Սառցե Սիրտը

Մաս 21'ընդդեմ ծնողներին

- Արամ!
- Ան, ոնց ես?
- Դու ասա? Դու ոնց կարողացար դուրս գալ հյուրանոցից?
- Ոնց դու?
- Հիմա ինչ ենք անելու?
- Երկրից դուրս ենք գալու!
- Ուր?
- Իսպանիա։
- Երբ?
- Վաղը։ Ան նենց ուրախ եմ, որ երեխայի ես սպասում։
- Դու չես պատկերացնի թե ես ինչ զգացի, երբ բժիշկն ասավ, մի կերպ եմ համոզել, որ մերոնց չասի։
- Այսինքն?
- Դե գիտակցությունս կորցրեցի բոլորի մոտ։ Բժշկին ասեցի ասա հավ չի ուտում, չի հանգստանում դրանից ա։
- Արամ! Մենք կլինենք չէ երջանիկ?
- Անպայման։ Ան, արի դե գնանք, տուն եմ գտել, մի օրով կմնանք այնտեղ։ Լա կանգնի։
- Ինչ եղավ?
- Անի, վերցրու մեքոնայի բանալիներն ու գնա, վերցրու հեռախոսս։ Հասցեն մեջը կա։
- Արամ, բա դու?
- Գնա։
- Չէ։ Արամ, պապան ա այս մարդկանց ուղարկել, ես էլ կլուծեմ ամեն խնդիր։
- Չէ։ Քեզ ու երեխուս վտանգ չպետք ա սպառն ա։
- Նորից։ Սեյրան, ինչի ես եկել? Ինչ ես ուզում?
- Դու մեզ հետ կգաս։
- Դու անինքնասեր ես? Ես ուրիշին եմ սիրում, ուրիշից եմ երեխա սպասում, հեռու ինձնից։
- Դու մենակ իմն ես լինելու։ Արի գնացինք։
- Նման բան չի լինի։

Ես հարվածեցի նրան։ Ու հեռու վազեցի։

- Անի, ասում եմ գնա։
- Չէ, Արամ, ես քեզ հետ կկռվեմ։
- Անի ջան չի ուզում իր մահը տենաս։
- Ձենդ կտրի։ Չհամարձակվես Արամի մասին նման ձև խոսես։ Գնա պապային ասա, որ եթե նույնիսկ ինքը 100 մանկլավիկ ուղարկի, մենք չենք հանձնվի, բոլորին գետնին կհավասարացնենք, եթե 1000 մանկլավիկ ուղարկի, դրան պլյուս ամենագլխավոր ստրուկը հորս'դու, ապա եթե չհաղթենք, հաստատ իր մոտ մենք մեր ոտքով ողջ չենք գնա։ Մենք մեզ կսպանենք, բայց դա դուք չեք անի։
- Ինչ ասիր?

Նա ինձ ապտակեց։ Արամն եկավ դրան խփեց ու սկսեց կռիվը։ Նրանք շատ էին, մոտ 20 անձ։ Բայց ինչը կհաղթի սիրուն?

Ու այսպես մենք գրեթե կարող էինք հեռանալ, երբ էլի թիկնապահ որ եկան։ Նրանք աշխատում էին Արամին սպանել, իսկ ինձ գողանալ։ Նրանց հաջողվեց Արամին ծնկի բերել։ Նրանք ինձ վերցրեցին ու սպառնացին, որ կսպանեն, եթե Արամը չդադարեցնի կռիվը։

- Արամ, նման բան չանես։ Արամ։ Չէ։

- Արամ, Արամ, վեր կաց։ Արամ։ Բաց թող։ Բաց թողեք։
- Չէ։

Ես զենքը վերցրեցի նրանից, ով գլխիս էր պահել։ Արամն էր սովորեցրել։

- Դե եթե չէ, ուրեմն ես ինքնասպան կլինեմ։
- Անի, չէ։ Ուրեմն բոլորդ հեռու գնացեք Արամից։

Արամին օգնեցի նստեցինք մեքենան ու գնացինք։ Արամի վերքն այնքան էլ խորը չէր։ Դա շատ լավ էր։ Հաջորդ առավոտ մենք շուտ արթնացանք ու գնացինք օդանավակայան։ Մեզ հաջողվեց նստել ինքնաթիռ ու թռչել։ Մենք թռանք մեր երազանքների երկիրը։ Մենք երջանիկ էինք, չէ որ միասին էինք։ Ու ութ ամիս անց նորից վերադարձանք։