My Singing-career

18

Pov: Skyler

1 week. 1 week geleden is het allemaal downhill gegaan. Hij is weg, met alles. Er is geen spatje leven in het appartement. Ik ben een mess en zo is de ruimte waar ik in leef. Er is een hele week voorbij en ik heb niks van hem gehoord. Als ik belde kreeg ik de VoiceMail en als ik appte negeerde hij me. Geen een teken van leven heb ik van hem gekregen. Ik heb me in lange tijd nog nooit zo miserabel gevoeld. Mijn haar hangt als vieze vettige slierten langs mijn hoofd, ik draag alleen maar dezelfde kleren (van Shawn), ik eet haast niets, ben al een week niet buiten geweest en er liggen zakdoekjes verspreid door het hele appartement. Over de kasten die normaal altijd splinternieuw lijken ligt een laagje stof. De planten die altijd vrolijk rechtop staan hangen er slap bij. Koffie/thee/water kringen hebben zich gevestigd op de salontafel. De gordijnen zijn 24/7 dicht, lampen blijven uit. Net of er niemand meer woont.

Op dit moment mis ik Mason heel erg. Hij woont sinds kort samen met Twan in een appartement aan de andere kant van de stad. Ik ben echt blij voor hem dat hij iemand heeft maar ik had graag nu zijn armen om me heen gehad en hem horen zeggen dat het allemaal goed komt. Maar dit is de realiteit en zo is het nu dus niet.

Ik voel me leeg vanbinnen maar tegelijkertijd ook alsof er 10.000 stenen in mijn maag liggen. Mijn gedachten zijn niks anders dan een zwart gat. Ik heb alles en toch helemaal niets. Ik zou iedereen van straat kunnen plukken maar degene die ik het liefst wil, wilt mij niet meer. Misschien heeft hij gelijk en ben ik zoals elk ander meisje. Niet speciaal genoeg, niet goed genoeg voor Shawn. Hij verdient de wereld en meer dan dat. Hij verdient alles wat ik niet zou kunnen geven. Alles wat een speciaal meisje wel aan hem zou kunnen geven. Een meisje zoals jij.

Deze hele week is als een waas voorbij gegaan. Maandagochtend had Alice nog teruggebeld maar zij wist ook geen raad. En de rest van deze week was van bed naar de bank en weer terug naar bed. Al het leven is uit me getrokken, ik ben niks meer waard. Ik dacht altijd dat er werd overdreven met het beschrijven van een gebroken hart maar het blijkt maar weer dat ik er naast zat. Alsof je nooit meer mag lachen. Nooit meer iets leuks meemaken. Niks. Gewoon helemaal niks.

Op social media zijn ze er ook al achter dat er iets is. Ze weten dan misschien niet wat maar ze zijn echt niet dom. Ik post altijd wel 1 keer in de 2 dagen om een kleine update te geven ofzoiets maar deze week helemaal niets, noppes nada.

Van Mike heb ik gelukkig niks meer gehoord. Hij is die avond verdwenen en sindsdien niet meer terug gekomen. Wat ook wel beter is. Ik denk niet dat ik me zou kunnen inhouden als ik zijn gezicht zou zien.

************************************
516 woorden

Jullie zijn allemaal speciaal💕 en ik houd van jullie, dankje wel😙