သူ
...............
အပိုင္း(၃)
.....................
ၾကယ္သစ္လင္း
"ကိုမိုးယံထက္..."
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္းျပန္ထူးသံမၾကားရ။ မနက္က အစ္မႀကီးေပးသြားသည့္ လိပ္စာကတ္ကိုသတိရမိကာ ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲကထုတ္လိုက္သည္။
သူ႔အစ္မအငယ္ဆီပဲဆက္ရေကာင္းမလား၊ အစ္မအႀကီးဆီဆက္ရမလားေဝခြဲမရျဖစ္ေနစဥ္
"ေအာ္ေနလိုက္တာကြာ ဆူညံေနတာပဲ"
နံရံကေန ေလွ်ာတိုက္ပြင့္လာကာ သူကအခန္းတစ္ခုထဲမွထြက္လာေလသည္။ အခန္းဝွက္ေတြလုပ္ထားပံုက သူ႔အိမ္ကိုသူခိုးဝင္ရင္ေတာင္မ်က္စိလည္ေလာက္သည္။ သူအျပင္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ေနာက္ကတံခါးကသူ႔အလိုလိုျပန္ပိတ္သြားကာ နံရံပံုစံအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားေလသည္။
"ခင္ဗ်ား ဒီထဲဝင္သြားၿပီးမ႐ွိလို႔ေပါ့ဗ် ေနာက္ဆိုနည္းနည္းပါးပါးေျပာသြားဦး"
"ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ဘယ္သြားသြားေပါ့... မင္းဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ယူေနရဦးမွာလား"
သူေျပာေတာ့လဲဟုတ္သလိုလို႐ွိသားပဲ။ဒါေပမဲ့အ႐ွံုးမေပးႏိုင္ပါ။
"ယူသင့္ရင္ယူရမွာပဲေလ ကြၽန္ေတာ္ကဒီမွာခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးဖို႔ေရာက္ေနတာေလ"
"ေစာင့္ေ႐ွာက္ရေအာင္ကိုယ္ကဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ျပန္ေျပာလိုက္ရမေကာင္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ခင္ဗ်ားကေအာက္ပိုင္းေသေနၿပီးမထႏိုင္မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနလို႔ေလဟုေျပာလိုက္ရ ေဒါသေတြထြက္ၿပီးအသက္ပါေပ်ာက္သြားဦးမည္။
"ေတာ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ားနဲ႔မေျပာေတာ့ဘူး ေဆးေသာက္ဖို႔ေတြလာၾကည့္တာ ေရာ့"
ေဆးအခ်ိဳ႕ယူၿပီးေပးလိုက္ေတာ့သူက လက္ျဖန္႔၍ယူေလသည္။
ေဆးေသာက္ဖို႔ျပႆနာမ႐ွာဘူးဟုေတြးေနတုန္း႐ွိေသး
"မေသာက္ခ်င္ဘူး"
အမိႈက္ပံုးထဲထည့္မလို႔ဟန္ျပင္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္သူ႔လက္ကိုအျမန္လွမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ "
"ကိုယ့္လက္ကိုဘယ္တုန္းကတည္းက ကိုင္ခ်င္ေနတာလဲ"
ခပ္ျပံဳးျပံဳးေျပာေနပံုကလူကိုရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေစသည္။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔လက္ကိုျပန္လႊတ္လိုက္ရင္း
"ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားလက္ကိုကိုင္ခ်င္စရာလား ခင္ဗ်ားကေဆးေတြလႊင့္ပစ္မလို႔လုပ္ေနတာကို"
"ကိုယ္ကမင္းကိုစတာပါ"
ခပ္ျပံဳးျပံဳးေျပာၿပီးေဆးကိုေသာက္လိုက္ကာ ေရပါသူ႔ဘာသာယူေသာက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့အခန္းအျပင္ကိုထြက္ဖို႔လုပ္ေနတာမို႔သူ႔ေနာက္ကလိုက္ရျပန္သည္။
"ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲဗ်"
"ျခံထဲေလ"
သူကေျပာရင္းႏွင့္ပင္ဆက္သြားေနသလို ကြၽန္ေတာ္လဲေဘးကေနလိုက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေ႐ွ႕မွာေတာ့ေနပူေနၿပီျဖစ္သည္။သူကအိမ္ေဘးကေနအသာေလးကပ္ကာ ပန္းျခံပံုစံလုပ္ထားေသာအေနာက္ဖက္ကိုဝင္သြားတာျဖစ္သည္။
ပန္းရံုေလးေနာက္ကိုဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္အ့ံျသသြားရေတာ့သည္။ တျခားေနရာကိုေရာက္သြားသလိုမ်ိဳးေအးခ်မ္းလွပေနကာ စံပယ္ပန္းႏွင့္ခေရပန္းနံ႔ေတြကေမႊးႀကိဳင္ေနသည္။ေရတံခြန္ပံုစံငယ္ေလးပါျပဳလုပ္ထားတာကမ်က္စိေအးေစေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေငးေမာေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။သတိျပန္ဝင္လာလို႔ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူကကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနတာႏွင့္ဆံုေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ႐ွက္ရမ္းရမ္းကာ
"ခင္ဗ်ားကဘာၾကည့္ေနတာလဲ"
"ဒီေနရာေလးကိုသေဘာက်လား"
ကြၽန္ေတာ္ေမးတာကိုျပန္မေျဖပဲသူကျပန္ေမးေနေလသည္။
"အင္း"
ေခါင္းညိတ္ကာျပန္ေျဖလိုက္ရင္း သစ္လံုးပံုစားပြဲႏွင့္တြဲရက္႐ွိေသာ ခံုေပၚထိုင္လိုက္ေလသည္။သူကေတာ့အၿငိမ္မေနပါ။သူ႔အပင္ေတြကိုအနီးကပ္သြားၾကည့္ကာဘာေတြစစ္ေဆးေနသည္မသိ။တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာသြားေနေလသည္။
စားပြဲေပၚေမးေထာက္ကာ သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလူေတာ္ေတာ္အလုပ္လုပ္ပံုရတယ္ဟုလဲေတြးေနမိသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွသူကအနားေရာက္လာကာ
"သူတို႔ကိုလဲဂ႐ုစိုက္ေပးရတယ္ကြ...မဟုတ္ရင္ သူတို႔လဲၾကာၾကာ႐ွင္သန္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေလးအသာညိတ္ကာသူ႔ကိုေထာက္ခံမိသည္။
"ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မယ္...လအျပင္သြားဖို႔ျပင္ဆင္ၾကမယ္ေ"
"ဘယ္လို? အိမ္မွာမစားဘူးလား"..ဘယ္သြားမလို႔လဲ
YOU ARE READING
သူ
Romanceအိမ်တစ်အိမ်ကို လူနာပြုစုဖို့ လာတဲ့ သူနာပြုကောင်လေးတစ်ယောက် ဘယ်လိုလူထူးဆန်းနဲ့တွေ့ပြီး ပြဿနာတွေဖြစ်ကြဦးမလဲ။ P.S I didn't own this photo
