Just Wanna Be Friends ↳hyunjin

'13'

Her zamanki gibi eve gelmiştik. Birlikte ramen yaptıktan sonra salonda ki küçük masaya oturduk ve yemeye başladık.
"Sooyoung"
"Hm?"
"Babam.."
Yemek yerken ne dediğini anlamaya bile çalışmamıştım.
"Ne olmuş ona?"
"Eve dönmemi istiyor"
Yediğim ramenin suyu nefes boruma kaçınca öksürmeye başladım. Hyunjin endişelenip bana su bardağını uzatınca alıp içtim ve kendime gelince konuşmaya devam ettim.
"Gitmeyeceksin değil mi?"
"Bunu sonra düşünelim ne dersin hm?"
"Hyunjin,gidemezsin. Beni bırakıp o adamın yanına gidemezsin"
"Sooyoung, lütfen yapma böyle"
"Saçmaladığının farkındasın değil mi? Hangi canlı senin onun yanında kalmana hangi teklif ile ikna etmiş olabir ha?"
"Ben gitmesem bile beni bulur"
"Vazgeçene kadar başka bir yerde kalabiliriz veya şiddet gördüğünü polislere bildirebiliriz ne bileyim"
Sinirlenmişti. Hissedebiliyorum. Kalkıp bana yaklaştı ve bana sarıldı. Kollarımı ona sardım. Ve sesim titreyerek konuştum.
"Lütfen, gitme Hyunjin"
"Uyuyalım"
"Hyunjin.."
"Sooyoung uyuyalım dedim"
Benden ayrılıp elimden tuttu ve odama gidip bana yatmamı işaret etti. Ben yatarken ışığı ve kapıyı kapatıp yanıma geldi ve boynuma sokuldu. Ona sarıldım ve gözlerimi kapattım fakat uyumuyordum.

Hyunjin's pov

Sooyoung'un uykuya daldığını hissettiğimde. Onu uyandırmadan yataktan kalktım ve eşyalarımı toparlamaya başladım. Gitmeliydim. Gitmek zorundaydım. O adamın Sooyoung'a zarar vermesine izin veremezdim. Onu bulurdu. Beni de bulurdu. Bana gelen zarar asla sorun değildi fakat onun canının yanmasındansa o adamın kafama sıkmasını tercih ederdim. Sooyoung'un odasına girip onun yüzünü bir süre izledim, bu onu son görüşüm olabilirdi. Belkide zaten öyleydi. Yaklaşıp onun alnını öptüm ve saçlarını okşayıp. Odadan çıktım sonrasında da evden ve sonra da Sooyoung'un hayatından.

End of Hyunjin's pov

-----------

Sabah kalktığımda yanımda bir boşluk olduğunu hissettim. Düşündüğüm şeyin olmaması için yalvarıyordum. Gözlerimi açıp baktığımda düşündüğüm şey olduğunu anladım. Yatakta doğrulmuş oturuyordum. Gözlerimden istemsizce yaşlar gelmeye başladı. Hemen kalkıp diğer odalara baksam da yoktu. Gitmişti. O kadar yalvarmama rağmen gitmişti. Onu bulmam gerekiyordu ve onu bulacaktımda. Hyunjin'i aradım fakat telefonu kapalıydı. Neden benden uzaklaşıyordu bir türlü anlayamıyorum. Onu ilk gördüğümde evimin yakınlarındaydı, karşı binadaydı. Evden koşarak çıktım ve karşı binaya girdim. Büyük bir bina değildi. Beş kat vardı ve her katta iki daire. Hepsini teker teker çalamazdım ama herhangi birin kapısını çalıp Hyunjin'i veya babasını tanıyıp tanımadığını sorabilirdim. İlk kattaki dairelerin bir tanesinin kapısını çaldım fakat öyle birini tanımadıklarını söyledi. Üst kata çıkıp iki daireye de sordum fakat hiçbiri onları tanımdağını ve bu binaya yeni birinin taşınmadığını söylediler. Çok saçmaydı. Hangi cehennemdeydi bu adam. En üst kata kadar çıktım sağ tarafımda ki kapıyı çaldım. Yaşlı bir kadın kapıyı açtı.
"Bu binada değil normalde yan binada oturuyorlar fakat aradıkların buralardan çok uzakta"
"Kimi aradığımı nereden biliyorsunuz?"
"Ben bilirim küçük hanım, içeri gel"
"Çok üzgünüm fakat acelem var"
Nereden biliyordu? Ben deliriyor falan mıyım yoksa.
"Sana yardım edeceğim küçük hanım"
"Kimsiniz?"
"İsmimi bilmene gerek yok, benim seni yanımam yeterli"
"Daha önce sizi gördüğümü hiç sanmıyorum"
"Sooyoung sen beni hiç görmedin tabii ama ben seni gördüm"
İsmimi biliyordu. Cidden deliriyordum. Cidden bazı şeyleri biliyor olabilir miydi? İçeri girdim ve küçük masanın eski sandelyesine oturdum. Kadın bana fincanla çay getirdi ve karşıma oturdu.

DEVAM EDECEK~^-^

Çok geç geldiği için çok üzgünümm

Olabildiğince hızlı bir şekilde diğer bölümde gelecek

Sizi seviyorum sabırla beklediğiniz için çok teşekkür ederim

[Kai from EXO]