Μαθήματα μαγειρικής (Book 1)

Η ποια;

Την επόμενη ημέρα όλα στην κουζίνα είναι σκατά... Απο το πρωί έχω ξυπνήσει με νεύρα και εκείνος προσπαθεί να με εκνευρίσει περισσότερο... Γαμώτο δηλαδή... Πηγαινοέρχομαι συνεχώς για τα υλικά ενώ η Amanda με κοιτάζει κάπως σαστισμένη
(μπορείς να χαλαρώσεις;)
(όχι)
Απαντάω αμέσως δίχως να την κοιτάζω και ξαφνικά βλέπω τα χέρια του να ακουμπάνε δεξιά και αριστερά στον πάγκο μου... Αυτές οι φλέβες του... Σύνελθε Bella
(δεσποινίς Dillon... Για να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα πρέπει πρώτα να έχετε καθαρό μυαλό και δεύτερων να ηρεμήσετε)
(θα προσπαθήσω σεφ... Ευχαριστώ)
Αποκρίνομαι ειρωνικά ενώ του ρίχνω μια φευγαλέα ματιά
(μόλις τελειώσεις έλα στο γραφείο μου)
Ψιθυρίζει ώστε να τον ακούσω μόνο εγώ και μετά φεύγει... Τι θέλει τώρα;... Να με εκνευρίσει περισσότερο;
(βλέπω πως... Δεν τα πάτε καλά)
Λέει με υπονοούμενο στον τόνο της φωνή της η Amanda... Μετά εγώ φταίω που βρίζω έτσι;... Δεν της δίνω σημασία και συνεχίζω την δουλειά μου...

Το βράδυ έφτασε γρήγορα κι εγώ ετοιμάζω τα πράγματα μου μαζί με την Amanda... Φφ είμαι τόσο κουρασμένη... Το μόνο που θέλω είναι να φύγω
(νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσεις τα ηρεμιστικά)
Λέει ξαφνικά η Amanda και κατζουφιάζω
(γιατί;)
Ρωτάω και την βλέπω να χαμογελάει στραβά
(επειδή τα νεύρα σου είναι σε κακό χάλι τον τελευταίο καιρό)
(ναι ναι ότι πεις... Κοίτα τα δικά σου και άσε με εμένα)
Λέω πειραχτηκά και γελάει... Και έτσι απλά ξεχνιούνται όλα
(δεσποινίς Dillon)
Τι κρίμα που η χαρά δεν κρατάει για πολύ
(ναι σεφ)
(σας περιμένω)
Εμ οκ έχει αρχίσει να γίνεται λίγο βαρετό αυτό το γραφείο... Αφήνω μια μεγάλη ανάσα και απλώς τον ακολουθώ... Μόλις μπαίνω μέσα τον βλέπω να κάθεται στο γραφείο του με σταυρωμένα τα χέρια ενώ πειράζει με τον αντίχειρα το κάτω χείλος του... Να τα μας... Και μόλις αρχίσαμε
(πείτε μου)
(κλείσε την πόρτα και έλα εδώ)
Μουρμουρίζει με απαλή φωνή... Πράγμα που δεν το συνηθίζει... Τέλος πάντων κλείνω την πόρτα και με μερικές δρασκελιές βρίσκομαι μπροστά του... Τον παρατηρώ να κουνάει το κεφάλι του και ξαφνικά με αρπάζει από το χέρι και με φέρνει πολύ κοντά του ώστε να ακουμπούν τα στήθη μας... Τι κάνει;
(γιατί τόσα νεύρα;)
Ρωτάει πάλι με απαλή φωνή και κατζουφιάζω καθώς τα γρανάζια του μυαλού μου αρχίζουν να δουλεύουν γρήγορα... Τώρα κάτι σχεδιάζει αυτός αλλά δεν ξέρω τι... Τόση καλοσύνη ξαφνικά... Ύποπτο
(απλώς είμαι λίγο πιεσμένη τον τελευταίο καιρό... Θα μου περάσει)
(μήπως φταίω κι εγώ;)
Έλα μου;
(εμ τι;)
(σε ρωτάω Bella... Μήπως φταίω κι εγώ για αυτή σου την συμπεριφορά;)
Ξανά ρωτάει και απλά τον κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό... Τι λέμε τώρα;... Να του πω ότι ζήλεψα την γυναίκα που είδαμε εχθές στο ασανσέρ;... Δεν υπάρχει περίπτωση... Και καταρχήν δεν ζήλεψα... Απλώς νευρίασα που ήταν τόσο εκδηλωτικός μπροστά μου... Λίγη τσίμπα δεν βλάπτει
(θα μου απαντήσεις;)
(όχι δεν έκανες κάτι... Σου είπα ότι απλά... Δεν είμαι και πολύ καλά ψυχολογικά αυτήν την περίοδο)
Όχι ότι πιο πριν ήμουν καλύτερα αλλά τέσπα... Τον παρατηρώ να με κοιτάζει με εκείνο το απορημένο αλλά παράλληλα ανέκφραστο βλέμμα του... Οκ δεν τον έπεισα... Καλά όχι ότι με εκπλήσσει... Εδώ εμένα δεν έπεισα
(ας πω ότι το πιστεύω... Μεθαύριο έχουμε το δείπνο στο σπίτι των γονιών σου)
(ναι το ξέρω)
(θα είσαι;)
(φυσικά... Όπως κάθε φορά)
Μουρμουρίζω και πραγματικά μου έρχεται η επιθυμία να τον ρωτήσω αν θα έρθει και αυτός αλλά αποφασίζω να μην ανοίξω το στόμα μου... Καλύτερα να μην ξέρω
(με θέλεις τίποτα άλλο;)
Ρωτάω και κουνάει το κεφάλι
(μόνο αυτό)
Απαντάει και ξαφνικά τα χείλη του βρίσκονται αργά και κτητικά στα δικά μου... Αρχικά σαστίζω αλλά σιγά σιγά ανταποκρίνομαι καθώς νιώθω την γλώσσα του να γλιστρά στο στόμα μου και να παίζει με την δική μου... Χμμ με χαλαρώνει πολύ για κάποιον περίεργο λόγο... Τα χέρια μου κρατάνε σφιχτά το τζάκετ του ενώ βαθαίνω το φιλί... Προσπαθώ να κινηθώ γρήγορα αλλά δεν με αφήνει... Σαν να μου επιβάλει να πάω με τον δικό του αργό ρυθμό... Και αυτό κάνω... Κινώ αργά τα χείλη μου στα δικά του απολαμβάνοντας για πρώτη φορά την αργή αίσθηση... Πρώτη φορά με φιλάει έτσι... Είναι πολύ περίεργο... Πάθος και τρυφερότητα μαζί... Όταν τραβιέται έχουμε μείνει και οι δύο χωρίς ανάσα... Δεν ξέρω γιατί αλλά... Νιώθω κάτι περίεργο... Λες και ένα κομμάτι μου βρίσκει κάποιο άλλο... Κάποιο πιο δυνατό... Θεέ μου τι είναι αυτό το έντονο συναίσθημα;
(θα τα πούμε)
Μουρμουρίζω αμήχανα και φεύγω γρήγορα από εκεί μέσα... Ευτυχώς που δεν με ακολουθεί... Φφφ τι περίεργο όλο αυτό μεταξύ μας... Βασικά τι διάολο συμβαίνει μεταξύ μας;... Περπατάω με γρήγορο βήμα προς το δωμάτιο ώστε να πάρω τον σάκο μου και φεύγω γρήγορα για το αμάξι της Amanda's...