သူ
အပိုင္း(၁)
..................................
ၾကယ္သစ္လင္း
ျခံဝန္းထဲဝင္လာရင္း ေဘးဘီကိုၾကည့္ေနမိသည္။ျခံထဲမွာ အပင္ေတြမ်ိဳးစံု႐ွိၿပီး လွလွပပေလးျဖစ္ေအာင္လဲလုပ္ထားေလသည္။ ေလွ်ာက္လမ္းေဘးမွာ ပန္းအိုးႀကီးေတြကိုအစီအရီခ်ထားပံုက လူခ်မ္းသာေတြရဲ႕အိမ္မွန္းသိပ္ကိုသိသာေစေလသည္။
အိမ္အဝင္ဝကိုေရာက္ေတာ့ အသာေလးငဲ့ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကလွမ္းေခၚေလသည္။
"ေျသာ္ ေမာင္မင္းသူ ေျပာထားတဲ့ ကေလးနဲ႔တူတယ္ လာဝင္ခဲ့ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့"
ထိုင္ဖို႔လက္ဟန္နဲ႔ျပတာမို႔ အသာေလးဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ခဏေနေတာ့အိမ္ထဲမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ အေအးခြက္ႏွင့္မုန္႔အခ်ိဳ႕လာခ်ေပးေလသည္။
"ဒါနဲ႔ေမာင္ရင့္နာမည္က"
"ၾကယ္သစ္လင္းပါ အန္ကယ္"
"မိဘေတြကေရာကြယ့္"
"အေဖတို႔ကေတာ့ နယ္မွာပါ။ စို္က္ပ်ိဳးေရးလုပ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စီးပြားေရးနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားတာပါ။သူနာျပဳအလုပ္ကေတာ့ဝါသနာပါလို႔သင္တန္းေတြအကုန္တက္ထားတာပါ။အခုလဲေဆးရံုမွာအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနပါတယ္။ အန္ကယ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ သင္တန္းကေပးတဲ့ေအာင္လက္မွတ္ေတြ႐ွိပါတယ္ဗ်"
ကြၽန္ေတာ္ကထုတ္ေပးမလို႔လုပ္ေတာ့
"ရတယ္ ေမာင္ရင္ ေန...ေန...အေရးႀကီးတာက အန္ကယ့္ရဲ႕သားနဲ႔အဆင္ေျပဖို႔ပဲ...သူကနည္းနည္းစိတ္ႀကီးတယ္ ေမာင္ရင္ကပဲသည္းခံေပးပါ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်...ဒါကေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တာဝန္ပါ"
ကြၽန္ေတာ့္စကားဆံုးတာႏွင့္
"ခြမ္း..."
"မႀကီးတို႔ကဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲ အိမ္ကလူေတြက သနားစရာသတၱဝါလိုၾကည့္တာမဝေသးလို႔ တျခားသူစိမ္းကိုပါေခၚၿပီး လူကိုသက္သက္ႏွိပ္စက္ဦးမလို႔လား ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာေအးေဆးေနပါရေစဗ်ာ"
အသံအက်ယ္ႀကီးႏွင့္ေဒါသတႀကီးေျပာသံကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ လူကတုန္ခနဲေတာင္ျဖစ္သြားရသည္။
"အဲ့ဒါသာၾကည့္ေတာ့ေမာင္ရင္ေရ...ဒီမိသားစုမွာသူ႔ကိုဘယ္သူမွမႏိုင္ဘူး။ ေနာက္က်ရင္ ေမာင္ရင္နဲ႔သူနဲ႔ပဲက်န္ခဲ့ရင္ပိုဆိုးမွာစိုးရတယ္"
"အန္ကယ္တို႔ကဒီမွာေနတာမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္။ အိမ္ကေနသက္သက္ခြဲေနၿပီး သူအခုလိုျဖစ္ေတာ့ ျပန္ေခၚတာလဲလက္မခံ အိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္လာေနပါ့မယ္ဆိုတာလဲမရ အခု ေမာင့္ရင့္ကိုသူနာျပဳအေနနဲ႔ငွါးတာေတာင္အခုေလာက္ထိေပါက္ကြဲေနတာပဲၾကည့္ေတာ့...ေမာင္ရင္ေဆးရံုကအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကိုနားလိုက္ပါ။ ဒီမွာပဲသူလိုအပ္တာမွန္သမွ်စီစဥ္ေပးပါ...ေမာင္ရင့္အတြက္လုပ္အားခမနည္းေစရပါဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါအန္ကယ္ အကိုမင္းသူေျပာျပထားပါတယ္"
"ေျသာ္ေအးေအး...ေမာင္ရင္ အေအးေသာက္လိုက္ပါဦး...အန္ကယ္အထဲခဏသြားလိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
ထိုလူႀကီးကထသြားကာ ေလွကားေနာက္နားကအခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။
"အေဖ...တစ္ခုခုေျပာဦးေလ...ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာဘာျပႆနာမွမ႐ွိဘူး"
"ထက္...မင္းေတာ္ၿပီေနာ္...လူႀကီးေတြစီစဥ္တာလက္ခံ"
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပဳစုေပးရမည္ဆိုေသာသူထံမွစကားသံထြက္လာျပန္သည္။
"မခမသိပါဘူးဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္..."
ထိုစဥ္ခုနက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အေအးလာခ်ေပးေသာေကာင္မေလးက တံျမက္စည္းႏွင့္ေဂၚျပားကိုင္ကာ ထိုအခန္းထဲဝင္သြားတာေတြ႔ရေလသည္။ ခဏေနေတာ့ျပန္ထြက္လာကာ
"ဘဘႀကီးကဝင္ခဲ့ပါတဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကြၽန္ေတာ္လဲအဝတ္အစားေတြထည့္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ကာ ထိုအခန္းထဲဝင္ခဲ့ေလသည္။
အခန္းထဲမွာ႐ွိေနသည့္သူေတြထံမ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာေခါင္းအံုးေတြကိုဆင့္ကာမွီထိုင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္၊ ခုနကအန္ကယ္ႏွင့္ ေခတ္ဆန္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲေခတ္မီစြာျပင္ဆင္ထားေသာအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။
"ဒါကအန္ကယ့္သမီးအႀကီး လဝန္းေသာ္၊ ဒါကေတာ့ သမီးအလတ္ ေနဝန္းခ သားနဲ႔ကအမႊာေတြေလ ဒီကအန္ကယ့္သားနာမည္ကေတာ့ မိုးယံထက္"
"ဟုတ္ကဲ့ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
ကြၽန္ေတာ္အသာျပံဳးၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့
ျမန္မာဝတ္စံုဝမ္းဆက္ႏွင့္ အစ္မအႀကီးက
"မမတို႔ကလဲေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
က်န္တဲ့အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳသည့္သေဘာ ေခါင္းညိတ္ရံုညိတ္ျပေလသည္။ ၿပီးေတာ့ စူပုတ္ေနေသာသူ႔ေမာင္ကို ကပ္ႀကိမ္းေနတာပဲလား။အမႊာေတြမို႔စကားဝွက္ေတြေျပာေနသည္လားမသိ။ တိုးတိုးေျပာေနၾကေလသည္။
"ေမာင္ေလးေနရမယ့္အခန္းက ယံေလးအခန္းနဲ႔ဆက္ထားတဲ့အခန္းမွာပဲေနလိုက္ေနာ္ အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ကေတာ့ ဒီကပဲထြက္ရမွာ မမလိုက္ျပမယ္"
ထိုအစ္မကထိုင္ရာမွထလိုက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္လဲ ေနာက္မွလိုက္ခဲ့လိုက္ေလသည္။ေရခ်ိဳးခန္းလိုထင္ရေသာအခန္းတစ္ခုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဟိုတစ္ဖက္မွာခုနကအခန္းႏွင့္တစ္ပံုစံတည္းတူေသာအခန္းက႐ွိေနေလသည္။
ထိုအစ္မကကြၽန္ေတာ္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတာကိုသိသလိုႏွင့္
"ဒီအိမ္က မိုးယံကသူ႔စိတ္တိုင္းက်ေဆာက္ထားတာေလ သူ႔အိမ္ကအခန္းေတြမမတို႔ေတာင္ေသခ်ာသိတာမဟုတ္ဘူး အရင္ကဆိုသူ႔အိမ္လာၿပီးရင္သူထြက္ေတြ႔မွပဲေတြ႔ရတာ သူ႔ကိုလိုက္႐ွာရင္လဲမေတြ႔ပါဘူး။ ဒီအိမ္ထဲအခန္းဘယ္ႏွခန္းေတာင္ထည့္ထားလဲမသိဘူး"
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္ေရာ သူေပ်ာက္ရင္ဘယ္လို႐ွာရမလဲအစ္မ"
"အခုအေျခအေနနဲ႔ေတာ့ ေလွ်ာက္မသြားေလာက္ပါဘူး။စိတ္မပူပါနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒါေမာင္ေလးေနရမယ့္အခန္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနေနာ္ လိုတာ႐ွိရင္လဲေျပာ အားမနာနဲ႔ေနာ္ ဒါမမရဲ႕လိပ္စာကတ္...မိုးယံကိုေျပာမရရင္ေတာ့ ေန႔ဆီဆက္လိုက္ေနာ္ ဒါကသူ႔လိပ္စာကတ္"
ကတ္ႏွစ္ခုကိုထုတ္ေပးၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနေသာအစ္မကို ကြၽန္ေတာ္လဲျပန္ျပံဳးျပရင္းေခါင္းညိတ္ကာ သူကမ္းေပးေသာကတ္ႏွစ္ခုကိုယူထားလိုက္ေလသည္။
ၿပီးေနာက္ခုနကအခန္းဆီျပန္လာခဲ့ၾကေလသည္။
"ကဲ...သား ဒါဆိုအေဖတို္႔သြားေတာ့မယ္။ မင္းသူမ်ားကိုလဲအရမ္းႏွိပ္စက္မေနနဲ႔ဦး မင္းက်န္းမာေရးအတြက္ပဲေခၚထားတာေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါ အေဖရဲ႕...သားသိပါတယ္"
ခုနကပဲစူပုတ္ေနသည့္သူက အခုစကားေကာင္းေကာင္းျပန္ေျပာေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနကာ မ်က္ႏွာကမခ်ိဳမခ်ဥ္ ...
ကိုမင္းသူကိုအားနာ၍ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံမိတာမွားၿပီလားမသိ
အခုမွေနာင္တရေနလို႔လဲမထူးေတာ့ပါ။ သူ႔မိသားစုေတြက ထြက္သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။
အခန္းထဲမွာသူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေတာ့ အခန္းကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲဘာစကားကိုစေျပာရမွန္းမသိ။ဒီအတိုင္းပဲရပ္ေနမိသည္။
"ေထြးရီေရ...ေထြးရီ...."
"႐ွင္...အကိုေလး"
ခုနကေကာင္မေလး အေျပးအလႊားေရာက္လာျပန္သည္။သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ထိေၾကာက္ရမွန္းမသိ...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ေခြၽးျပန္ခ်င္လာသည္။ ခုနကသူထေအာ္လိုက္တုန္းကေတာင္လူကတုန္သြားမိေသးလားမသိ။
"နင္ အခုပဲျခံထဲသြားေတာ့ ငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္မဲ့သူ႐ွိၿပီ နင့္ေယာက်ာ္းဆီပဲသြားေနေတာ့ ျခံကိစၥပဲကူလိုက္"
"႐ွင္...အကိုေလး ...ဘဘႀကီးတို႔က အကိုေလးစားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ..."
"ေတာ္ၿပီ မလိုခ်င္ဘူး...ခုသြားဆိုသြား"
သူစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ေကာင္မေလးကစကားဆက္မေျပာေတာ့ပဲေခါင္းငံု႔သြားေလသည္။ ထိုအခါမွသူက ထပ္သြားခိုင္းတာျဖစ္သည္။
"ဟုတ္..."
ဒီတစ္ခါေတာ့ေကာင္မေလးမျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ တစ္ခြန္းပဲျပန္ေျဖၿပီးထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာမွမေျပာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲဘာလုပ္ရမွန္းမသိ...အရင္လူနာေတြလိုမဟုတ္ သူကေနသာမေကာင္းတာ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ဘာေတြထလုပ္မည္မသိႏိုင္။ သူေအာက္ပိုင္းေသေနတာေတာင္ သူမ်ားေတြဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရတာ အရင္ကဆိုဘယ္ေလာက္ထိဆိုးမလဲမသိ။ ေတြးမိၿပီးပခံုးေလးတြန္႔မိေတာ့ သူျမင္သြားကာ
"အဲ့ဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
လန္႔သြားေပမဲ့မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ကာ
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ၿပီးတာပဲ ဒီနားလာဦး"
ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးျပဴးသြားေလသည္။
"ဘာလို႔လဲဗ်"
"မင္းကသူနာျပဳဆို လူမမာကိုဘာလုပ္ေပးရမလဲသိရမွာေပါ့"
"သိပါတယ္...ခင္ဗ်ားကဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိမေကာင္းတာလဲမွမသိတာ"
"ေသခါနီးေနၿပီေလ...ၾကည့္တာနဲ႔မသိဘူးလား"
"႐ိုက္သတ္ေတာင္မေသႏိုင္မဲ့ပံုကမ်ား...လူေကာင္ကလဲႀကီးလိုက္တာ က်ားကိုးစီးစားမကုန္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီေလွ်ာက္သြားရင္း တစ္ေယာက္တည္းပြစိပြစိေျပာေနမိသည္။
"မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
သူကေမးရင္းႏွင့္လွမ္းဆြဲလိုက္တာမို႔
"အေမ့..."
သူ႔ေဘးနားသို႔ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္တိုၿပီး သူ႔ကိုရန္ေတြ႔မလို႔ေမာ့လိုက္ေတာ့ သူက ျပံဳးစိစိျဖင့္ငံု႔ၾကည့္ေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမည့္စကားေတြ ရန္ျဖစ္ဖို႔ေတြအားလံုးေမ့သြားသည္။ ဒီေလာက္အထိခန္႔ညားေသာေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့စကားလံုးေတြကေပ်ာက္႐ွသြားသည္။ အရမ္းအထူႀကီးမဟုတ္ပဲ ထင္းေနေသာမ်က္ခံုးတန္းေတြႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမဟုတ္ပဲအညိဳေရာင္ျဖစ္ေနေသာမ်က္ဝန္းေတြကေတာက္ပလြန္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးအခ်ိဳ႕က သူ႔ကို႐ုပ္ဆိုးမသြားေစဘဲ ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေနေစသလိုလို...
"နာမည္ေမးေနတာေလ...အသက္ေရာ႐ွိေသးရဲ႕လား"
သူကလက္ကိုကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနားဝဲကာေမးေနတာျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ားကအရမ္းလုပ္တာကိုး နာသြားတာေပါ့"
"ဘာမွလဲမလုပ္ရေသးပါလားကြာ...ဟားဟား"
ကြၽန္ေတာ္ကုန္း႐ုန္းျပန္ထလိုက္ကာ သူ႔ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အခုဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ"
"မနက္အေစာေလ...မ်က္ႏွာသစ္ေပး"
"ၿပီးေရာ..."
ကြၽန္ေတာ္လွည့္ထြက္လိုက္ေတာ့လက္ကိုဆြဲျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့သတိထားလိုက္ႏိုင္တာမို႔ထပ္ျပဳတ္မက်ေတာ့ပါ။
ဘာလဲဆိုသည့္သေဘာျဖင့္သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြႏွင့္ဆံုေတာ့အၾကည့္ကိုျပန္လႊဲမိျပန္သည္။
"Name"
"ၾကယ္သစ္လင္း"
ကြၽန္ေတာ္ေျဖၿပီးတာႏွင့္သူ႔လက္ကိုဖယ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီထြက္ခဲ့လိုက္ေလသည္။
သူကေတာ့ဘာေတြသေဘာက်ေနသည္မသိ...တဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနေလသည္။ သူ႔ရယ္သံကိုၾကားေတာ့ လူကရင္ခုန္မိသလိုလို...ပါးျပင္ေတြပူေႏြးလာသလိုလိုျဖစ္မိေလသည္။
ဘယ္လိုလူမွန္းလဲမသိ...ခုနကပဲ သူ႔မိသားစုေတြေ႐ွ႕မွာေဒါသေတြထြက္ျပေနၿပီးေတာ့ အခုက်ေတာ့သူမဟုတ္သလိုလို...
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတြ႔သည့္ ဇလံုထဲေရေႏြးႏွင့္ေရေအးကိုစပ္ထည့္ၿပီးျပန္လွည့္အထြက္...
"အမေလး...."
"ဂြမ္..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
YOU ARE READING
သူ
Romanceအိမ်တစ်အိမ်ကို လူနာပြုစုဖို့ လာတဲ့ သူနာပြုကောင်လေးတစ်ယောက် ဘယ်လိုလူထူးဆန်းနဲ့တွေ့ပြီး ပြဿနာတွေဖြစ်ကြဦးမလဲ။
