သူ
..............
အပိုင္း(၇)
.....................
ၾကယ္သစ္လင္း
"ဟာ"
မွိတ္ထားမိေသာမ်က္လံုးေတြကိုကမန္းကတမ္းျပန္ဖြင့္လိုက္ရသည္။ ႐ွက္လိုက္တာ မ်က္ႏွာကိုဘယ္သြားဝွက္ရမလဲမသိ။
"ေဆာ...ေဆာရီးပါ...မ...မသိလိုက္လို႔"
သူတို႔ကလဲျပာျပာသလဲေတာင္းပန္ကာ တံခါးကိုျပန္ပိတ္သြားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထထြက္သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ သူကမလႊတ္ေပးပဲ
"ၾကယ္ေလး...အရမ္း႐ွက္သြားလား"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေလးအသာညိတ္ျပေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကိုပြတ္ေနေလသည္။
"ဒါဆို အိမ္ေရာက္မွေနာ္"
"အကိုေနာ္...ဘာမွန္းလဲမသိဘူး"
သူကရယ္ေနကာ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးေလးကိုအနမ္းေႁခြလိုက္ေလသည္။
"ကိုယ္သြားလိုက္ဦးမယ္ ၾကယ္ေလး"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔အနားထိုင္ေနရာမွထလိုက္ေတာ့ သူက ဝွီးလ္ခ်ဲလ္ ကိုတြန္းကာထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ သူ႔ဝန္ထမ္းအခ်ိဳ႕ေရာက္လာၾကကာ ကြၽန္ေတာ္စားဖို႔ခင္းက်င္းေပးေလသည္။
"သူကၾကာမွာလားဟင္"
"ဗ်ာ...ဘယ္သူ႔ကိုေျပာတာလဲမသိဘူး"
"ဟို...ကိုမိုးယံထက္ေလ.."
"ကြၽန္ေတာ္လဲမသိဘူးခင္ဗ်"
တစ္ေယာက္တည္းလည္းမစားခ်င္တာမို႔ သူ႔ကိုေစာင့္ေနဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္ရေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဖြင့္ကာအင္တာနက္သံုးေနလိုက္သည္။
"Album နဲ႔ဇာတ္လမ္းေတြျပန္စုထားတာပါလား။ေကာင္းလိုက္တာ"
တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနမိရင္း ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရသည့္ စာေရးဆရာရဲ႕ ဝတၳဳေလးေတြကိုျပန္ဖတ္ေနမိသည္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာေမ်ာေနတာပတ္ဝန္းက်င္ကိုေတာင္သတိမထားမိေတာ့ပါ။
"ၾကယ္ေလး...အခုထိမစားရေသးဘူးလား...အခ်ိန္ကိုလဲၾကည့္ဦး"
"အကိုနဲ႔တူတူစားဖို႔ေစာင့္ေနတာေလ"
အင္တာနက္လိုင္းကိုအျမန္ပိတ္လိုက္ကာ ခံုမွာေသခ်ာထိုင္လိုက္သည္။
"ကိုယ့္ၾကယ္ေလးက အရမ္းသိတတ္တာပဲကြာ"
ကြၽန္ေတာ္ ပန္းကန္ေတြထဲထမင္းအုပ္ေလးထဲကထမင္းေတြထည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖို႔ျပင္လိုက္ေလသည္။
သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"အကို ....ေခြၽးေတြနဲ႔ပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ၾကယ္ေလးရဲ႕...မီးအပူ႐ွိန္ေၾကာင့္ပါ"
"ေျသာ္...ဒါဆိုလဲအဝတ္အရင္လဲမယ္ေလ"
ကြၽန္ေတာ္ထလိုက္ကာသူ႔ဆီသြားရင္းအက်ႌလဲေပးလိုက္သည္။
တစ္႐ွဴးယူကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကေခြၽးအခ်ိဳ႕ကိုလဲသုတ္ေပးလိုက္သည္။
သူက ကြၽန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကိုလွမ္းဆြဲထားကာ
"မနက္က မၿပီးေသးတဲ့ဟာ..."
ေျပာၿပီးကြၽန္ေတာ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္သြားမိကာ
"အကိုေနာ္...ထမင္းစားမယ့္ဟာကို ...ေပါက္ကရေတြ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းလိုက္ကာ ေျပာရင္းထၿပီး ကိုယ့္ေနရာမွာျပန္သြားထိုင္လိုက္သည္။
သူကရယ္ေနကာ
"႐ွက္တာေလးက ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
"ထမင္းစားပါဆိုမွ...လူႀကီးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ် စားပါ့မယ္"
အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ ကားေပၚမွာသူက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္ကာ
စကားေတြေျပာေနေလသည္။
"ၾကယ္ေလး"
"ဗ်ာ"
"ၾကယ္ေလးရဲ႕ၿမိဳ႕ကဘယ္မွာလဲ။ ပင္လယ္နားနီးလား"
"ဟင့္အင္း မနီးပါဘူး...ပင္လယ္ကိုေရာက္ေတာင္မေရာက္ဖူးဘူး"
"အဲ့ဒါဆိုသြားလည္ခ်င္လား"
"အင္း"
"ဒါဆို အခုသြားမယ္ေလ"
"ဟမ္...မေနာက္ပါနဲ႔"
"မေနာက္ဘူး ...တကယ္ေျပာတာ...သူရေရ ေခ်ာင္းသာကိုေမာင္း"
"အကိုကလဲ ညဘက္ႀကီးကို..."
"ညဘက္လဲဘာျဖစ္လဲ ေနာက္ရက္ေတြလဲၾကယ္ေလးေပ်ာ္သေလာက္ေနလို့္ရတယ္ေလ။ ဒီေန႔က ကိုယ္တို႔ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့အထိမ္းအမွတ္...ဟန္းနီးမြန္းေပါ့"
ေျပာရင္းႏွင့္ပါးကိုႁပြတ္ခနဲနမ္းလိုက္ေသးသည္။ လူေ႐ွ႕လဲမေ႐ွာင္ပါလား။သူကေတာ့တကယ့္လူဆိုးပါပဲ။
"ကိုယ္ခဏအိပ္လိုက္ဦးမယ္"
သူကေျပာၿပီးတာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ကာ မ်က္လံုးေတြမွိတ္ထားေလသည္။
"ခဏေလးအကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ေဘးဘက္ကိုတိုးလိုက္ကာ သူ႔ေျခေထာက္ေတြပါခံုေပၚတင္ၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာအိပ္လို႔ရေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေလသည္။
"ခဏ"
သူကလက္ယပ္ေခၚေနတာေၾကာင့္ သူဘာမ်ားအဆင္မေျပလို႔လဲဟုသူ႔အနားကိုတိုးၿပီးေမးၾကည့္မလို႔လုပ္ေတာ့
"ေက်းဇူး...ႁပြတ္"
ေျပာၿပီးတာႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႁပြတ္ခနဲနမ္းလိုက္ေလသည္။ ခဏတာေလးေပမဲ့ရင္ထဲမွာဝုန္းဒိုင္းၾကဲသြားေလသည္။
"အကိုကလဲဗ်ာ"
ေျပာသာေျပာရတာသူ႔မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရဲေတာ့။ ညႇိဳ႕ငင္စြာၾကည့္ေနမည့္သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကိုလဲရင္မဆိုင္ရဲ။ ျပံဳးေနမည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထပ္မံဖိတ္ေခၚေနဦးမွာေသခ်ာေလသည္။
သူကကြၽန္ေတာ့္လက္ကေလးကိုဆြဲယူကာ အသာနမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားေပးေလသည္။သူလဲရင္ေတြခုန္ေနပါလား။
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကေလးကိုသူကထပ္အုပ္ကိုင္ထားကာ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
.................
"ေရာက္ပါၿပီဗ်"
သူ႔ driver ကလွမ္းေျပာေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းႏိုးလာကာ
"ေျသာ္...ေအး...ငါ့သူငယ္ခ်င္းဟိုတယ္ေ႐ွ႕မွာပဲလား"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
"အင္း...ဆင္းၾကမယ္ေလ"
သူကထထိုင္ကာေျပာလာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူ႔ driver တို႔သူ႔အတြက္ျပင္ဆင္ေပးရျပန္သည္။
ဟိုတယ္အဝင္ဝေရာက္တာႏွင့္အထဲကလူတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ
"ေဟ့ေကာင္...မင္းကကြာ မေျပာမဆိုနဲ႔"
"ငါကမင္းကို surprise လုပ္မလို႔ကြ...မင္းကဘာလို႔ထြက္လာတာလဲ"
"မင္းကားႀကီးျမင္လို႔ေပါ့ကြ...ဘာေတြျပႆနာ႐ွာလာျပန္ၿပီလဲ လန့္ရတယ္ေလ"
"ျပႆနာရွာလာတာမဟုတ္ဘူးကြ...အပန္းေျဖဖို့လာတာ ခ်စ္သူနဲ့"
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုညြွန္ျပရင္းေျပာလိုက္တာမို့ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းေလးငံု့ထားမိသည္။
"ဒါ ငါ့ခ်စ္သူေလ...ငါ့ရဲ့သူနာျပဳလဲဟုတ္တယ္"
သူ့ကိုလဲအေျဖမေပးရေသးပဲ သ့ူခ်စ္သူဆိုၿပီးလူတကာႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့သူပါ။
"ဟုတ္ကဲ့ ၾကယ္သစ္လင္းပါ"
"မာန္သစ္ပါဗ်ာ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
ထိုသူကလက္လွမ္းတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ကလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မလို႔လုပ္ေတာ့ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းလက္ကိုလွမ္း႐ိုက္လိုက္ကာ
"ငါတို႔ဖို႔ အခန္းစီစဥ္ေပးေလ...ဘာေတြေလာကြတ္ေခ်ာ္ေနတာလဲ"
"နာလိုက္တာကြာ...မင္းခ်စ္သူကိုကိုင္မွာစိုးရင္လဲပါးစပ္နဲ႔ေျပာပါကြာ...ငါမထြက္လာခင္တည္းကနွစ္ေယာက္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔တစ္ေယာက္ခန္းတစ္ခန္းစီစဥ္ခိုင္းၿပီးပါၿပီ"
"ေအး...ေတာ္တယ္"
သူကဆရာႀကီးပံုစံႏွင့္ေျပာတာမို႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းကသူ႔ကို ပါးစပ္လႈပ္ၿပီးဆဲေလသည္။
"မင္းက အခန္းထဲနားေတာ့မလို႔လား။ စကားေလးဘာေလးေျပာရင္းေသာက္ၾကမယ္ေလ"
"ေအး...ညစာေတာ့မစားရေသးဘူး။ ၾကယ္ေလးဖို႔တစ္ခုခုမွာေပးေလ။ ဘားမွာပဲထိုင္ၾကမယ္"
"Ok"
သူ႔သူငယ္ခ်င္းကျပန္ေျပာကာ တစ္ခုခုသြားမွာေနပံုရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ွိရာဆီျပန္လာကာ ဘားေကာင္တာ႐ွိေသာအနားကခံုမွာထိုင္လိုက္ၾကသည္။
"ၾကယ္ေလးေရာ ေသာက္တတ္လား"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့
"အေအးပဲမွာလိုက္မယ္ေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အခ်ိဳရည္မွာကာ သူတို႔အတြက္ေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းကမွာေနေလသည္။
"ဒါဆိုသူက မင္းသူတပည့္ေပါ့"
"ေအး ဟုတ္တယ္ကြ...သူ႔ကိုအိမ္ေရာက္ေအာင္မနည္းေခၚရတာကြ...မင္းသူနဲ႔ငါတိုင္ပင္ၿပီးငါ့အိမ္ကေခၚေပးေအာင္လုပ္ရတာ သဘာဝက်ဖို႔မနည္းသ႐ုပ္ေဆာင္လိုက္ရတယ္ကြာ"
သူကေျပာကာသေဘာက်ေနသလိုသူ႔သူငယ္ခ်င္းကလဲရယ္ေနေလသည္။
"ဒါဆို အကိုက ကြၽန္ေတာ္လာတဲ့ေန႔က တမင္လုပ္ေနတာေပါ့"
သူကရယ္ေနရင္းေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။
ခဏေနေတာ့ ေသာက္စရာေတြေရာျမည္းစရာေတြပါလာခ်ေပးေတာ့ စကားစခဏျပတ္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လဲ အေအးႏွင့္ ၾကာဆံေၾကာ္ လာခ်ေပးေလသည္။
သူတို႔ကဖန္ခြက္ထဲအရက္စပ္ကာထည့္ၿပီးေတာ့ ခြက္ခ်င္းတိုက္ကာ cheers လုပ္လိုက္ေသးသည္။
"ဒါနဲ႔ မင္းနဲ႔ၾကည္ျပာႏိုင္ကိစၥေရာ"
"ငါျငင္းလိုက္တယ္...မင္းသူနဲ႔ေအာင္သြယ္ေပးမလို႔ကြ လိုအပ္ရင္မင္းကူညီဦး"
"မင္းတို႔ကိုပဲကူညီေနရတာပဲ...ငါ့က်ေတာ့ကူညီမယ္မ႐ွိဘူး။ငါလဲတစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ေနတာပါကြာ"
"ဒါဆို ငါ့အစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ယူလိုက္ေလ...ဟားဟား"
သူ႔အစ္မေတြကိုမ်ားရက္ရက္ေရာေရာေပးေနလိုက္တာ ဟိုကၾကားရင္ဘယ္လိုေနမလဲမသိ။
"မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ...မခတို့ၾကားရင္ ငါ့လာသတ္လိမ့္မယ္"
"ဟားဟားဟား"
သူတို႔ဘာသာသေဘာက်ေနၾကရင္း တျခားစီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြေျပာလိုက္ သူတို႔ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြေျပာလိုက္ႏွင့္ ရယ္ေမာေနၾကသည္။
"ရန္ကုန္နဲ႔ဒီနဲ႔ကေဝးပါတယ္ကြာ...မင္းရဲ႕ၾကည္ျပာႏိုင္လဲဒီထိေတာ့လိုက္မလာေလာက္ပါဘူး။ ဒါႀကီးနဲ႔...အား"
သူ႔သူငယ္ခ်င္းကေျပာေနရင္းနဲ႔စကားကရပ္သြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲမသိ။
"ေနာက္မွေအးေဆးဆက္ေျပာေတာ့မယ္။ ငါတို႔နားခ်င္ေနၿပီ။"
"ေအး...ေနာက္မွ ငါ့ရံုးခန္းလာခဲ့ေလ"
သူတိုႏွွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရတာတစ္ခုခုထူးဆန္းေနသလိုပင္။ရုတ္တရက္ၾကီးစကားစျဖတ္ကာ နွုတ္ဆက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္တို့ကအခန္းဆီလာခဲ့ၾကသလို သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလဲတျခားဘက္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီး ရင္ခုန္မိသြားသည္။ ေနာက္မွ သူကလူနာပဲေလ။ငါ့ကိုဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါဘူးဟုေတြးကာျပံဳးမိေသးသည္။
"ၾကယ္ေလး...ဘာမဟုတ္တာေတြေတြးေနတာလဲ။ မ်က္ႏွာကလဲရဲလို႔"
သူ႔အသံၾကားေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္သြားမိကာ
"ဘာမွမေတြးပါဘူး။"
ေျပာၿပီးတာႏွင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္လိုက္ေလသည္။
"ငါကလဲငါပဲ...ဘာေတြေတြးေနမိပါလိမ့္..."
ကိုယ့္ဘာသာေရရြတ္မိရင္း မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ေလသည္။ တကယ္ပဲကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေတြရဲေနတာပါ။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ေနဦးမွာေသခ်ာသည္။
ဘယ္လိုအျပင္ျပန္ထြက္ရပါ့မလဲ။႐ွက္လိုက္တာ။
ကြၽန္ေတာ္တံခါးကိုအသာဟရင္းေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ႐ွိပါ။ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြမေရြ႔ႏိုင္ေတာ့။
သူေလ အျပင္ကိုလွမ္းျမင္ေနရေသာျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ကာ ေငးၾကည့္ေနေလသည္။
ဒါ...ဒါဆိုု သူ...သူက....ေအာက္ပိုင္းေသေနတာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့သူ႔ကိုသနားလိုက္ရတာ။ က႐ုဏာေတြပိုလိုက္ရတာ။ကြၽန္ေတာ့္ကိုပါလိမ္ရက္တယ္။သူေတာ္ေတာ္ရက္စက္တာပဲ။မ်က္ရည္တို႔ကအလိုလိုရစ္ဝဲလာမိသည္။
သူကလွည့္လာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့...
"ၾကယ္ေလး....ကိုယ္...ကိုယ္႐ွင္းျပမယ္"
"မေျပာနဲ႔ေတာ့...ခင္ဗ်ား..."
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုေျပာၿပီးတာႏွင့္ တံခါးဖြင့္ကာထြက္ေျပးခဲ့ေလသည္။
သူနဲ႔ေဝးရာကိုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကိုသူလိမ္ညာယူရက္သည္။
မ်က္ရည္တို႔က အတားအဆီးမဲ့စီးက်ေနကာ သဲေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ေျခဦးတည့္ရာေျပးေနမိသည္။
ေျပးရတာေမာလာေတာ့ ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ်ကာလမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။
"ဘုတ္"
"အင့္"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
YOU ARE READING
သူ
Romanceအိမ်တစ်အိမ်ကို လူနာပြုစုဖို့ လာတဲ့ သူနာပြုကောင်လေးတစ်ယောက် ဘယ်လိုလူထူးဆန်းနဲ့တွေ့ပြီး ပြဿနာတွေဖြစ်ကြဦးမလဲ။
