Μαθήματα μαγειρικής (Book 1)

Μάλιστα Σεφ

Bella POV

Ξέρετε αυτό που λέμε τα νεύρα μου έχουν φτάσει στον Θεό;... Συγκεκριμένα τα δικά μου όντως έχουν φτάσει εκεί... Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που δέχτηκα να έρθω στην δική του κουζίνα για να κάνω την πρακτική μου... Ο άνθρωπος είναι τελείως καμένος... Επειδή έχει αυτός κλιμακτήριο πρέπει να έχουμε και εμείς κατάλαβες... Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...

Μερικές ημέρες πριν...

Βρίσκομαι στο σπίτι των γονιών μου για το καθιερωμένο κυριακάτικο δείπνο μας... Σήμερα όμως έχουμε και επισκέψεις... Ο κύριος και η κυρία Anderson ήρθαν για να δειπνήσουν μαζί μας και θα έρθουν και τα παιδιά τους μαζί... Ο Stephen και ο Taylor... Αν και είναι χρόνια φίλοι με τους δικούς μου δεν έχω γνωρίσει ποτέ τα παιδιά τους... Βασικά τον Taylor τον έχω γνωρίσει... Φαίνεται καλό παιδί... Διασκεδαστικός... Ενώ τον Stephen δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ... Ήταν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό και ασχολούταν με το επάγγελμα του... Απο όσο ξέρω είναι μεγάλος και ξακουστός μάγειρας... Τέλος πάντων... Βοηθάω την μαμά για να ετοιμάσουμε το τραπέζι και όπως πάντα οι εντάσεις και οι αντιρρήσεις δεν λείπουν ανάμεσα μας
(άφησε τα βρε αγάπη μου... Θα τα κάνω μόνη μου)
(τι λες βρε μαμά... Θέλω και σε βοηθάω)
Λέω και χαμογελάει πλατιά... Το ίδιο κι εγώ... Ξαφνικά ακούγονται φωνές από το σαλόνι... Θα πρέπει να ήρθαν οι καλεσμένοι μας
(ήρθαν... Έλα)
(πήγαινε εσύ εγώ έχω ακόμα λίγη δουλειά εδώ)
Λέω και χαμογελάει συγκινημένη
(αχ βρε... Τι θα έκανα αν δεν είχα και εσένα)
Λέει ενώ αρπάζει το πρόσωπο μου και με φιλάει στο μάγουλο... Θα με πνίξει αλλά τέλος πάντων... Έτσι είναι οι μαμάδες... Φεύγει αλλά μετά από μερικά λεπτά βρίσκονται στην τραπεζαρία... Έχω ήδη τελειώσει οπότε τους πλησιάζω
(καλώς ήρθατε κύριε και κυρία Anderson)
Τους χαιρετώ και μετά κάνω μια σύντομη αγκαλιά στον Taylor
(γειά σου Taylor)
Του ψιθυρίζω στο αυτί και γελάει
(γειά σου Bella)
Αποκρίνεται και τραβιέμαι
(Izabella γλυκιά μου όσο πας ομορφαίνεις... Απο εδώ να σου γνωρίσω τον μεγάλο μας γιο τον Stephen)
Λέει η κυρία Anderson ενώ μου δείχνει τον άγνωστο άντρα που στέκεται λίγο πιο πίσω τους... Με πλησιάζει και απλώνει το χέρι του
(χαίρομαι που σας γνωρίζω δεσποινίς)
Λέει με ευγενικό έως ψυχρό τόνο θα έλεγα και ανταλλάσουμε χειραψία... Τι κρυόκωλος θεέ μου
(εντάξει βρε τι τυπικότητες είναι αυτές;... Σε λίγο θα εργάζεστε στον ίδιο χώρο)
Πετάει ξαφνικά η κυρία Anderson και τα μάτια μου είναι έτοιμα να βγουν από το κρανίο μου
(ορίστε;)
(αχ βρε... Συγγνώμη κορίτσι μου αλλά δεν σου είπα... Ο Stephen έχει δική του του σχολή μαγειρικής και μάλιστα θέλει να σε βοηθήσει με την πρακτική σου... Ο ίδιος μου το πρότεινε)
Το σαγόνι μου ουσιαστικά φτάνει στο πάτωμα... Δεν είναι δυνατόν... Εκείνος με ατενίζει με αυστηρό ύφος αλλά το βλέμμα του... Έχει κάτι παράξενο το βλέμμα αυτού του άντρα... Σαν να με προκαλεί... Κάτι μου λέει πως εμείς οι δύο δεν θα τα πάμε και τόσο καλά...