[Unicode]
"မင်း ဘာလာလုပ်တာလဲ!!"
Namjoon ရဲ့အသံကဒေါသအနည်းငယ်ပါနေသည်။
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် Hyung သူနိုးလာတဲ့အထိပဲ ကျွန်တော်သူ့အနားရှိချင်တာပါ သူသတိရလာတာနဲ့ ကျွန်တော်ထွက်သွားတော့မှာပါ....ကျွန်တော့်ကို အဲ့ဒါလေးတော့ ခွင့်ပြုပေးပါ"
TaeHyung ရဲ့မျက်အိမ်တို့တွင် မျက်ရည်ကြည်တို့ရစ်သိုင်းကာ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့နှုတ်ခမ်းတို့မှာ တုန်ရီနေခဲ့သည်။
"ကောင်းပြီ"
"ကျေး-ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Hyung တကယ်ပါ"
Namjoon က TaeHyung ရဲ့ပခုံးတဖက်ကိုသူ့လက်ဖြင့်အသာဖိရင်း အခန်းထဲမှထွက်သွားတော့သည်။
ဆေးရုံခုတင်ထက်လှဲလျောင်းနေသော သူကတော့ ငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်ပျော်နေတုန်း...။
"JungKook ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ဒီလောက်နဲ့ မပြည့်စုံမှန်းသိပေမယ့် ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲမသိတော့ဘူး ....JungKook ထလာပါတော့ ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်ဆိုရင်...."
သူစကားဆက်မပြောနိုင်တော့ပဲ JungKook ရဲ့လက်ကိုသူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ငိုနေမိသည်။
"မြန်မြန် ထ လာ ပါတော့ JungKook ရယ်...."
JungKook ရဲ့ဘေးမှာ သူနေ့ ည မပြတ်နေကာ JungKook နိုးလာမယ့်အချိန်ကို သူ့မျှော်နေမိတယ်။
အခုချိန် JungKook ကသူ့အနားမှာရှိနေပေမယ့်ဝေးကွာနေရသလို သူခံစားနေရတယ်။ တကယ်လို့ JungKook သတိရလာတဲ့အခါ သူထွက်သွားရမှာကိုလည်း ကိုယ့်ကိူကိုယ်သိတယ်။
ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေမှာ JungKook ကသူ့ကို လက်စားချေချင်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကို့ လည့်ဖြားခဲ့တာပဲဖြစ်ဖြစ် သူကျေနပ်သည်။ သူ JungKook ကိုချစ်တယ်။ JungKook နိုးလာတဲ့အခါ အဲ့ဒီ့စကားကိုသူပြောချင်ပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်က ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်တော့တဲ့အခြေအနေထဲရောက်သွားခဲ့ပြီ။
Two week later,,
အပြင်ဘက်မှ နေရောင်ဖျော့ဖျော့က ကန့်လန့်ကာများအားဖြတ်ကာ သူ့မျက်နှာတည်တည့်သို့ထိုးကျလာခဲ့သည်။ စူးခနဲအလင်းရောင်ကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေကို မနည်းဖွင့်လိုက်ရသည်။
