Սառցե Սիրտը

Մաս 5' նվեր,թե՞ զգուշացում

- Օգնեմ վեր կաց։
- Ես լավ եմ։
- Հա շատ, չես կարողանում քայլել։
- Ոչինչ։

- Ա, Արամ, ի՞նչ ես անում, իջեցրու։
- Սուս մնա, թե չե հենց այստեղ քեզ վեր կգցեմ։ Գիտես որ կանեմ։
- Հա ես քեզնից ամեն ինչ սպասում եմ։ Հա, ի դեպ լավ կռվում ես։ Որտե՞ղ ես պարապել
- Ես ինքս ինձ մոտ։ Դու՞։ Դու էլ ես լավ կռվում։ Ես կասեի հրաշալի։ Ինձ հետ հավասար կռվեցիր։
- Ես էլ եմ տանը պարապում։
- Մալադեց։ Փաստորեն բացի լեզվիցդ, ֆիզիկապես էլ ես զարգացած։
- Ինձ կարող ես հասցնել Նեսիի մոտ։ Դրանից հետո Նեսին մեքենայով ինձ տուն կտանի։
- Չես կարո՞ղ քշել։
- Չէ։
- Լավ, որտե՞ղ է։ Բացատրի։

Նեսին եկավ նստեց ու ապշեց։

- Հա Նես, ինքնահավան կոպիտն է,- արագ ասացի ես։
- Ի՞նչ։ Այդ ե՞ս եմ?
Փաստորեն դու էլ ես ինձ նման  ասում,֊ծիծաղելով ասաց Արամը։
- Դու էլ ի՞նձ ես այդպես ասում։
- Հա,- իրանից գոհ ասաց Արամը։
- Ես ինքնահավան չեմ։ Այլ նամուս ունեմ։
- Պահ, նենց ես ինքնահավա՞ն եմ։
- Հա։ Դու ինքնասիրահարված ես։
- Սպասեք։ Հիմա ինձ բացատրեք ինչ գործ ունեք իրար հետ։
- Նեսի ջան պարզվում է, որ ընկերուհիդ...
- Նես, խաբում է, ես կարողանում եմ կրունկների վրա քայլել, ուղղակի տեղս քարքարոտ էր, ոտքս ոոլորվեց, ընկա, այդ ժամանակ Արամն անցնում էր, օգնեց վեր կացա, ու բերեց ինձ այստեղ։
- Արամ, կարող ես գնալ, ապրես ինձ օգնելու համար։ Նեսին կտանի։
- Չէ։ Նեսի որտե՞ղ ես ապրում։
- Հն?
- Կտանեմ Նեսիին իրենց տուն քեզ էլ ձեր տուն։
- Ոչ, Նեսին կտանի։
- Շատ ես խոսում։

Նեսիին տարանք տուն, հետո էլ եկանք մեր տուն։

- Շատ սիրուն տուն ունեք։
- Գիտեմ։
- Ո՞րն ա քո պատուհանը։
- Թող դա քեզ չհետաքրքրի։
- Հա ի դեպ։ Ինչի՞ չթողեցիր Նեսիին ասեմ, որ ինձ օգնեցիր։
- Նեսին չգիտի։
- Ի՞նչ չգիտի, որ կռվել գիտե՞ս։
- Հա։ Դա իմ գաղտնիքն է։ Ու ոչ մեկը չպետք է իմանա։
- Փաստորեն մեծն Անիի գաղտնիքներից մեկը գիտեմ։
- Խոստովանեցիր, որ մեծ եմ ։
- Ո՞վ այդպիսի բան ասեց։
- Դու։ Գնա, գնա, մեքենան կարող ես վերցնել, վաղը կբերես դասի։
- Լավ։ Բարի գիշեր։
- Բարի գիշեր։

Եկել եմ տուն ու սկսել եմ մտածել այսօրվա մասին։ Ի՞նչ, Արամը օգնել էլ գիտի՞։Չեմ հավատում։
Հաջորդ առավոտ արթնացա, կողքիս տոպրակ էր դրված, բացեցի սև գույնի  ձեռնոցներ էին, կողքին թուղթ, մեջը գրված «Հույս ունեմ կարող ես այսսօր սև հագած դասի գնաս, by A»։

- Չհասկացա։ Տիկին Աննա, տիկին Աննա։
- Հա, Անի ջան։
- Տիկին Աննա, այսօր առավոտ ո՞վ է իմ սենյակ մտել։
- Ոչ մեկը։
- Ինչպես թե՞։
- Բան է պատահել։
- Հա, պապային խնդրել էի մտնի իմ սենյակ նոր գնա աշխատանքի։
- Չէ, Անի ջան մարդ չի մտել։
- Լավ , շնորհակալություն։

Մտա սենյակ։

- Հն? Ով կարող էր պատուհանով մտած լինի։ Գնամ տան տեսախցիկների նկարածը ստուգեմ։ Չէ է։ Չեմ ուզում ինչ-որ մեկը իմանա։ Անի ջան, դու լավ ծրագրավորող ես։ Դե եթե այդքան հմուտ ես, քո համակարգչով կպի ձեր տան տեսախցիկներին։ Շատ ժամանակ կխլի։ Նեսիին ասեմ, որ այսօր չեմ կարող իր հետևից գնամ, վազելու էլ չեմ գնա։
- Ալո!
- Նես, բարի առավոտ։
- Բարի։
- Նես կներես էլի, այսօր վազելու չեմ գալու, հետևիցդ էլ չեմ գալու, դասի էլ ուշացած կգամ։
- Լավ արխեին, ես կգնամ։
- Լավ։ Տիկին Աննա, չթողնեք ինչ-որ մեկը սենյակ մտնի, մինչև ես չասեմ։
- Լավ, աղջիկս։
- Աղջիկս։ Ինձ նույնիսկ մայրս այսպես ասած չկա։ Լավ Անի, կենտրոնացի։

Մոտ երկու ժամ հետո։

- Ստացվեց։ Հիմա տեսնեմ ով է եղել։

- Ի՞նչ A-ը ինքն ա։
    Ալո, Նես։ Նես մի բան խնդրեմ, հիշում ես այն տղային, այն որ գիշերները դուրս էր գալիս, մտնում հարուստների տուն։
- Հա։
- Եթե իր մասին մի տեղեկություն ստանաս, ինձ կասես հա՞։
- Հա։ Գալի՞ս ես դասի։
- Հա, լավ դե արի։