My Singing-career

4

Jullie gaan me hierna echt haten😳

Pov: Skyler

Ik zit op mijn eigen kamer aan m'n bureau te werken als de deurbel gaat. Ik blijf zitten omdat Shawn de deur ook kan openen en ik te lui ben om op te staan. Met mijn pen tik ik op mijn houten bureau uit verveling. Ik schrijf weer een zin op maar streep het dan weer door. Mijn kamer deur gaat open en Shawn loopt naar binnen, we zijn maar met z'n tweeën dus wie moet het anders zijn? 'Wie was het?' vraag ik zonder op te kijken. 'Ik' zegt er een stem achter me. Ik spring op uit mijn stoel om me met een ruk om te draaien. Mike. Hoe de f*ck weet hij waar ik woon? Voordat ik iets kan zeggen heeft hij zijn hand op mijn mond liggen en duwt me ruw tegen de muur aan. Mijn handen word door zijn overige hand boven mijn hoofd gepind en zijn hele lichaam zit tegen me aangeplakt. Ik wil schreeuwen maar zijn hand zit te strak om mijn mond heen waardoor er alleen een mompel geluidje uitkomt. Op zijn gezicht staat een brede grijns die steeds dichter bij komt. Hij haalt zijn hand van mijn mond en pakt stevig bij mijn kin vast zodat ik niet weg kan draaien, ruw drukt hij zijn lippen tegen die van mij. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar.

De opgehoopte tranen lopen nu als watervallen over mijn wangen. Ik voel me vies, heel vies. Dat ik ooit van  deze hufter gehouden heb kan ik me niet voorstellen, wil ik me niet voorstellen. Hij trekt met zijn hand aan mijn mond om hem open te krijgen. Ik blijf tegen werken wat best moeilijk is aangezien hij zo sterk is. Hij slaat hard tegen de muur aan waardoor ik opschrik, hij pakt zijn kans en opent mijn mond om zijn tong naar binnen te laten glijden. Mijn tranen gaan nog harder stromen. Ik hoor snelle voetstappen en kijk hoopvol naar de deur. Shawn kijkt met een bezorgde blik de kamer rond. Wanneer onze blikken kruizen zie ik de boosheid opspelen. Hij komt met een rot vaart onze kant op. Hardhandig trekt hij Mike van me af waardoor ik verslap en me op de grond laat vallen. Harde snikken laat ik los terwijl ik ondertussen ook op adem probeer te komen. Ik heb geen idee wat er nu allemaal aan het gebeuren is tussen Mike en Shawn, zolang Shawn maar niet gewond raakt.

Shawn neemt naast mij op de grond plaatst en streelt voorzichtig mijn rug. 'Hij is weg' fluistert hij zachtjes. Ik knik en wil rechtop gaan zitten. Een golf van misselijkheid overspoeld mijn lichaam. Shawn merkt het en trekt mijn prullenbak onder het bureau vandaan. Ik hang met mijn hoofd boven de prullenbak en Shawn houdt mijn haar naar achter. Ik gooi alles eruit en blijf nog even erboven hangen voor als er een nieuwe lading komt. Nieuwe tranen rollen weer over mijn wangen en ik kruip bij Shawn opschoot. Hij slaat heel voorzichtig zijn armen om mijn lichaam heen, bang om me van streek te maken.

************************************
517 woorden

Sorry sorry sorry😓

Dankjulliewel voor de 100 reads💕