Սառցե Սիրտը

Մաս 7' նոր հարցեր

Գնացի տուն 21:30։ Բոլորը ինձ էին սպասում։

- Ինչի ուշացար?
- Պապ, մի քիչ ջղայնացած էի, ասեցի քայլեմ։
- Ամեն ինչ նոռմալ ա?
- Հա մի փոքր խնդիր ա, դա էլ կլուծեմ։
- Գնա սենյակդ, սրանից հետո քո խնդիրները էլ դու չես լուծի։
- Այսինքն?
- Գնա։ Կիմանաս։

Անջատված մտա սենյակս։

- Դու ով ես? Ինչ գործ ունես իմ սենյակում?
- Ես Սերյանն եմ, եկել եմ, որ քո հետ ծանոթանամ։
- Հն? Լավ ես? Լա դուրս արի սենյակիցս? Ոնց ես ներս մտել? Պապան չի տեսել?
- Հենց պապադ ա ինձ կանչել։
- Հն?
- Որ ծանոթանանք, շփվենք հետո էլ ամուսնանանք։

Գոռալով իջա հյուրասենյակ։

- Պապ, պապ, պապ!
- Հա Անի։
- Պապ, ճիշտ ա ասում?
- Հա աղջիկ ջան։ Ինքը քեզ համար ամենալավ տարբերակն ա։
- Դուք ինձ հարցրել եք ես ուզում եմ ամուսնանամ թե չէ։ Պապ, ես քեզնից սենց բան չէի սպասում։

Ասեցի ու վազելով դուրս եկա տնից չվերցնելով ոչ մեքենա, որ էլ գումար։
Վազելով, արցունքն աչքերիս հեռացա տնից։ Քայլելով հասա մեր մոտիկ հյուրանոցը, որը մերն էր։

- Բարև ձեզ։ Համար եմ ուզում։
- Կներեք, բայց ազատ համար չունենք։
- Ինչ? Դուք գիտեք ես ով եմ։ Չունեք ազատեք։
- Օրիորդ, գնացեք քանի չեմ կանչել անվտանգության աշխատակիցներին։
- Կանչեք։ Ում եք սպասում?
- Անի! Հանգստացի։

Շրջվեցի, Արամն էր։

- Արի, գնացինք։
Գնացինք մի սենյակ։

- Էս ում սենյակում ենք?
- Իմ։
- Ինչ? Դու ստեղ ես մնում?
- Հա։
- Ինչ ա եղել? Ինչի ես սենց աղմուկ բարձրացրել?
- Պատկերացնում ես, ինձ իմ հյուրանոցում ասում են համար չկա, ազատ տեղ չկա։
- Ինչ? Ես ձեր հյուրանոցն ա?
- Հա։
- Բայց ինչ ա եղել, ինչի չես տանը?
- Մնալու տեղ չունեմ, զանգեմ Նեսիին, ու գնամ իրենց տուն։
- Չէ, կարաս մնաս ստեղ։
- Չէ, լավ ա։ Էսա զանգեմ։

Զանգեցի Նեսին ասաց, որ գյուղում են։ Ես էլ չասեցի ինչ ա եղել։ Արամը հասկացավ։

- Կարաս մնաս ստեղ ինչքան պետք ա։
- Ընդհամենը մեկ օր, գումար չեմ վերցրել, որ ուրիշ հյուրանոց գնամ։ Մեքենան էլ մոտս չի, մեր մյուս հյուրանոցն էլ շատ հեռու ա։ Էս գիշեր մնամ, կասեմ քեզնից մեկ ամսվա վարձը չեն վերցնի։
- Ես պետք ա պապայիդ ավելի շատ վարձ տամ։
- Ինչի?
- Որ հենց ստեղ ա սարքել հյուրանոցը, ու դու հենց ստեղ ես եկել, ինձ մոտ։
- Այսինքն?

- Արամ!
Ապտակեցի նրան ու սկսեցի լաց լինել։

- Ինչ? Առաջին համբույրդ իմն ա?
- Ես գնացի։
- Դու ոչ մի տեղ չես գնա։
- Եթե արթուն ժամանակ սենց բաներ ես անում, բա քնածս ժամանակ ինչ կանես։
- Մի մտածի ես կգնամ ես սենյակից, բայց չեմ թողնի, որ մի տղա վրեդ նայի։
Քայլերն ուղղեց դեպի դուռը։

- Սպասի։
- Բան ունես ասելու։
- Հա։ Կներես։ Ջղայնացած ասեցի։
- Ոչինչ։
- Սպասի!
- Հիմա ինչ?
- Մի գնա։ Հա տենց մի նայի։ Արի ես դիվանին քնեմ։ Արի գնա քնի։
- Գնա պառկի հանգիստ քնի։ Ես կանեմ դիվանին։
- Չէ, ես կքնեմ։
- Չէ ես։
- Արամ, դե ուրեմն ես գետնին քնեմ։
- Լավ գնա դիվանը քոնն ա։

Պառկելս ու քնելս մեկ եղավ։ Առավոտը երբ արթնացա, լույսը դեռ չէր բացվել, իսկ ես մահճակալին էին քնած։ Արամը տեղս փոխել էր։ Մոտեցա պատուհանին ու նայեցի դուրս
Երկու ձեռքեր դիպան ուսիս։

- Ինչի չես քնում?
- Քունս չի տանում։
- Անի, կներես, անգիտակցաբար քեզ համբուրեցի։
- Ոչինչ։
- Անի, ինչի ես տնից փախել?
- Որովհետև ինձ ուզում էին ամուսնացնել մի հատ անծանոթի հետ։
- Իսկ դու հետևանքները պատկերացնում ես?
- Արխեին, ես քեզ պռոբլեմների մեջ չեմ քցի։
- Խոսքը դրա մասին չի։ Ես հանուն քեզ դրանել եմ պատրաստ, մենակ էլ երեկվա վիճակում չեղնես։ Ավելի լավ ա կոպիտ լինես, քանի թե երեկվա նման լաց լինես։
, ոչ ոք չի իմանա։
- Բայց դու  էս մի քանի օրը դուրս չգաս սենյակից, դասի էլ չգնաս։ Հիմա ամբողջ քաղաքով պապադ քեզ ա Ման գալիս։
- Չէի  մտածել։ Լավ, բայց դու էլ դուրս չգաս։
- Ինչի?
- Ինձ ու քեզ էն մարդը տեսել ա։ Կարող ա նկարս ցույց տան։ Քեզ չճանաչեն էլի։
- Լավ։ Հիմա արի պառկի, քնի։ Ու ոչ մի բանի մասին մի մտածի, ես կողքդ եմ։

«Ինչ? Արամը սիրալիր կարողանում ա շփվել? Բա ինչի ա կոպիտ պահում իրան?»,մտածեցի ես։