Hidden Behind the Stars (Celestial Series #1)

CHAPTER ELEVEN

CHAPTER ELEVEN

By 11 o'clock, Zyrelle decided to go home. Pagpasok namin sa kusina na tagos sa likod ng bahay ay patay na ang ilaw. Gano'n na rin sa sala. Tulog na siguro sila.

"Ingat. Goodnight." He smiled and kissed me on my cheeks. He headed to his car and drove away.

Napakasarap ng hangin nang gabing iyon. February na pero pang December ang dating. Naupo ako sa pintuan at dinama ang gabi.

Mabuti pa ang hangin, kahit hindi mo nakikita pero marunong magparamdam. Ang tatay ko na siyang gumawa sa 'min, kung makita ko'y minsanan na nga lang hindi pa marunong magtanong kung buhay pa ba kaming mga anak niyang naiwan.

Mabuti pa ang hangin, dumaan lang sa balat mo nagdudulot na ng kapayapaan. Nanay ko dumaan lang, parang may bagyo na kaming hindi malalagpasan.

Mabuti pa ang hangin, humangin lang ng malakas at may kasamang dahon-dahon, malalaman mo ng may bagyo. Mga kapatid ko, hindi ko alam baka bigla na lang sumuko.

Mabuti pa ang hangin.

Isinandal ko ang ulo ko at pumikit na lang.

Mabuti pa ang hangin, kayang pawiin ang sakit na nararamdaman ko kahit saglit lang. Kayang iparamdam na may mundo pa akong kinabibilangan.

Mabuti pa ang hangin.

I stood up from my position and headed to our gate. Tiningnan ko kung naka-lock ba ito ng maayos. I checked next our front door where I sat earlier. Inayos ko ang pagkaka-lock nito saka tinungo ang daan papunta sa kwarto.

On the way, I found my li'l sis' room slightly opened and lighted. Sumandal ako sa doorway at tiningnan ang loob ng kwarto niya. Sa gitna ng kama, nando'n ang babaeng 16 years kong inalagaan. Nakatalikod siya sa pinto at nakayakap sa unan.

I entered the room silently. Some people might think I'm a ninja, but the truth is, I'm not. I'm just used of this since child whenever I do my projects and I have to move quietly to avoid disturbing my Mom from her deep slumber.

"I'm still your sister so I think I have the right to know how are you feeling." I run my fingers through her hair. Agad siyang bumangon at nagpunas ng luha na dumumi na sa magandang mukha ng kapatid ko. "And now I think you look worse than being miserable, Shane."

I told you, Shane isn't a bitch. She's like other antagonist where behind tough smiles are unshed tears. Yinakap ko siya nang mahigpit at hinimas ang likod para pagaanin ang pakiramdam. "Shh. Ang pangit mo umiyak," I teased her, but I know that whatever teases I give her today, those wouldn't be able to ease her pain. It's still the same, old reason where the three of us cries. The secrets of our family.

Shane continued crying. I feel my shoulders got wet and the shaking of my sister's body is clearly visible.

She's like me. She's fragile, she's vincible. Alam kong gabi-gabi'y umiiyak rin siya. I witnessed it when she's still young. That time, magkatabi pa kami matulog. Nasa iisang kwarto. At alam kong lagi siyang umiiyak kapag nakatalikod sa akin, nakayakap siya sa kanyang unan at nagkukunwaring tulog. Akala niya lang ay hindi ko nakikitang may likidong dumadaloy mula sa mata niya papunta sa pisngi. At ang rason ng pag-iyak niya ay ang nakakalokong buhay na'to.

Honestly, I don't know if people will understand what we're feeling. Our family is somehow, I think, one of those complicated fam. Oo't nabubuhay kami ng kumpleto. May haligi ng tahanan at may ilaw ng tahanan. At kaming tatlo ang naninirahan sa tahanan na iyon. Everything seemed to be fine. 'Yan naman ang linyahan 'pag 'di natin inaasahan ang mga pangyayari, hindi ba? Linyahan kapag 'di natin alam ang totoong nangyayari.