My Singing-career

13

Pov: Skyler

Vermoeid open ik de deur van mijn appartement. Ik laat mijn tas op de grond vallen en schop mijn schoenen uit. De sleutels gooi ik op het kastje naast de kapstok. Sloffend loop ik naar de woonkamer toe.

'Shawn' vraag ik door het appartement heen. 'Hierzo' komt het vanuit de keuken. Langzaam loop ik verder naar de keuken. Een verse geur van gebakken koekjes dringt mijn neus binnen.

'Ik heb koekjes voor je gemaakt' zegt Shawn blij en geeft een snel kusje. Op het aanrecht ligt een bakplaat met de gemaakte koekjes.

'En wat is dit?' Ik wijs naar de plaat ernaast waar zwart grut op ligt. Een verbrande geur komt ervan af.

'Koekjes roepen blijkbaar niet uit zichzelf wanneer ze klaar zijn' grinnikt hij. Een klein lachje ontsnapt tussen mijn lippen door. Wat is het ook een domme. Maar wel mijn domme.

'Kan ik er een pakken' vraag ik, terwijl ik er al half naar grijp. 'Ze zijn van jou' glimlacht hij. Snel grijp ik naar het koekje en neem een klein hapje. De smaak van chocolade en vanille vult mijn mond.

'Het is lekker' zeg ik verrast. 'Had je dan wat anders gedacht?' Hij prikt in mijn zij waardoor ik een rare piep maak en opzij spring. Beschermend sla ik mijn handen over mijn buik heen. Ik trek een klein sprintje naar de andere kant van het kookeiland en neem plaats op een van de krukken.

'Je versprak je' zegt Shawn plotseling uit het niets. 'Sorry, wat?' vraag ik omdat ik hem niet goed verstond. 'Je versprak je' 'Huh, wanneer?' 'Op de radio, je wou nee zeggen, toch?' vraagt hij onzeker.

'Over de liefde. Iedereen vraagt het zich af of je een relatie hebt met Mike Visser' 'N..Ja, hij is hier nu ook, ik weet niet precies waar hij nu is maar hij is hier.'

'O ja, ik wou inderdaad nee zeggen maar toen bedacht ik me dat dat niet kon' mijn stem breekt aan het einde. Ik wil gewoon met Shawn samen kunnen zijn, zonder gedoe. Samen over straat lopen als een verliefd stel. Het aan de hele wereld laten zien, van de daken schreeuwen. Wandelingen door het park. Zonsondergangen bekijken. Sterren staren. Doelloos rondrijden. Fietsen. Varen. De wereld verkennen. Alles.

'Sorry, het lukt me niet' zijn stem kraakt en een klein traantje glinstert in zij ooghoek. 'Shawn, wat lukt je niet. Vertel het me.' Paniek neemt mijn lichaam over. Wilt hij stoppen? Wilt hij een punt zetten achter onze relatie? Wat lukt hem niet? Ik weet dat het f*cked up is maar juist daardoor moeten we sterk blijven, toch? We kunnen hier ons door heen slaan. Ik weet het. Ik voel het.

Ik voel hoe mijn wangen nat worden van de tranen. Hij kan niet opgeven. Niet nu. Maar wat als. Wat als hij genoeg van me heeft. Genoeg van al dit gedoe. Genoeg van mij. Dan kan ik niks anders doen dan hem laten gaan. Hem zijn eigen pad laten volgen. Ik zou hem het beste wensen hoe cliché het ook mag klinken, het is zo. Ik wil dat hij gelukkig is en dat ik dat niet tegenhoud. Dus als ik hem zou moeten laten gaan dan doe ik dat.

************************************
539 woorden