~AY TAŞI~ (Tamamlandı!)

BÖLÜM-11

Uyandığımda kendimi bir hastane odasında değil de bir koltukta bulmak gerçekten sevinmeme sebep oldu. Yavaşça doğrulduğumda karşımda bana şaşkınlık içinde bakan iki çift göz beklemiyordum.

"Nihayet."
Dedi Barış.

"Nasıl hissediyorsun?"
Diye sordu Atlas.

"İyiyim. Anlık bir şeydi. Her şey bir anda üstüme geldi."
Diye yanıtladım.

"İstersen hava al biraz?"
Diye sordu Atlas endişe ile.

"İyi olur."
Diyip ayağa kalktım. Temkinli bir şekilde Atlas da ayağa kalkınca şaşırdım. Yavaşça bahçeye çıktım.

"Burası kimin evi?"
Diye sordum arkamdan gelen ikiliye.

"Benim."
Diye yanıtladı atlas.

"Sadece sen mi yaşıyorsun?"
Diye sordum.

"Evet."
Dedi. Eve bir daha baktığımda oldukça büyük ve güzel olduğunu düşündüm.

"Sence de çok büyük değil mi?"
"Değil."
"Ailen nerede?"
"Yurt dışında yaşıyorlar."
"Peki sen neden buradasın?"
"Ben gideyim siz sohbet edin o zaman."
Dedi Barış konuşmayı bölerek. Gülümsedim.

"Neden yurt dışına gitmedin?"
Diye sordum Barış'ı görmezden gelip.

"İstemedim. Bir nedeni yok. Ailem de buradan bana bir ev aldı ve gitti."
Dediğinde çimenlere çöküp bağdaş kurdum ve şaşkın bir surat ile Atlas'a baktım.

"Ben olsam koşa koşa giderdim."
Dediğimde gülüp tam karşıma oturdu.

"Ben gidiyorum o zaman."
Diye seslendi Barış arkadan.

"Gidiyorsan git be."
Diye bağırdı Atlas.

"Tamam içerdeyim ben o zaman."
Diyip içeriye girdi.

"Bu ev bence çok büyük."
Dediğimde gamzeli gülümsemesini göstererek bana döndü.

"Tek başına korkmuyor musun?"
Diye sordum. Başını 'hayır' anlamında iki yana salladı.

"Ben korkardım herhalde. Kafamda sürekli bir şeyler kurguluyorum da. Kendi kendimi o evin içinde milyon kere öldürmüştüm şimdiye kadar."
Dediğimde güldü. Bende onunla birlikte güldüm.

"İyi oluyor ya eve kız atarke-"
Omzuna vurmam ile sustu ve şaşkın gözlerini bana odakladı.

"Eve kız mı atıyorsun?"
Diye sordum sinirle.

"Sen nesin?"
Dedi bilmiş bir ifade ile.

"Ya öyle değil."
Dedim.

"Nasıl?"
Dedi bilmiş bir ifade ile.

"Hani şu şey."
Diyip devamını getiremedim.

"Ney?"
Diyip inadı daha da sinir bozucu bir boyuta taşıyınca sinirle ayağa kalktım. Sonuçta eve kız atsa bile bu kadar rahat söyleyebiliyor mu? Söylememeli.

Ayağa kalkmadan kafasını kaldırıp bana baktı. Ona bakmadan eve ilerlemeye başladım.

"Dur dur. Tamam."
Dediğinde beni bileğimden tutup durdurmuştu.

"Eve kız atmak işin esprisi. Kız falan atmıyorum yani."
Dedi.

"Her neyse."
Diyip içerye ilerlemeye devam ettim. Gerçekten sinirlerimi bozmuştu.

"Neden sinirlisin? Neden bir anda böyle oldun?"
Diye sordu.

"Bilmem belki bunun esprisini bu kadar rahat yapabildiğiniz içindir?"
Dedim arkamı dönmeden.