becca, are you there?” She added.

“I just want acompany. If you're not busy.”

“I always had time for you Becca.” I imagined, she's smiling while she said that. “Where were you at?”

“Becca,” Kyla knocking my dorm room. I walk like a zombie papunta sa door. Nakatulog kasi ako kakaantay sa kanya. “I'm so sorry Becca, traffic e.” I just nodded and let her in. Siya na lang yung nag sara ng pinto kasi nauna na ako. Umupo kami na naka-cross legs sa mini table ng room. Nilagay niya yung supot at inilabas yung mga alak at chacer. I ask her to buy those.

“Why you suddenly need acompany? Problem huh.” Nilagay niya yung isang alak sa tapat ko at binuksan yun. Yun din ang ginawa niya for her.

“It's none of your business.” I know I was too rude. Kasi naman.. Oo na! Masama na kung masama ayoko lang kasi pinapakialaman yung buhay ko.

“Sorry. I was just asking, baka makatulong ako.” Why she's not mad at me? Angry at me because of my attitude? Why she can't mad at me, of all those things I've done to her? WHY?

“Hindi mo ako matutulongan.” Hindi naman niya talaga ako matutulongan diba? Hindi niya ako matutulongang mapasaakin si Sara.

“Is it Sara?”

“Stop. Don't mentioned her. Let's just drink these beers in the table.”

I'm so dizzy. I know Kyla too. Halata namang nakatulog na siya sa sahig. Tumayo ako nung maubos ko na yung huling patak ng alak sa bote. Lumapit ako kay Kyla at binuhat siya papuntang kama ko. Ba't ang gaan gaan nang babaeng to? Hindi ba to kumakain? Seriously, Rebecca? Who cares? Don't tell me, you care for her? NO WAY. It cannot be.

Nung naihiga ko na siya at tatayo na sana nang pinulupot niya ang kamay niya sa leeg ko. Ang lapit na tuloy ng mukha ko sa mukha niya. I think one inch na lang pag may magkakamaling gumalaw sa aming dalawa mahahalikan ko siya. I just stare at her. She's so pretty naman e, why I can't love her the way she'd love me? Siguro kung nauna ko siyang nakilala siya siguro yung taong minamahal ko ngayon.

“Becca,” She mumured while close her eyes. Nananaginip siguro. Peste!! Bakit ang bango parin nang bibig niya kahit nakainom at halos inubos niya na yung chacer kanina? “Why you cannot love me the way I love you? I... I'm not enough for you ba talaga?” I don't know Kyla. It just... I love Sara that much. “Please, I... I begged you, please love me too. Wag na lang si Sara.” With that, tears fell down from her eyes. Hindi na siya muling nagsalita at nahulog na yung kamay niyang nakapulupot sa leeg ko kanina. Nakatulog na siguro siya. I wiped the tears from her cheek.

“I'm so sorry Kyla but I can't love you the way you want me too.”

The Roommate (Short-Story)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon