Hidden Behind the Stars (Celestial Series #1)

CHAPTER ONE

CHAPTER ONE

Alas dose pasado na natapos ang huling eksena sa isang ospital sa gitna ng syudad. Tungkol siya sa pagkamatay ng nanay ng bidang babae na ang sakit ay tumor sa utak.

"Ate, ayaw mo pa ba umakyat?" Tiningnan ko ang batang babae. "Malapit na po tayong mag-pack-up. Last taping na natin dito. Hindi ka po ba magpapaalam kay Lola?"

Her name was Angel, ang kapatid ko sa kwento. Ang tinutukoy niya ay ang matanda na nakilala namin sa tabi ng kwartong pinag-shooting-an.

"Later, Angel. I will visit her," I answered in a tired tone. Nang umalis na si Angel ay siya namang pagdating ng katambal ko sa palabas. He is Migo. Pinakamalapit na kaibigan at kababata ko rin.

"This day is very exhausting for you, isn't it?" He combed my hair and put my head on his shoulder.

"Yeah." I closed my eyes, feeling my tired soul. I started humming a song entitled "Zombie." Finally realizing our position, I gently pushed him away.

"Tumayo ka na. Baka maabutan tayo ni Mama," saad nito.

Nginitian lang siya ng lalaki.

"Don't worry. I saw her having fun in a coffee shop."

Nagtaka ako. "Coffee shop? Hindi naman siya umiinom ng kape o kaya'y tsaa dahil ayaw niyang maging nerbyosa."

As if on cue, my mother arrived with the personal assistant carrying a box. Alam kong kay mama ito kaya agad akong tumayo at kinuha ang kahon na nang una'y ayaw pa ibigay sa akin.

"Hoy, babaita! When do you plan to go home? It's getting late," my mom shouted.

Kung siguro'y maririnig ng ibang tao, regardless of the callsign, ay iisipin ng iba na napaka-concern ng aking ina, at ayaw niya akong pauwiin ng hating-gabi para hindi mapahamak.

Pero mali sila ng akala.

"Tsk. Kung alam ko lang na alas-dose ka na matatapos, 'di sana'y 'di na 'ko pumunta rito." She fished her phone from her pocket and looked at her reflection on the camera. "God! Magkakaroon na naman ako ng kulubot nito. Iniiwasan ko ngang magmukhang stressed ang mukha ko, e!" dagdag pa nito at lumayas.

My mother wasn't concern to my at all. Bakit siya sumama o pumunta rito? Hindi ko naman siya pinilit. Ang totoo nga'y mas nauna pa siyang pumunta rito sa pagsyu-shootingan.

"And where do you think you're going? Wala ka bang balak tapusin ang mga bagay na dapat mo ng tapusin rito?"

I stared at my fourty-nine-year-old mother na hindi mo mahahalata ang edad at mapagkakamalang nasa mid-thirties pa lamang. She had a long brown hair na ngayon ay nakalugay at marahang inaanod ng hangin.

I sighed heavily before saying, "Dadalhin ko lang po 'to sa kotse ta's papasok muna po ako sa hospital para magpaalam bago tayo umuwi."

"O, siya, siya! Bilisan mo at nilalamig na 'ko!" she exclaimed.

Zyrelle came to me, snatching the box. Hindi na ako umangal pa lalo na't pagod 'ko. Wala na siyang ganang makipagbiruan pa o makipag-away.

Ala una na kami nakaalis at mag-a-alas tres nakarating sa village na tinitirhan matapos niyang magpaalam sa matanda't sa mga doktor at nars na tumulong sa amin. Pagdating ay agad na bumaba si mama at hindi man lang nag-abalang tumulong sa pagdala box.