Μαθήματα μαγειρικής (Book 1)

Τηλεφώνημα

Την επόμενη ημέρα συνεχίζω δυναμικά την έρευνα μου για μια νέα σχολή αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο... Δεν βρίσκω κάτι τόσο καλό όσο του Anderson... Δυστυχώς... Στους γονείς μου δεν μίλησα ακόμη αλλά σκέφτομαι να πάω το βράδυ για να τους το πω από κοντά...

Κάθομαι στον πάγκο και κοιτάζω πάλι στο ίντερνετ για κάποια σχολή... Είναι τόσο εκνευριστικό αυτό... Εδώ και τρεις ημέρες ψάχνω αλλά χωρίς αποτέλεσμα... Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι και αμέσως πηγαίνω για να ανοίξω... Σίγουρα ήρθε η Amanda... Ανοίγω την πόρτα αλλά φυσικά δεν είναι μόνη της
(καλημέρα)
Λέει κεφάτα και μπαίνει μέσα με τον Edward να την ακολουθεί
(φέραμε πρωινό)
Προσθέτει και αφήνει τις σακούλες στον πάγκο της κουζίνας... Σαν το σπίτι τους
(θέλετε καφέ;)
(ναι)
Απαντάει η Amanda και χαμογελάω
(στο ντουλάπι έχω ζάχαρη και τον καφέ αντε... Κάνε έναν και για μένα)
Λέω και στριφογυρίζει πειραχτηκά τα μάτια τις ενώ ο Edward γελάει... Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο μου... Κοιτάζω την οθόνη αλλά παραξενεύομαι καθώς βλέπω άγνωστο αριθμό... Ποιός να είναι;... Τέλος πάντων το σηκώνω
(παρακαλώ)
(Izabella)
Δεν το πιστεύω... Για μια στιγμή νιώθω τα γόνατα μου να κόβονται ενώ η ανάσα σκαλώνει στον λαιμό μου
(κυ κύριε Anderson;)
(μήπως ενοχλώ;)
Ναι
(όχι... Πείτε μου τι... Τι συμβαίνει;)
Μην τραυλίζεις ρε Bella
(έχεις λίγο χρόνο;... Θέλω να έρθεις εδώ στην σχολή για να μιλήσουμε)
Ορίστε;... Να πούμε τι;
(νομίζω πως τα είπαμε όλα την προηγούμενη φορά)
Λέω και επικρατεί σιγή για μερικά λεπτά... Ύστερα τον ακούω να ξεφυσάει
(έλα από εδώ σε παρακαλώ... Όποτε μπορέσεις... Εγώ θα σε περιμένω)
Λέει και το κλείνει... Ορίστε;... Α είναι για πολλές σφαλιάρες ο τύπος... Τώρα όμως εγώ τι να κάνω;... Να πάω η να μην πάω;... Λες να μου πει κάτι καλό;... Μπα με τίποτα... Σίγουρα για καμιά βλακεία με θέλει... Ναι άλλα που να πάρει δεν μπορώ να μείνω με την απορία... Αμέσως πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να αλλάξω ρούχα...

Μόλις ξανά μπαίνω στην σχολή πραγματικά νομίζω ότι θα λιποθυμήσω... Αισθάνομαι λες και πέρασε αιώνας από εκείνο το βράδυ που τσακώθηκα μαζί του... Φτάνω έξω από το γραφείο του και στέκομαι για μερικά λεπτά να κοιτάζω το ξύλο σκεπτόμενη... Να μπω η όχι;... Παίρνω βαθιές ανάσες και σηκώνω το χέρι για να χτυπήσω την πόρτα αλλά... Φφ έχω γερό τρακ... Και αν τελικά μετάνιωσε;... Και αν με διώξει... Έχει και κάτι μικρό προβλήματα συμπεριφοράς
(μην το σκέφτεσαι... Απλά άνοιξε και μπες)
Ορίστε;... Αμέσως στρέφομαι και τον βλέπω να στέκεται από πίσω μου και να με κοιτάζει με μάτια γεμάτα ευθυμία... Σορρυ δηλαδή τώρα αυτός μου την έφερε;... Για να είμαι ειλικρινείς μου έρχεται να βάλω τα γέλια με αυτήν την σκέψη αλλά... Τέσπα ας το αγνοήσω... Προς το παρόν... Ανοίγει την πόρτα και με μερικές δρασκελιές φτάνει στην καρέκλα του γραφείου του
(λοιπόν ζήτησες να με δεις)
Λέω ενώ στέκομαι μερικά βήματα μακριά του... Εκείνος κάθεται και απλά με παρακολουθεί ανέκφραστος ως συνήθως... Γιατί το κάνει πάντα αυτό;
(ήθελα να σου ζητήσω να γυρίσεις στην σχολή)
Ορίστε;... Άκουσα καλά;... Τσιμπήστε με
(τι είπες;)
(δεν θα τα ξανά επαναλάβω... Ότι άκουσες άκουσες... Επίσης θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη... Ήμουν απαράδεκτος μαζί σου... Απο εδώ και πέρα θα σε βοηθάω περισσότερο αντί να σε μειώνω)
(ελπίζω να το εννοείς)
Μουρμουρίζω και κατζουφιάζει ενώ παρατηρώ μια σκέψη να περνά αστραπιαία από το πρόσωπο του αλλά δεν λέει κάτι... Χμμ και τώρα το ερώτημα
(πως και άλλαξες γνώμη;)
Ρωτάω ενώ σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και το βλέμμα του εστιάζει χαμηλά στο πάτωμα ενώ πειράζει το γένι στο πηγούνι του... Φαίνεται σκεπτικός... Μάλλον ούτε και αυτός ξέρει τον λόγο
(είναι κρίμα να χάσεις τα μαθήματα σου εξαιτίας της συμπεριφοράς μου)
Λέει έπειτα από μερικά λεπτά και πλέον το βλέμμα του είναι καρφωμένο στο δικό μου... Ξεροκαταπίνω
(με συγχωρείς για όσα σου είπα τις προάλλες... Δεν τα εννοούσα)
Μουρμουρίζω απολογητικά και ένα στραβό αλαζονικό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του
(όχι Bella... Τα εννοούσες... Ξέρω ότι τα εννοούσες)
Λέει με σιγουριά στον τόνο της φωνής του και ξαφνικά νιώθω ένα κοκκίνισμα ντροπής να βάφει τα μάγουλα μου... Χριστέ μου πως του μίλησα έτσι... Λέω για εκείνον αλλά τελικά... Εγώ είμαι χειρότερη
(συγγνώμη)
(περασμένα ξεχασμένα... Προς το παρόν θα πρέπει να εστιάσουμε σε σένα και στον στόχο σου... Κυρίως στον στόχο σου)
Λέει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι
(να ξέρεις ότι από εδώ και πέρα... Θα σε βοηθάω σε οτιδήποτε χρειαστείς)
(ελπίζω όχι με αυτό το εξυπνακίστικο υφάκι που συνηθίζεις να έχεις)
Μουρμουρίζω και γελάει... Πραγματικά γελάει... Δεν το πιστεύω... Νόμιζα ότι δεν θα το έβλεπα ποτέ αυτό στην ζωή μου
(όχι Bella... Απο εδώ και πέρα θα προσπαθήσω να είμαι δίκαιος μαζί σου... Αρκεί και εσύ να έχεις πραγματική θέληση μέσα σου)
(μα έχω... Πραγματικά έχω... Και θα σας το αποδείξω σεφ)
Το πρόσωπο του φωτίζεται καθώς ακούει το σεφ
(ωραία λοιπόν... Τότε από αύριο ξεκινάμε... Και αυτή την φορά πιο δυναμικά)
Λέει και του χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο... Ζω πραγματικά μεγάλες στιγμές... Ο κύριος "αφεντικό" από εδώ μου είχε κάνει πραγματικά τη ζωή πατίνι και τώρα... Όχι μόνο μου ζήτησε συγγνώμη αλλά με διαβεβαίωσε ότι θα με βοηθήσει... Είπα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα;...

Την επόμενη ημέρα ή Amanda και ο Edward φάνηκαν έκπληκτη που με είδαν στο μάθημα... Βέβαια δεν είχα χρόνο να τους εξηγήσω αλλά τέσπα... Χρόνος υπάρχει... Σήμερα πιστεύω ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό στην κουζίνα... Έκανα και μερικά κόλπα που μου έμαθε η μαμά και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα μέτρησε...

Η ώρα πρέπει να είναι οκτώ το βράδυ και εγώ μαγειρεύω φιλέτο κοτόπουλο με κρέμα και λαχανικά
(θέμα μας σήμερα είναι η διακόσμηση)
Λέει ενώ στέκεται στον πάγκο απέναντι μου και με κοιτάζει με αυστηρό ύφος
(όταν βλέπεις ένα πιάτο αρχικά κοιτάς την εμφάνιση και μετά έρχεται η όσφρηση... Και τελευταία και καλύτερη η γεύση... Για να είναι ένα πιάτο νόστιμο πρέπει να δείχνει και νόστιμο)
(μάλιστα σεφ)
Οκ μπορεί να έχει ακόμη το αυστηρό στυλάκι αλλά τουλάχιστον δεν έχει εκείνο το υπεροπτικό ύφος που μου την έδινε στα νεύρα
(για μύρισε)
Λέει ενώ μου δίνει ένα βάζο με σάλτσα μέσα... Την μυρίζω αλλά... Διακρίνω κάτι άσχημο στην οσμή
(κάτι δεν πάει καλά)
Μουρμουρίζω και τον κοιτάζω
(μάθημα τέταρτο... Ένας μάγειρας πρέπει να έχει πολύ καλή όσφρηση... Απο την μυρωδιά και μόνο μπορείς να καταλάβεις αν ένα προϊόν είναι καλό ή όχι... Θα πρέπει να εξασκήσεις την μύτη σου ώστε να γίνει ευαίσθητη στις μυρωδιές)
(και πως θα το κάνω αυτό;)
(με χρόνο και εμπειρία φυσικά)
Απαντάει λυτά και τα χείλη μου σχηματίζουν ένα Ο... Εντάξει τώρα με γείωσε λίγο αλλά τέσπα
(συνέχισε)
(μάλιστα σεφ)
Λέω και συνεχίζω την δουλειά μου...

Μόλις αφήνω το πιάτο μπροστά του πραγματικά μου έρχεται να φάω τα νύχια μου από την αγωνία
(μάθημα πέμπτο... Πρέπει σαν σεφ να είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου... Βασικά ότι και αν κάνεις θα πρέπει να είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου)
(ναι αλλά αυτήν την στιγμή δεν είμαι)
Λέω και η ένταση είναι εμφανείς στον τόνο της φωνής μου... Με κοιτάζει σκεπτικός για μερικά λεπτά και μετά απλώνει το χέρι... Αμέσως του δίνω ένα καθαρό πιρούνι και μόλις δοκιμάζει την πρώτη μπουκιά κλείνω σφιχτά τα βλέφαρά μου... Μακάρι να βγήκε καλό μακάρι να βγήκε καλό
(λοιπόν δεσποινίς Dillon... Το πιάτο σας σε εμφάνιση ήταν κάτι το συνηθισμένο... Όσο για την γεύση... Ξεχάσατε πάλι τον βασιλικό αλλά δεν πειράζει... Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό)
Ορίστε;
(σοβαρά τώρα;)
(φυσικά)
Αμέσως χωρίς καν να το σκεφτώ πατάω μια δυνατή τσιρίδα κάνοντας τον να κλείσει τα αυτιά του
(μάθημα έκτο... Μην βιάζεσαι να ενθουσιαστείς... Μπορεί κάποιος να σου κόψει απότομα τα φτερά)
Στα τελευταία λόγια η φωνή του σβήνει και το ύφος του σοβαρεύει εντελώς... Ωχ τι έγινε τώρα;... Τον κοιτάζω μπερδεμένη καθώς προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεται... Πάντως από το ύφος του φαίνεται κάπως χαμένος... Η καρδιά μου σφίγγεται και το στόμα μου ξερένετε
(εμ Stephen)
Αμέσως το απλανές βλέμμα του συναντά το δικό μου και τότε είναι που ξεροκαταπίνω
(εμ τι άλλο έχουμε να)
(τίποτα... Τελειώσαμε για απόψε μπορείς να πηγαίνεις)
Λέει και έτσι απλά φεύγει από το δωμάτιο δίχως να πει κάτι παραπάνω... Αναρωτιέμαι τι τον έπιασε έτσι στα ξαφνικά... Αλλά δεν είναι δουλειά μου να ξέρω... Τέλος πάντων ας ετοιμαστώ να φύγω.