Love Me Like I Do

14.

When everything turns topsy turvy, stay in the middle.

Ang hirap harapin ng larong gustong laruin ni Azrieel. Is he even serious about this?

"Ano'ng klaseng laro 'yan? Is that even a game?" Tumayo ako dahil kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Sobrang kinakabahan ako lalo na't parang alam niya na ang feelings ko sa kanya. Am I too transparent of my feelings? Dapat naging mas maingat ako sa pagtatago.

Pero paano na ngayon? I'm so dead.

Tiningnan niya lang ako habang nakatayo ako at nilalaro ang mga muwebles. What should I do?

Eh kung tumakbo kaya ako at hindi na magpakita sa kanya forever? Iiwasan ko siya sa school at hindi kakausapin? Kakayanin ko kaya?

I looked at him. Parang hindi eh. How can I resist talking to him, huh?

I just turned 16 for Pete's sake and eto ako. I haven't even finished junior high yet but here I am, having some romantic attachment to someone. Hindi lang basta bastang someone. He is my best friend for Pete's sake!

Oh good Lord, help me think wisely.

"Come on. I know how you feel-"
I cut him off before he can say something that terrifies me.

"You know, I should go. Di rin naman tayo tuloy so I should better be get going now. I texted my driver so any minute by now, I will go." Umupo ulit ako sa sofa but this  time iyong malayo na sa kanya.

"So you don't plan of telling me?"

I cleared my throat before looking at him. "Azi, we're best of friends. Don't make this hard."

Huli na nang natanto kong mali ang sinabi ko. Napapikit ako dahil sa nakita kong ngiti sa labi niya. I immediately get what he's thinking.

Nagmamadali akong tumayo at kinuha ang bag ko. Kung hindi nga naman ako tanga't kalahati... I'm doomed!

"Hey. Wait up!" Tinakbo ko na ang papuntang gate at hindi na siya pinansin kahit pa tinatawag niya ako.

"Lauren! Hey!" Binilisan ko pa ang takbo ko pero sadyang mas mabilis lang ata siya kesa sa akin dahil inabutan niya ako.

Napahinto ako dahil sa pagharang niya sa dadaanan ko. He's breathing heavily while holding my arm. 

He spent a few seconds to breath before speaking again. "Lauren, I love you."

Napakurap kurap ako sa sinabi niya. Am I hearing this right? Ano'ng sabi niya?

And as if he hears my mind, inulit niya pa. "Lauren, I love you."

Hindi ako nakapagsalita sa gulat. Hindi ko rin alam  kung ano'ng sasabihin kaya nanahimik na lang ako.

Fuck! Should I be happy? I should right? But why am I so nervous about this? Tama ba ang nararamdaman namin? Will our feelings be okay? How about our friendship? I heard a lot of stories of broken friendship dahil lang naging sila. Will ours be like that too?

And I'm just 16! I am not even legally allowed to have  a relationship and to my best friend? 

"Lauren, I am sorry but I just can't contain my feelings anymore. Hindi ko alam kung paano ko pa ito ililihim nang hindi ako nasasaktan o nahihirapan. I am sorry if I have love you. Actually, the first time I laid my eyes on you, I know I liked you. And through these years, I have love you."

Napalunok ako ng laway sa biglaang confession niya.

Magsasalita na sana ako kaso nagambala ang pagsasalita ko nang bumusina ang driver  sa labas ng bahay nina Azrieel which is almost a hundred meters away from us now.